Ένας άνθρωπος για να θεωρηθεί ζωντανός για να μπορεί να περπατήσει ,να μιλήσει ,να πράξει πρέπει να έχει εγκέφαλο ,μυαλό .
Μία επίκτητη ή εκ φύσεως αναπηρία δε μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό ,λειτουργικά ,στοιχείο εφόσον λειτουργεί το μυαλό ,αυτό είναι το πολίτευμα .
Ακόμα όμως και αν το μυαλό λειτουργεί ορθά ,ο άνθρωπος για να συμπεριφερθεί ορθά πρέπει μέσα στο μυαλό του να έχει κα τις σωστές ιδέες ,έτσι κ το πολίτευμα πρέπει να βασίζεται στο σωστό ,στο δίκαιο .Τίθεται όμως το ζήτημα της ερμηνείας του δικαίου.
Το μείζον αυτό θέμα απασχολεί τον Πλάτωνα στην Πολιτεία του .Στο έργο αυτό αναφέρονται αρκετές απόψεις για την ουσία του δικαίου .Πιο συγκεκριμένα ο Κέφαλος αναφέρει ότι δικαιοσύνη είναι η εντιμότητα στις συναλλαγές ,ορισμός κάπως περιορισμένος αφού η δικαιοσύνη ,το δίκαιο δεν αφορά μόνο σε εμπόρους αλλά σε όλους τους πολίτες .
Με αυτόν τον ορισμό δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη σε αντιδικίες που προέρχονται π.χ από ένα τροχαίο .Ο Πολέμαρχος ισχυρίζεται ότι δικαιοσύνη είναι να αποδίδεις τα ίσα καλό στον φίλο ,κακό στον εχθρό .Στη θεώρηση αυτή λείπει η πιο σημαντική αρχή που θα πρέπει να διέπει το δίκαιο ,ο αντικειμενικός του χαρακτήρας .Ποινές δε δίδονται σε άτομα που είναι εχθροί μόνο και μόνο εξαιτίας της ιδιότητας τους αυτής ,αλλά σε άτομα που σφάλουν ,που πράττουν άδικα .Και ένας φίλος μπορεί να πράξει άδικα και τότε πρέπει να τιμωρηθεί .
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί το εξής ,δεν πρέπει να υπάρχει έχθρα μεταξύ των πολιτών μιας κοινωνίας .Όλοι θα πρέπει να παλεύουν για τον ίδιο σκοπό ,τη σωστή λειτουργία της πολιτείας και οι εκάστοτε διαφορές τους να λύνονται πολιτισμένα ,η λέξη εχθρός και τα αισθήματα ,οι λέξεις που την ακολουθούν ,δεν θα πρέπει να υπάρχουν .Ο σοφιστής Θρασύμαχος θεωρεί ότι δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού ,πράγμα δυστυχώς αληθές ειδικά στις μέρες μας .Επειδή όμως μιλάμε φιλοσοφικά το ζητούμενο είναι να βρούμε αυτό που θα έπρεπε να ισχύει και όχι αυτό που ισχύει .
Το συμφέρον λοιπόν του ισχυρού είναι αυτό που καθορίζει το τι είναι δίκαιο σε ολιγαρχικά πολιτεύματα-καθεστώτα ,τα οποία δεν στοχεύουν στην σωστή λειτουργία της πολιτείας αλλά στην εξασφάλιση μίας άνετης ζωής των ηγετών τους .Σε τέτοιες περιπτώσεις προφανής είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των μάλλον περισσότερων και σίγουρα λιγότερων ισχυρών .
Ο ηθικός αριστοκράτης Γλαύκων θεωρεί τη δικαιοσύνη ως μία υποκριτική κοινωνική σύμβαση που επιβάλλεται από τους πολλούς και αδύνατους για την αυτοπροστασία τους .Δυστυχώς το δίκαιο που περιγράφει ο Γλαύκων πολλές φορές ισχύει ,δεν θα έπρεπε όμως .Και σε αυτή την περίπτωση στόχος του «δικαίου» δεν είναι η ευταξία και η ευδαιμονία της πολιτείας αλλά η άνεση των πολλών .
Τις περισσότερες φορές αυτοί οι «πολλοί» είναι ανίκανοι ή φοβισμένο πολίτες που με την ιδιότητα και την στάση τους αυτή κρατούν πίσω τους συμπολίτες καθώς και την κοινωνία γενικότερα .
Η συνέχεια εδώ