![]()
Οι «παράγοντες» των δελτίων …οιδήσεων, από τους παρουσιαστές μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, θα πρέπει να υποχρεώνονται να βλέπουν το αποτέλεσμα του …μόχθου τους καθ’ολοκληρίαν με το πέρας της ζωντανής μεταδώσεως! Δηλαδή να υποβάλλωνται στην ίδια δοκιμασία με τους τηλεθεατές-καταναλωλές και να δούμε πόσο θα αντέξουν!
του Δημήτρη Ρομποτή*
Οταν επιχειρή κανείς να παρακολουθήση ειδήσεις από τους ελλαδικούς τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδουν δορυφορικώς στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμβαίνει κάτι παράξενο: ενώ αυξάνεται άρδην η κατάθλιψη, λόγω του περιεχομένου των ειδήσεων που κατά κανόνα δεν είναι ποτέ ευχάριστο, αλλά και εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου ειδησεογραφικής ποιότητας που αγγίζει τα όρια της κατάντιας, πιάνει κανείς τον εαυτό του να μένη με το συναίσθημα της …χαρμολύπης που έλεγε κι’ο Σπανουδάκης (αποτέλεσμα πολυετούς χρήσεως απαγορευμένων ουσιών ενδεχομένως ή παύσης χρήσεως που μπορεί να έχη αναλόγως τραυματικές συνέπειες στον εθισμένο).
Δηλαδή, δεν ξέρεις αν πρέπη να γελάσης ή να κλάψης, να νευριάσης ή να ειρωνευτής, να ξεράσης λυτρωτικά ή να πάρης βαθιές ανάσες αφήνοντας τον εμμετό για πιο …σοβαρές περιπτώσεις (μια ομογενειακή εκδήλωση, επί παραδείγματι), να σπάσης την τηλεόραση εκσφενδονίζοντας το φλυντζάνι που κρατάς ή το τηλεχειριστήριο ή πιο δημιουργικά να κάνης μια «κομμουνιστική» αυτοκριτική, φτύνοντας τη φάτσα σου στον καθρέφτη επειδή ανέχεσαι όλα αυτά πληρώνοντας κιόλας κάθε μήνα σαν μαλάκας!
Νομίζω ότι είναι απολύτως δίκαιο και θα πρέπει ενδεχομένως και το κράτος να παρέμβη, στα πλαίσια μιας πιο φιλολαϊκής πολιτικής, ώστε όλοι οι «παράγοντες» των δελτίων …οιδήσεων, από τους παρουσιαστές μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, να υποχρεώνονται να βλέπουν το αποτέλεσμα του …μόχθου τους καθ’ολοκληρίαν με το πέρας της ζωντανής μεταδώσεως!
Δηλαδή να υποβάλλωνται στην ίδια δοκιμασία με τους τηλεθεατές-καταναλωλές και να δούμε πόσο θα αντέξουν! Μαζί τους και οι ιδιοκτήτες και τα διοικητικά συμβούλια των καναλιών: ας τρώνε το ίδιο «φαγητό» με τον κοσμάκη κάθε βράδυ διότι έτσι μόνο θα μάθουν τί τραβάμε. Και όχι εξαιρέσεις! Ολοι οι αρμόδιοι να το φάνε στη μάπα και από την αρχή μέχρι το τέλος, έως τα κρυόκωλα αστειάκια, μέχρι τα δύσπεπτα σχόλια μονίμων «ειδικών» που δεν τα διαλύει ούτε άλκα σέλτσερ!
Δεν πρόκειται όμως να γίνη κάτι τέτοιο, είναι σαν να ζητούσαμε από ιδιοκτήτη ταχυφαγάδικου να τρώη κάθε μέρα το σκουπιδαριό που σερβίρει στους άλλους. Φανταστείτε τους αρχιμανατζαραίους των ΜακΝτόναλντς να τρώγανε τακτικά στα καταστήματα της αλυσίδας. Δεν θα υπήρχαν πλέον, θα είχαν πεθάνει ή δεν θα ήταν σε θέση να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους από …την εντατική!
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα στην ελλαδική τηλεοπτική ειδησεογραφία και εφόσον οι «δημιουργοί» της δεν πρόκειται να υποστούν το μαρτύριο υποχρεωτικής παρακολουθήσεως του «έργου» τους, θεωρώ ότι μια καλή και φτηνότερη ιδέα θα ήταν να αντικασταθούν όλα τα δελτία με αντίστοιχα τουρκικά!
Να γεμίση η ελλαδική τηλεόραση «Haberler» με τον ίδιο τρόπο που γέμισε τουρκικά σήριαλ και μπόρερε ο κοσμάκης να δη πιο «ελληνοπρεπείς» σειρές μετά το ελλαδικό σκουπιδαριό το οποίο διαδέχτηκε τις αμερικανικές σαπουνόπερες αρχικώς και τις ισπανόφωνες εν συνεχεία. Οι τουρκικές είναι πιο κοντά στα ελλαδικά ήθη και έθιμα, «μιλάνε» στον ψυχισμό του Ελληνος που παρά την αλλοτρίωση και τη συνεχή υποβάθμιση της νοημοσύνης του εξακολουθεί να καταλαβαίνη ενδομύχως ότι το γνήσιο είναι πάντα καλύτερο του «ιμιτασιόν» κι’όταν είναι φτηνότερο κιόλας (500 Ευρώ το επεισόδιο) τότε τί άλλο θέλει και ο πλέον δύσκολος για να μην αγοράση … «Εσσεξ»;
Τώρα θα μου πήτε, μα πώς θα καταλαβαίνουμε τί λένε στις τουρκικές ειδήσεις εφόσον δεν μπορούν να μπουν υπότιτλοι σε ζωντανή μετάδοση; Κανένα πρόβλημα, αφού ούτε από τα ελλαδικά δελτία βγαίνει νόημα! Τουλάχιστον με τα τουρκικά θα υπάρχη λόγος να μην καταλαβαίνης τί λένε χωρίς να αναρωτιέσαι αν είσαι ηλίθιος ή αν έχεις σώας τας φρένας μόνο και μόνο επειδή δεν βγάζεις άκρη! Ας το δοκιμάσουμε κι’αυτό. Στο σημείο που έχουμε φτάσει τί έχουμε να χάσουμε; Μήπως τους πάλαι ποτέ διαλάμψαντες αστέρες που Τρεμοσβήνουν ως αλάδωτες λυχνίες; Εδώ κοτζάμ Τέρενς Κουίκ διείδε τα σημεία των καιρών και έκανε πτώση στο κενό της πολιτικής, τους άλλους τί τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι ή πιο έξυπνοι;
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Εβλεπα σήμερα στις …οιδήσεις του Αντέννα για ένα «Συνέδριο των Εκατό» (μάλλον του 100 θα έπρεπε να λεγόταν διότι έτσι και έκανε ντου καμμιά αστυνομία ή Ιντερπολ δεν θα είχε αρκετές κλούβες για να γεμίση) …στο Μαυροβούνιο με θέμα την επιχειρηματική ανάπτυξη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Το μεγαλύτερο μέρος του «ρεπορτάζ» ήταν αφιερωμένο στην ομιλία του υιού-ιδιοκτήτη του σταθμού. Τίποτα το «μεμπτόν», εφόσον δικό του είναι το κανάλι, ό,τι θέλη το κάνει κι’αν δεν προβάλη τον εαυτό του ποιόν θα προβάλη; Μίλησε όμως για την ανάγκη «αντικειμενικής» ενημέρωσης, το οποίο επανέλαβε αρκετές φορές. Αυτοί που έκαναν το «μοντάζ» προφανώς δεν κατάλαβαν το οξύμωρον του πράγματος ούτε πόσο τον εξέθεσαν στους όποιους στοιχειωδώς νοήμονες έτυχε να δουν τις ειδήσεις…
Αφήστε δε, που το παιδί είπε τόσες και τέτοιες ανούσιες κοινοτυπίες (και δεν είδαμε ολόκληρη την ομιλία) που δεν ξέρεις αν πρέπη να γελάσης ή να μελαγχολήσης που άλλος ένας νέος άνθρωπος, με πάρα πολλές …εκ γενετής δυνατότητες αναλώνεται στα πεπατημένα και ανούσια μιας «σιγουριάς» που εξασφαλίζει ακόμη περισσότερη μετριότητα …
Οταν επιχειρή κανείς να παρακολουθήση ειδήσεις από τους ελλαδικούς τηλεοπτικούς σταθμούς που μεταδίδουν δορυφορικώς στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμβαίνει κάτι παράξενο: ενώ αυξάνεται άρδην η κατάθλιψη, λόγω του περιεχομένου των ειδήσεων που κατά κανόνα δεν είναι ποτέ ευχάριστο, αλλά και εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου ειδησεογραφικής ποιότητας που αγγίζει τα όρια της κατάντιας, πιάνει κανείς τον εαυτό του να μένη με το συναίσθημα της …χαρμολύπης που έλεγε κι’ο Σπανουδάκης (αποτέλεσμα πολυετούς χρήσεως απαγορευμένων ουσιών ενδεχομένως ή παύσης χρήσεως που μπορεί να έχη αναλόγως τραυματικές συνέπειες στον εθισμένο).
Δηλαδή, δεν ξέρεις αν πρέπη να γελάσης ή να κλάψης, να νευριάσης ή να ειρωνευτής, να ξεράσης λυτρωτικά ή να πάρης βαθιές ανάσες αφήνοντας τον εμμετό για πιο …σοβαρές περιπτώσεις (μια ομογενειακή εκδήλωση, επί παραδείγματι), να σπάσης την τηλεόραση εκσφενδονίζοντας το φλυντζάνι που κρατάς ή το τηλεχειριστήριο ή πιο δημιουργικά να κάνης μια «κομμουνιστική» αυτοκριτική, φτύνοντας τη φάτσα σου στον καθρέφτη επειδή ανέχεσαι όλα αυτά πληρώνοντας κιόλας κάθε μήνα σαν μαλάκας!
Νομίζω ότι είναι απολύτως δίκαιο και θα πρέπει ενδεχομένως και το κράτος να παρέμβη, στα πλαίσια μιας πιο φιλολαϊκής πολιτικής, ώστε όλοι οι «παράγοντες» των δελτίων …οιδήσεων, από τους παρουσιαστές μέχρι τον τελευταίο τεχνικό, να υποχρεώνονται να βλέπουν το αποτέλεσμα του …μόχθου τους καθ’ολοκληρίαν με το πέρας της ζωντανής μεταδώσεως!
Δηλαδή να υποβάλλωνται στην ίδια δοκιμασία με τους τηλεθεατές-καταναλωλές και να δούμε πόσο θα αντέξουν! Μαζί τους και οι ιδιοκτήτες και τα διοικητικά συμβούλια των καναλιών: ας τρώνε το ίδιο «φαγητό» με τον κοσμάκη κάθε βράδυ διότι έτσι μόνο θα μάθουν τί τραβάμε. Και όχι εξαιρέσεις! Ολοι οι αρμόδιοι να το φάνε στη μάπα και από την αρχή μέχρι το τέλος, έως τα κρυόκωλα αστειάκια, μέχρι τα δύσπεπτα σχόλια μονίμων «ειδικών» που δεν τα διαλύει ούτε άλκα σέλτσερ!
Δεν πρόκειται όμως να γίνη κάτι τέτοιο, είναι σαν να ζητούσαμε από ιδιοκτήτη ταχυφαγάδικου να τρώη κάθε μέρα το σκουπιδαριό που σερβίρει στους άλλους. Φανταστείτε τους αρχιμανατζαραίους των ΜακΝτόναλντς να τρώγανε τακτικά στα καταστήματα της αλυσίδας. Δεν θα υπήρχαν πλέον, θα είχαν πεθάνει ή δεν θα ήταν σε θέση να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους από …την εντατική!
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα στην ελλαδική τηλεοπτική ειδησεογραφία και εφόσον οι «δημιουργοί» της δεν πρόκειται να υποστούν το μαρτύριο υποχρεωτικής παρακολουθήσεως του «έργου» τους, θεωρώ ότι μια καλή και φτηνότερη ιδέα θα ήταν να αντικασταθούν όλα τα δελτία με αντίστοιχα τουρκικά!
Να γεμίση η ελλαδική τηλεόραση «Haberler» με τον ίδιο τρόπο που γέμισε τουρκικά σήριαλ και μπόρερε ο κοσμάκης να δη πιο «ελληνοπρεπείς» σειρές μετά το ελλαδικό σκουπιδαριό το οποίο διαδέχτηκε τις αμερικανικές σαπουνόπερες αρχικώς και τις ισπανόφωνες εν συνεχεία. Οι τουρκικές είναι πιο κοντά στα ελλαδικά ήθη και έθιμα, «μιλάνε» στον ψυχισμό του Ελληνος που παρά την αλλοτρίωση και τη συνεχή υποβάθμιση της νοημοσύνης του εξακολουθεί να καταλαβαίνη ενδομύχως ότι το γνήσιο είναι πάντα καλύτερο του «ιμιτασιόν» κι’όταν είναι φτηνότερο κιόλας (500 Ευρώ το επεισόδιο) τότε τί άλλο θέλει και ο πλέον δύσκολος για να μην αγοράση … «Εσσεξ»;
Τώρα θα μου πήτε, μα πώς θα καταλαβαίνουμε τί λένε στις τουρκικές ειδήσεις εφόσον δεν μπορούν να μπουν υπότιτλοι σε ζωντανή μετάδοση; Κανένα πρόβλημα, αφού ούτε από τα ελλαδικά δελτία βγαίνει νόημα! Τουλάχιστον με τα τουρκικά θα υπάρχη λόγος να μην καταλαβαίνης τί λένε χωρίς να αναρωτιέσαι αν είσαι ηλίθιος ή αν έχεις σώας τας φρένας μόνο και μόνο επειδή δεν βγάζεις άκρη! Ας το δοκιμάσουμε κι’αυτό. Στο σημείο που έχουμε φτάσει τί έχουμε να χάσουμε; Μήπως τους πάλαι ποτέ διαλάμψαντες αστέρες που Τρεμοσβήνουν ως αλάδωτες λυχνίες; Εδώ κοτζάμ Τέρενς Κουίκ διείδε τα σημεία των καιρών και έκανε πτώση στο κενό της πολιτικής, τους άλλους τί τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι ή πιο έξυπνοι;
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Εβλεπα σήμερα στις …οιδήσεις του Αντέννα για ένα «Συνέδριο των Εκατό» (μάλλον του 100 θα έπρεπε να λεγόταν διότι έτσι και έκανε ντου καμμιά αστυνομία ή Ιντερπολ δεν θα είχε αρκετές κλούβες για να γεμίση) …στο Μαυροβούνιο με θέμα την επιχειρηματική ανάπτυξη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Το μεγαλύτερο μέρος του «ρεπορτάζ» ήταν αφιερωμένο στην ομιλία του υιού-ιδιοκτήτη του σταθμού. Τίποτα το «μεμπτόν», εφόσον δικό του είναι το κανάλι, ό,τι θέλη το κάνει κι’αν δεν προβάλη τον εαυτό του ποιόν θα προβάλη; Μίλησε όμως για την ανάγκη «αντικειμενικής» ενημέρωσης, το οποίο επανέλαβε αρκετές φορές. Αυτοί που έκαναν το «μοντάζ» προφανώς δεν κατάλαβαν το οξύμωρον του πράγματος ούτε πόσο τον εξέθεσαν στους όποιους στοιχειωδώς νοήμονες έτυχε να δουν τις ειδήσεις…
Αφήστε δε, που το παιδί είπε τόσες και τέτοιες ανούσιες κοινοτυπίες (και δεν είδαμε ολόκληρη την ομιλία) που δεν ξέρεις αν πρέπη να γελάσης ή να μελαγχολήσης που άλλος ένας νέος άνθρωπος, με πάρα πολλές …εκ γενετής δυνατότητες αναλώνεται στα πεπατημένα και ανούσια μιας «σιγουριάς» που εξασφαλίζει ακόμη περισσότερη μετριότητα …
About the Author
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη
neohellenika.com