Οι πρόσφατες συζητήσεις για τα φορολογικά μέτρα, "υποχρεώνουν" μια σειρά από "παράπλευρα θέματα" να υποχωρήσουν. Η κοινωνική και παραγωγική ανάγκη φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το ερώτημα όχι μόνο ποιους αφορούν οι επιπτώσεις, αλλά και αν το αποτέλεσμα οδηγεί στην έξοδο από τη κρίση!
Αυτές τις μέρες εντονότερα, πολιτικά πρόσωπα, δηλώνουν ότι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα, παρατείνουν τη κρίση. Το χειρότερο είναι ότι διευρύνουν τον κοινωνικό διχασμό και διαμορφώνουν - οιονεί - μια "ειδική σχέση" περιορισμένης ευθύνης ανάμεσα στη χώρα και την Ευρώπη!
Επικαλούμαι τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα που δεν αποδέχεται μονομερή δημοσιονομικά μέτρα στη συζήτηση με τους Ρεπουμπλικάνους.
Αναφέρομαι στη συνέντευξη του υπουργού κ Στουρνάρα, ανεξάρτητα από την εκτίμηση όσων ειπώθηκαν, που προσδιόρισε ότι μετά τις Γερμανικές εκλογές θέματα που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα του χρέους, την αξιοποίηση (?) πρωτογενών πλεονασμάτων κτλ θα ανοίξουν!
Αλλά και τη πρόσφατη συνάντηση της Επιτρόπου κ Δαμανάκη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκφράζοντας το κλίμα των Βρυξελών, μεταξύ των άλλων τόνιζε: "..το κλίμα για την Ελλάδα άλλαξε....οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να εκπονήσουν και να θέσουν σε εφαρμογή τη πρόταση για την ανάπτυξη ,το κράτος, τη διοίκηση, τη φορολογική αποτελεσματικότητα, το τραπεζικό σύστημα...."κτλ. Ότι "αυτά δεν πρέπει να τα περιμένουμε από τους δανειστές μας..".
Όλα δείχνουν ότι είναι ανάγκη στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πορείας να ξεπεραστεί ο “κύκλος του συντηρητικού συμβιβασμού” που οδηγεί σε λεόντεια "ειδική σχέση"!
Τα θέματα όπως:
--- Η μείωση του χρέους ,οι χρονικές και όχι μόνο υποχρεώσεις στους δανειστές,
--- Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και οι εγγυήσεις για ρευστότητα στη πραγματική οικονομία,
--- Ο κίνδυνος να ξεφύγει η ύφεση ψηλότερα από τις προβλέψεις,
δημιουργούν το αίτημα, να αντιπαρατεθούν εναλλακτικές πολιτικές, υποδεικνύοντας συμμαχίες, για τα περιεχόμενα της ανασυγκρότησης:
Να προσδιορίσουν αν οι μεταρρυθμίσεις, περιορίζονται στην ανακατανομή μεριδίων αγοράς, πλούτου και φοροδοτικής συμβολής υπέρ των λίγων ή προτείνουν αλλαγές για το μοντέλο παραγωγικής, διοικητικής και πολιτικής ανάπτυξης.
Το αποσπασματικό φορολογικό νομοσχέδιο έδειξε ότι πίσω από τους δημοσιονομικά αναγκαίους στόχους υποκρύπτονται διαφορετικές επιδιώξεις για την οικονομία!
Πως να εξηγηθεί ότι για ορισμένες δυνάμεις, χαρακτηρίζεται θετικό το γεγονός ότι μπορεί να αυξάνεται το ποσοστό του συντελεστή φορολόγησης στα αδιανέμητα κέρδη των επιχειρήσεων - δηλ αυτά που επανεπενδύονται -ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το ποσοστό φορολόγησης των μερισμάτων που διανέμονται στους μετόχους;
Αλλά και ο "δημοσιονομικά οριζόντιος μονόδρομος" δείχνει ότι για την κοινωνία και την οικονομία οι επιπτώσεις εφαρμογής του δεν ήταν "παράπλευρες". Οι δείκτες ξεπερνούν το κόκκινο, στην ανεργία, τα όρια της φτώχιας, τη μεσαία τάξη, την εισοδηματική δυνατότητα, την παραγωγική βάση, την κοινωνική προστασία κτλ.
Είναι ανάγκη να ανοίξει ένας νέος κύκλος πολιτικής αντιπαράθεσης, με στόχους που θα αφορούν και το παραγωγικό και το κοινωνικό σχέδιο. Η Ελλάδα πρέπει μαζί με την κοινωνία της να επιστρέψει στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Ως ισότιμος εταίρος και όχι ως χώρα φθηνής και ανασφαλούς εργασίας.
Η συνταγή της τυφλής καταγγελίας, από τις διεθνείς πλέον πολιτικές συναντήσεις, χρεοκοπεί ως τυχοδιωκτική! Η λύση δεν βρίσκεται ούτε με την άκριτη παράδοση στο “νεοφιλελευθερισμό” ούτε στον “κρατισμό”. Γιατί το αποτέλεσμα τους είναι η εκχώρηση του στρατηγικού έλεγχου της ίδιας της χώρας.
Κοινωνία και παραγωγικές δυνάμεις αναμένουν η αντιπαράθεση, να αφορά σχέδιο που θα απεγκλωβίζει ταυτόχρονα από τη ύφεση, τη χρεοκοπία και τη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας.
Τα θέματα:
-χρέους, πλεονάσματος, φοροδοτικής βάσης,
-η διοίκηση και το κράτος,
-το παραγωγικό μοντέλο, η ρευστότητα και η επιχειρηματικότητα,
-η πρόνοια και η αλληλεγγύη,
-οι δυνάμεις της εργασίας και της παράγωγης και
-οι τομές για την αυτονομία, την αντιπροσωπευτικότητα, και διαφάνεια του πολιτικού συστήματος.
Είναι πλέον πεδία αναμέτρησης ανάμεσα στις επιδιώξεις της κεντροαριστεράς με την κεντροδεξιά, που δεν χωρούν “ουδέτερες κεντρώες” προσεγγίσεις.