Εκτός από το θέμα του Αιγαίου, την ΑΟΖ καθώς και το δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει τα εθνικά χωρικά ύδατα από τα 6 στα 12 ν.μ., είναι σαφές ότι την Άγκυρα ανησυχεί επιπλέονκαι η υπόθεση με τους ιμάμηδες, καθώς πλήττεται ένας από τους βασικούς πυλώνες της τουρκικής πολιτικής στην Θράκη.Οι τόνοι φαίνεται ότι ανεβαίνουν σιγά-σιγά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αφού οι αξιώσεις των Τούρκων για περισσότερο «Lebensraum» (ζωτικό χώρο), προσκρούουν σε ενδεχόμενες προθέσεις της Ελλάδας ως προς την ενεργοποίηση των όποιων νομίμων δικαιωμάτων μας για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και την αξιοποίηση των γεωστρατηγικών μας ατού.
Ελλάδα και Τουρκία σε επίπεδο κράτους, αποτελούν αποκλίνουσες γεωπολιτικές οντότητες. Η όποια κοινή πολιτιστική συμπεριφορά οφείλεται στους ελληνογενείς και κρυπτοχριστιανικούς πληθυσμούς στα παράλια της Μικράς Ασίας και την περιοχή του Πόντου.
Αυτή είναι η αλήθεια πέρα από εθνικισμούς και «φιλειρηνικούς» διεθνισμούς.
Η μοναδική ομοιότητα μεταξύ ελληνικού και τουρκικού κράτος είναι η αποδοχή και των δύο, όταν και κήρυξαν την «ανεξαρτησία» τους ως κρατικές οντότητες, της δυτικής πολιτικής κηδεμονίας.Η Ελλάδα ήταν πάντα το «καλό και υπάκουο παιδί» που συμμορφωνόταν με τις υποδείξεις των «κηδεμόνων». Η Τουρκία αντίθετα συμπεριφερόταν ατίθασα και αντί-δημοκρατικά εντός και εκτός συνόρων.
Παρ’ όλα αυτά η Δύσημεροληπτούσε ανέκαθεν υπέρ της Τουρκίας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που καμιά φορά δεν μπορούσε να ερμηνευθεί γεωστρατηγικά η συγκεκριμένη εύνοια. Ωστόσο, τι γίνεται τώρα που η Τουρκία έχει αποκτήσει νέο-οθωμανικές ορέξεις; Για πόσο ακόμα θα έχει την εύνοια της Δύσης;
Το ερώτημα που τίθεται για την Ελλάδα είναι πως πρέπει να συμπεριφερθεί από δω και πέρα. Η διαρκής υποχωρητικότητα έναντι των τουρκικών επιδιώξεων αποδείχθηκε πέρα ως πέρα αναποτελεσματική. Η εξασφάλιση συμμάχων, οι οποίοι ενοχλούνται από την κινητικότητα της Άγκυρας, αποτελεί, κατά την άποψή μου, βασική προτεραιότητα μιας νέας εξωτερικής πολιτικής.
Εντούτοις πρέπει να συμβεί και κάτι ακόμα. Να απαλλαγούμε από την πολιτική και πολιτιστική κηδεμονία της Δύσης. Προσοχή! Όχι να απορρίψουμε την συνεργασία και τον διάλογο με την Δύση ή τον πολιτισμό της. Πρέπει, όμως, να επιδιώξουμε συνειδητοποίηση της πολιτιστικής μας ιδιαιτερότητας και των γεωπολιτικών ατού της χώρας που ευνοούν την άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Τέλος να ενημερώσουμε την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι στα ελληνοτουρκικά δεν διακυβεύονται απλά διακρατικές διαφορές, αλλά πολιτιστική παράδοση χιλιετιών, η οποία αποτελεί πανανθρώπινο κτήμα και πρόταση ζωής.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr