Ας κατευθύνουμε λοιπόν την σφαίρα (όπως ο Οδυσσέας μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη, κατεύθυνε το τόξο του στους μνηστήρες ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥΣ, ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΥΣ. ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΥΣ και ΑΓΕ-ΛΑΟΥΣ) κατά του αμαρτωλού κομματικού κατεστημένου, και αφού απαλλαγούμε από αυτό, ας κατευθύνουμε την ψήφο σε εκείνους που ΔΕΝ θα σκοτώνουν άλλο το μέλλον των παιδιών μας.
Όμηρος Αλεξάνδρου
Αγαπητέ Όμηρε,
Οι διάφορες ιστορικές αλήθειες, αναλύσεις, αναδρομές, ερμηνείες και παρερμηνείες και οπωσδήποτε διαστρεβλώσεις, άλλοτε πολλά λένε από μόνα τους και μπορούν να βοηθήσουν και άλλοτε συγχύζουν και αποπροσανατολίζουν. Όπως και να έχουν τα πράγματα οι μόνοι που δεν συγκινούνται ή και αγνοούν επιδεικτικά τέτοιου είδους συζητήσεις είναι η ίδια η καθεστωτική εξουσία, απ’όπου και αν αυτή προέρχεται, στην οποία καλούμαστε να δώσουμε την ψήφο μας και να αναδείξουμε τον επόμενο πρόεδρο μας. Και αναφέρομαι στην καθεστωτική εξουσία μιάς και η λαϊκή εξουσία και κυριαρχία υπάρχει μόνο σαν θέμα συζήτησης μεταξύ εμάς των πολιτών από την μιά και για να καγχάζει η ίδια η εξουσία από την άλλη.
Παρ’ότι το φαινόμενο αυτό διαρκεί δεκαετίες επιμένουμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις μέσα από τις οποίες δεν καταφέραμε, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, να προβάλουμεν εμείς οι πολίτες μιά προσωπικότητα από τα γεννοφάσκια μας. Είναι γνωστό και γενικώς παραδεκτό ότι τέτοιες προσωπικότητες ουσιαστικά δεν υπάρχουν καθότι και αυτοί έχουν τις δικές τους αντιλήψεις των πραγμάτων που τους καθιστά ως επί το πλείστον γραφικούς, πολυπράγμονες, ενίοτε επιτηδευμένους μα πρώτιστα απόμακρους από τον απλό πολίτη, αρκετοί δε από τους οποίους ενδίδουν τελικά στην εξουσία εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα και φιλοδοξίες. Πολλές τέτοιες προσωπικότητες βρέθηκαν από την μάχιμη και διεκδικητική αριστερά και όχι μόνο, στα έδρανα καθεστωτικών εξουσιών ανά την Ευρώπη.
Έτσι ελλείψει ηγετικών προσωπικοτήτων ο απλός πολίτης δεν έχει άλλη επιλογή από του να ικανοποιείται με την αρρωστημένη κομματική νοοτροπία που συνθλίβει το λαϊκό αίσθημα γενικά. Στην προκειμένη περίπτωση, των εκλογών γενικά, υπάρχει μιά κάποια μορφή λαϊκής εξουσίας και κυριαρχίας όμως εξόχως και άγαρμπα ποδηγετημένη από την κομματική ταυτότητα, ιδεολογία, πίστη, φαντασίωση και πρώτιστα του φανατισμού. Εδώ, και οι τρείς βασικοί υποψήφιοι είναι γνήσια παιδιά της, δηλαδή καθαρά καθεστωτικοί και νοουμένου ότι αυτή είναι η εξουσία που παράλαβε μιά Κύπρο το 1960 ολόκληρη και με όλες τις προοπτικές να καταστεί μιά χώρα ευημερούσα την φέρανε εδώ που την φέρανε, κουτσή, στραβή και παλαβή, σαν τέτοιος πορεύομαι και εγώ προς τις εκλογές που μπορεί να είναι και οι τελευταίες για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Προς όλους όσους έχουν ήδη κάνει τις επιλογές τους ως προς τον υποψήφιο τους και προς όλους τους υπόλοιπους που δεν έχουν ακόμα πάρει την απόφαση για υποστήριξη συγκεκριμένου υποψηφίου, και στους οποίους ανήκω προς το παρών, θέτω το εξής ερώτημα: Μπορεί ένας πολιτικός ηγέτης του μεγίστου δυνατού αναστήματος μιας τόσο μικρής και εγκαταλειμμένης από όλους χώρας, χωρίς ουσιαστικά στρατό, αστυνομία, κατασκοπεία και αντικατασκοπία, με θεσμούς πλήρως διαβρωμένους και ειδικότερα χωρίς κοινωνική συνοχή που να τον περιβάλλει με δύναμη στα βήματα του να αντισταθεί στις βουλές υπηρεσιών τύπου CIA, NSA των ΗΠΑ, της Intelligence Service, ΜΙ 5 και ΜΙ 6 του Ηνωμένου Βασιλείου, της Mossad του Ισραήλ ή ακόμη της ΜΙΤ της Τουρκίας; Σ’όποιον ευαρεστηθεί να απαντήσει παράκληση θερμή, όχι μισόλογα και μασημένες κουβέντες.
Νίκος Τσιάκκας