Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός έπρεπε να καταργηθούν άμεσα μια σειρά από ατελείωτα τοπικά προνόμια και ιδιαιτερότητες που είχαν κληρονομηθεί από το ρουσφετολογικό περιβάλλον της Τουρκοκρατίας και επιβίωναν στον απελευθερωμένο ως τότε, Ελληνικό χώρο.
Ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής, αποτελούσε η Μάνη. Η Μάνη ως περιοχή αποτελούσε μια ιδιαίτερη περίπτωση ήδη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει ένα καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή εισπράττοντας έναν ετήσιο φόρο χωρίς να διατηρούν φρουρές, αυτονομία που διατηρήθηκε και στην Ενετοκρατία.
Κατά την επανάσταση του 1821 οι Μανιάτες διακρίθηκαν σε πολλές περιπτώσεις για την φιλοπατρία και την γενναιότητα τους, αλλά και για την κλίση τους στην ληστεία, στην πειρατεία, στην λαφυραγωγία και στο πλιάτσικο. Η περιοχή της Μάνης ήταν η μοναδική περιοχή που ο Ιμπραήμ απέτυχε να υποτάξει γνωρίζοντας σειρά από ταπεινωτικές ήττες στα ορεινά εδάφη της, ενώ η ανυπακοή των Μανιατών συνεχίστηκε και επί Καποδίστρια, με την Μάνη να βρίσκεται συνεχώς σε εξέγερση.
Η κορύφωση της ανυπακοής αυτής ήρθε με την δολοφονία του Κυβερνήτη στο Ναύπλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Αναμφίβολα οι συνήθειες των κατοίκων επηρεάζονταν από το άγονο και ορεινό έδαφος της περιοχής που δεν απέφερε αξιόλογα αγροτικά εισοδήματα.
Οι φτωχότεροι Μανιάτες ζούσαν σε σπηλιές, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού οπλοφορούσε (ακόμη και οι παπάδες) ενώ ο βασικότερος τρόπος επίλυσης των διαφορών μεταξύ των φατριών ήταν το δίκαιο του ισχυρότερου, οι βεντέτες και η μονομαχία.
η συνέχεια στο http://www.istorikathemata.com/2013/01/the-uprising-of-Mani-against-Bavarian-government-April-1834.html