Περί ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ο λόγος, καθώς οι επιτελείς του έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η υπερέκθεση του κόμματος σε πράξεις που συνδέονται με την βία, σε συνδυασμό με “επαναστατικές” δηλώσεις στελεχών του, προκαλούν δυσθυμία σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που μετά τις εκλογές είχε πιστέψει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι ένα μικρό κόμμα που κυνηγάει την ουρά του…
Θα μπορούσε ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει τον βουλευτή Διαμαντόπουλο που δήλωσε αναρχικός και να έχει μεταδώσει ένα πολύ καθαρό μήνυμα στην κοινωνία ως προς τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν το έκανε, ωστόσο η ανησυχία για την πορεία του κόμματος βαίνει κλιμακούμενη.
Έτσι εξηγείται η επιχείρηση κυβίστηση (κοινώς αποκαλούμενη και κωλοτούμπα) που βρίσκεται σε εξέλιξη, προκαλώντας “οβιδιακές μεταμορφώσεις” του Αλέξη Τσίπρα. Αρχικώς είπε το αξεπέραστο “είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι” αφήνοντας εμβρόντητους οπαδούς και στελέχη που άρχισαν να αναρωτιούνται αν το κόμμα τους λέγεται ΣΥΡΙΖΑ ή ΣΥΓΥΡΙΖΑ, αφού νοικοκυραίοι και νοικοκυρές έχουν αδυναμία στο συγύρισμα.
Μετά ζήτησε ραντεβού με τον Βόλφανγκ Σόιμπλε και είχαμε χθες μια συνάντηση παράλληλων μονολόγων, εφόσον ο καθένας είπε τα δικά του. Έτσι κι αλλιώς για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το ζητούμενο δεν ήταν κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα αλλά η συνάντηση αυτή καθ’ αυτή , προκειμένου να δείξει πως έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή που μιλούσε για σόι-μπλε κατηγορώντας τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών για πολιτική συγγένεια με την Νέα Δημοκρατία..
Αποφάσισε επίσης να συναντήσει στην Γερμανία, παρακαλώ, τον κ. Φούχτελ τον υφυπουργό που έχει την ευθύνη για θέματα της Ελλάδας με έδρα την Θεσσαλονίκη, ξεχνώντας ότι κάποιοι “δικοί” του πριν από δύο μήνες τον κυνηγούσαν για να τον δείρουν.
Κι όμως ο Αλέξης Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που αρνιόταν επί μήνες να συναντήσει τον επικεφαλής της Task Force Χορστ Ράϊχενμπαχ , ο οποίος στο κάτω – κάτω ήταν απλά εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όταν τελικά αυτό συνέβη ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο πλαίσιο του «νοικοκυρέματος» σκέφτηκε ακόμη – άποψη που διατύπωσε και σε συνέντευξή του- ότι καλό θα ήταν να συναντήσει κάποια στιγμή και την «μαντάμ Μέρκελ» για την οποία όταν επισκέφθηκε την Αθήνα έλεγε πως είναι persona non grata…
Τώρα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει βαλίτσες για την Αμερική. Η επίσκεψή του στη Γερμανία όμως έχει δώσει την πρόγευση για το τι μπορούμε να περιμένουμε και από αυτό το ταξίδι. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την τακτική του «μ’ άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Θα πει κι εκεί τα δικά του, θα ακούσει και αυτά που έχουν να του πουν και να είστε βέβαιοι πως όλα θα εξαντληθούν σε γενικόλογες δηλώσεις αβροφροσύνης για την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και τη δημοκρατία.
Φαίνεται πως κάπου τα έχουν μπερδέψει ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του. Η κοινωνία δεν ζητάει από τον ΣΥΡΙΖΑ να μεταμορφωθεί σε «φρόνιμο παιδί» που θα σφίγγει χέρια και θα κάνει συναντήσεις άνευ περιεχομένου. Αυτό που ζητάει και δεν βλέπει είναι μια στρατηγική με αρχή, μέση και τέλος, η οποία και θα περιγράφει ρεαλιστικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να το κρύψει όσες συναντήσεις κι αν κάνει, όσες δηλώσεις του παρελθόντος κι αν ανασκευάσει.
Άλλωστε δεν είναι μόνο τα θέματα της οικονομίας που αντιμετωπίζει με αοριστολογίες. Υπάρχουν και άλλα μείζονος σημασίας ζητήματα για τα οποία τηρεί «σιγή ιχθύος», όπως για παράδειγμα το θέμα των αλβανικών και τουρκικών προκλήσεων για την ελληνική ΑΟΖ. Ποιες είναι αλήθεια οι θέσεις του κόμματος επί των συγκεκριμένων ζητημάτων; Υπάρχουν; Τις επεξεργάζεται ξενυχτώντας η Ρένα Δούρου; Ή έχει συνταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική γραμμή να μπουν τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής στον «ψυγείο»; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές καθώς οι απαντήσεις είναι προφανέστατες και κοστίζουν δημοσκοπικά στον ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο απ’ όσο θέλει να πιστεύει.
Το «συγύρισμα» που κάνει αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει περισσότερο με … ξεσκόνισμα. Κι αυτό ενέχει τον κίνδυνο για τον ίδιο και το κόμμα του να απογοητεύσει και αυτούς που έχει αλλά και αυτούς που επιδιώκει να κερδίσει, καταλήγοντας για δεύτερη φορά σε απότομο ξεφούσκωμα.
ΥΓ: Το να μετακινείται κανείς στις θέσεις του δεν είναι κακό, θα μπορούμε μάλιστα να συνιστά και μια σαφή ένδειξη πολιτικής ωριμότητας. Αρκεί η μετακίνηση να εξηγείται πειστικά, να έχει ουσία και περιεχόμενο και να μην συνιστά μια απλή αλλαγή περιτυλίγματος στο απόλυτο τίποτα.
http://rizopoulospost.com/