«Αν ανοίξω το στόμα μου, δεν θα ξέρετε πού να κρυφτείτε πολλοί από τους ισχυρούς αυτού του τόπου» είναι το νόημα της στάσης τους. «Αν με κάψετε, θα σας κάψω όλους! Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων - ή μάλλον ομοφύλων» στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν. Νομίζουν ότι στη βάση αυτού του εκβιασμού το πολιτικό σύστημα θα πανικοβληθεί και θα εξαναγκαστεί να τους καλύψει, οπότε θα τη γλιτώσουν. Αυτή η τακτική δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Πολύ συχνά αποδίδει. Ο ένοχος πρώην υπουργός παραμένει όντως ατιμώρητος με τη συνενοχή του συστήματος, το οποίο τον καλύπτει για να μη μιλήσει. Αυτό που δυσκολεύονται όμως να αντιληφθούν σε βάθος οι πάσης φύσεως ένοχοι πρώην υπουργοί είναι ότι η αποτελεσματικότητα της απειλής τους «Αν με καταδικάσετε, θα τα πω όλα όσα ξέρω» βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το κάθε στιγμή πολιτικό βάρος τους, κάτι δηλαδή το οποίο διαρκώς εξελίσσεται και μάλιστα εξαρτάται από πληθώρα παραγόντων.
Το πολιτικό βάρος του κόμματός τους, η σχέση τους με την εκάστοτε κομματική ηγεσία, η ισχύς της εσωκομματικής ομάδας στην οποία ανήκουν και πολλά άλλα επηρεάζουν καθοριστικά το προσωπικό πολιτικό βάρος κάθε ένοχου πρώην υπουργού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μεταβάλλονται δραματικά και η σοβαρότητα και η αποτελεσματικότητα της απειλής του «Θα ανοίξω το στόμα μου!». Αυτό που σε μία δεδομένη χρονική στιγμή αντιμετωπίζεται ως «δυναμίτης» που μπορεί να τινάξει στον αέρα κορυφαία πρόσωπα και συμφέροντα του συστήματος, σε μία άλλη χρονική στιγμή μπορεί να αντιμετωπίζεται ως «τρακατρούκα» που προκαλεί τον καγχασμό των εκείνη τη στιγμή κρατούντων. Η απειλή καθίσταται εντελώς αναποτελεσματική στην περίπτωση αυτή και άκρως επιζήμια γι' αυτόν που τολμά να την εκτοξεύσει, αν δεν έχει αντιληφθεί ότι οι συνθήκες άλλαξαν.
Χωρίς να γνωρίζουμε κάτι ιδιαίτερο, είμαστε σίγουροι π.χ. ότι ο Ακης, ο οποίος ξέρει όσα κανένας άλλος για τις αθέατες και σκοτεινές πλευρές τουλάχιστον είκοσι σχεδόν χρόνων κυβερνητικής εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να κατανοήσει πώς έφτασε στο σημείο να έχει σταθεί μέχρι στιγμής αδύνατον να βγάλει από τη φυλακή τη γυναίκα του και την κόρη του, πώς σταδιακά ή ξαφνικά εκμηδενίστηκε αντικειμενικά από πολιτική σκοπιά η αξία όλων αυτών που γνωρίζει για τόσους πολλούς κυβερνητικούς παράγοντες του παρελθόντος αλλά ίσως και για κάποιους του παρόντος. Μάλλον πρέπει να αισθάνεται όπως ο ποιητής όταν έγραφε «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη ... Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον»!
Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και το σύστημα κάθε άλλο παρά ανελέητα φέρεται στους κορυφαίους πολιτικούς εκπροσώπους του που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και «εφωράθησαν κλέπτοντες οπώρας».
Ουδενός έχει κατασχεθεί η παρανόμως κτηθείσα περιουσία, ακόμη και σε κάποιες περιπτώσεις που είναι κραυγαλέος ο άνομος τρόπος που αποκτήθηκε. Αλλωστε, με εξαίρεση τον Ακη Τσοχατζόπουλο, πόσοι άλλοι υπουργοί έχουν περάσει τις πύλες των φυλακών; Ολοι οι ένοχοι πρώην υπουργοί κυκλοφορούν ελεύθεροι και αυτό επιτείνει τα αισθήματα ασυδοσίας, αλαζονείας και απληστίας από τα οποία διακατέχονται, ενώ ταυτόχρονα δίνουν το σήμα σε όλους τους άλλους πολιτικούς που είτε ασκούν υπουργική εξουσία είτε φιλοδοξούν να την ασκήσουν ότι ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις απαράδεκτης πολιτικής συμπεριφοράς, οι συνέπειες δεν θα είναι βαριές, αν δεν είναι εντελώς ανύπαρκτες! Εκτός και αν χρειαστεί, πράγμα σπανιότατο, να πετάξουν κάποιον να κατασπαραχθεί από τα λιοντάρια για το θεαθήναι...
δελαστικ
εθνος