Κανείς δεν το 'χει ζήσει όσο ο Δημήτρης Πουλικάκος

Παίρνω πίσω ό,τι κακό έχω σκεφτεί για τα αρωματικά στικάκια. Πίσω απ'τον Δημήτηρη Πουλικάκο που με περίμενε με μισάνοιχτη την πόρτα του σπιτιού που μοιράζεται με τη φίλη του και πρώην σύντροφο -τι σημασία έχει, εδώ μιλάμε για αγάπη 35 ετών- Θέκλα Τσελεπή, με περίμενε η ευωδιά ενός στικ που πρέπει να μύριζε πιο ωραία σε αυτό το κόκκινο ημίφως ή ανάμεσα στα έθνικ μαξιλαράκια του καναπέ ή απέναντι στο ταμπλό με τις καρφιτσωμένες στιγμές μιας ζωής.


Αυτής του Μήτσου ή Μητσάκου ή Αρκούδα ή Μήτσου η Αρκούδα ή θείου Νώντα ή δόκτωρα Πολυκαρπόφ όπως γράφουν τα κουδούνια στην είσοδο της πολυκατοικίας κι έξω από το διαμέρισμα.

 
  Μόνο τα παρατσούκλια του να βάλεις κάτω, οι ζωές και οι περσόνες του Πουλικάκου δεν χωράνε ούτε σε τόμο, όχι σε συνέντευξη.


Στον καναπέ με περίμενε η Σίβα, 12 ετών, χαδιάρα ολκής όσο δεν βγαίνει απ'το σπίτι αλλά βασικά επιθετική με τα άλλα ζώα όταν βγαίνει τις βόλτες της. Η Θέκλα διαλύει λίγο το μύθο για την έμφυτη επιθετικότητα των πίτμπουλ προς τον άνθρωπο, αλλά μετά θυμάται τι τραβάει μαζί της στο δρόμο. Με ρωτάει τι θα πιω, της λέω νερό από ευγένεια και τελικά τα βρίσκουμε στο τσίπουρο. “Έχουν τα τυχερά τους οι συναυλίες του Μήτσου στην επαρχία”, μου λέει πριν φέρει το σφηνάκι, ενώ συμπληρώνει κάτι για το ψήσιμο του ποτού που ξέχασα αμέσως.


Ο δε Μήτσος με έχει βάλει ευγενικά στην καρέκλα δίπλα στο τραπεζάκι και διαγώνια απ'τη γωνία του στον καναπέ για να μην αναγκαστεί να με σηκώσει αν (ο αδαής) του έπαιρνα τη θέση. Από εκεί, με τη Σίβα αγκαλιά και τα πόδια απλωμένα στο τραπεζάκι, θα μιλούσαμε για μουσική, δεκαετίες, ναρκωτικά, απεξάρτηση, φυλακή, τηλεόραση, πολιτική, τους Αυθαίρετους.




  Κεφάλαια
(η συνέντευξη, καθότι αρκετά ογκώδης, είναι χωρισμένη στα παρακάτω κεφάλαια ώστε να γίνει πιο προσπελάσιμη)

1. Στους Pink Floyd με βαριοπούλες
2. Τα ναρκωτικά κι η απεξάρτηση απ'τα ναρκωτικά
3. Η τηλεόραση ψεκάζει
4. Η φυλακή
5. Ο ηθοποιός Πουλικάκος και οι 'Αυθαίρετοι'

Λίγο πριν αρχίσουμε, η Θέκλα μου θύμισε και ένα άλλο παρατσούκλι του Πουλικάκου, το 'τύραννος', γλυκά έξαλλη που ο κύριος αριστερά μου αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τις εκατοντάδες μικρές λεπτομέρειες που κάποιος πρέπει να κανονίσει πριν από ένα διπλό live. Μάντεψε ποιος (ποια) κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Η ιστορία είναι ότι για δύο βράδια, την Παρασκευή 24 και το Σάββατο 25/1, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Δημήτρης Πολύτιμος (“αδελφή ψυχή μου on stage, παίζουμε 47 χρόνια μαζί”) και μερικοί σπουδαίοι φίλοι τους (απ'τον Αγγελάκα ως τους Last Drive κι απ'τους Magic de Spell ως τους Άσους του Καράτε) παρουσιάζουν το 'Παραμύθι Χωρίς Όνομα'στο Gagarin 205.

  “Το μόνο που νοιάζει τον Μήτσο είναι να παίζει. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο”, λέει η Θέκλα με ευκρινές το παράπονο για το 'χώσιμο', αλλά εκεί και την υπόνοια ότι θα έκανε τα ίδια στη θέση του. “Το μόνο που με ξεκουράζει είναι το παίξιμο και ο ύπνος. Καλά, και ορισμένα άλλα”, της απαντάει ο Μήτσος, ενώ εγώ τους προτείνω να κάνουν αυτοί τη συνέντευξη και απλά να τους ηχογραφώ. Ιδέα που μάλλον τους άρεσε αν τα τρανταχτά τους γέλια δεν ήταν για κάτι άλλο.


Ο Πουλικάκος ονόμασε το live στο Gagarin 'Παραμύθι Χωρίς Όνομα'“σε ανάμνηση μιας άλλης περιπετειώδους συναυλίας που είχαμε δώσει με τον Παυλάκη τον Σιδηρόπουλο στο Σπόρτινγκ τις Απόκριες του '80. Θα μπορούσε να λέγεται και 'Έλα στο Θείο' (σ.σ. το πρώτο όνομα της εκπομπής που είχε κάνει ως θείος Νώντας)”.

Τον ρωτάω σαν να λέω κάποια εξυπνάδα αν έχει βαρεθεί να τον ρωτάνε για τον Σιδηρόπουλο. “Μπα. Άμα ξέρω, απαντάω. Τον Παύλο τον έζησα και σε καθημερινή βάση. Περάσαμε μια περίοδο που τριγυρνούσαμε από σπίτι σε σπίτι σε θολή κατάσταση, ο καθένας με μια πλαστική σακουλίτσα με σώβρακα και κάλτσες”.

1. Στους Pink Floyd με βαριοπούλες

Προσπαθώντας να βάλω μια σειρά στο χάος, άρχισα να τον ρωτάω για τους M.G.C. Τι μουσική άκουγε ας πούμε φτιάχνοντας την πρώτη του μπάντα.
“Ο πατέρας μου είχε μια καλή συλλογή από βινύλια κλασικής μουσικής και εκεί, το '55-'56, έσκασε το ροκ εντ ρολ και μας άλλαξε τη ρότα. Κλασική, ροκ εντ ρολ, ρεμπέτικα και αργότερα blues. Αυτά άκουγα. Του πατέρα μου δεν του άρεσαν τα ρεμπέτικα, ενώ εμένα το αντίθετο, ίσως κι από κόντρα. Στις αρχές του '60 μαζί με άλλους φίλους χασικλήδες, πηγαίναμε στη Μπέλλου κάτω στις λαμαρίνες στον Πειραιά, στον Στελλάκη τον Περπινιάδη στο Αιγάλεω, στον Παπαϊωάννου και τον Τσιτσάνη, στον Παγιουμτζή και τον Βαμβακάρη. Όταν γνώρισα τον Πολύτιμο, ακούγαμε και αρκετή τζαζ”.
“Να του πεις για το Λονδίνο”, τον διακόπτει η Θέκλα σερβίροντας την πρώτη απάντηση που θα φώτιζε τη μούρη μου.

“Στο Λονδίνο ήρθα πιο κοντά με τη ψυχεδελική μουσική. Από το '64 μέχρι το '72 χοντρικά, ζούσα μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας”. Κάνω τα μαθηματικά και μπουμπουνάω αμέσως δύο λέξεις. Pink. Floyd.

  “Ήταν στο Roundhouse, έναν στρογγυλό, τεράστιο χώρο στο Λονδίνο σαν την πλατεία Συντάγματος σε κύκλο. Καμιά φορά έπαιζαν στη μία μεριά οι Pink Floyd, στην άλλη οι Soft Machine και στη μέση ο θεός βοηθός”.


Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ο Μήτσος δεν ήταν εκεί άπραγος και ψαρωμένος, αλλά με ενεργό ρόλο στα live. “Ήμουν σε μια ομάδα που κάναμε διάφορα 'παρα-events'. Σε μια απ'αυτές τις συναυλίες, είχαμε βάλει μια ξύλινη εξέδρα μες στη μέση, τη φορτώσαμε με κουφάρια από παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα και μοιράζαμε βαριοπούλες. Ανέβαιναν τρεις-τρεις, πέντε-πέντε την ώρα των live και έσπαγαν το αμάξι. Μια άλλη φορά είχαμε ρίξει πάνω απ'το θεωρείο μια φλίδα πλαστικό διαφανές, σα χαλί, και αδειάζαμε κουβάδες με χρώματα στο πλήθος από κάτω. Ήταν σαν ζωντανός πίνακας”.
Ο Μήτσος ήταν δίπλα μου, αλλά στα μάτια του φαινόταν ότι έβλεπε τον πίνακα.


(το ταμπλό στο σαλόνι)
Σιντμπαρετικός ως το κόκκαλο, μου εμπιστεύεται το άχτι του να παίξει το 'Lucifer Sam'σε ένα live κι ότι οι Floyd μετά τον Barrett δεν του άρεσαν και τόσο.
Έχω διαβάσει ότι ο πατέρας του, μεγάλος καρδιολόγος, δεν ενθουσιάστηκε ποτέ με τις επιλογές του έφηβου γιου του, οπότε αντί να αναπαράγω την ιστορία, τον ρωτάω τι έχει κληρονομήσει από αυτόν. “Και τον χαρακτήρα και το χιούμορ και το φλερτ...”και την μανιάτικη τυραννία επιμένει η Θέκλα. Κανείς δεν της φέρνει αντίρρηση.


“Άρα κι αυτός ροκ ήτανε, αλλά δεν το 'χε καταλάβει”, του λέω. Ο Πουλικάκος κοιτάζει κάτι αφηρημένα από πίσω μου, ψελλίζει ένα “εξαρτάται πώς το λες, γιατί το ροκ ώρες ώρες μου ακούγεται σαν βρισιά σήμερα” και πριν τελειώσει την πρόταση, είναι ήδη όρθιος, πάει προς τα μέσα δωμάτια και γυρνάει με τη φωτογραφία του πατέρα του.

  Αφού ξανακάτσει, μου διηγείται μια φορά που ο πατέρας του είχε παραδεχτεί έμμεσα ότι του άρεσε το κομμάτι που είχε γράψει για μια σειρά του Κοκκινόπουλου, τους 'Συνυπάρχοντες' (1985). Για την ακρίβεια του είπε ότι το τραγούδι άρεσε στον Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης ήταν ο θείος του Πουλικάκου, ο τελευταίος πρωθυπουργός πριν τη χούντα, Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

2. Τα ναρκωτικά κι η απεξάρτηση απ'τα ναρκωτικά

Πίνω λίγο από το τσίπουρο, το πεσκέσι που μου 'λεγε η Θέκλα πιο πριν, δε λέμε τίποτα για μερικά λεπτά και ο Μήτσος απολαμβάνει τις τζούρες του, ενώ μιλάει με έναν φίλο απ'τη Θεσσαλονίκη στο κινητό. Συνεχίζουμε μετά το μικρό ιντερμέδιο.


Υποστηρίζατε ποτέ κάποια ομάδα;
"Κοίταξε, γεννήθηκα σε σπίτι Ολυμπιακών. Είμαι Ολυμπιακός ως φίλαθλος. Άμα δεν παίζει καλά η ομάδα, προτιμώ να την τρώει για να βάζουνε μυαλό. Τελευταία δεν παρακολουθώ τόσο πολύ. Δεν ήμουν ούτε του τζόγου, ούτε της μπάλας, ούτε του να βλέπω τσόντες. Τις τσόντες είναι να τις κάνεις, όχι να τις βλέπεις".

Ήσασταν κάμποσο των ναρκωτικών βέβαια.
"Ε εντάξει, το παίξαμε λίγο αυτό το σπορ. Και άλλα. Πιτσιρικάς έτρεχα κιόλας 800 μέτρα και τριπλούν. Έχω κάνει και ύψος. Ήθελα να πηδήξω τουλάχιστον το ύψος μου, 1,76, τώρα θα έχω κοντύνει και κάνα δυο πόντους. Το πήδηξα και τέλος. Μου αρκούσε".


Μόλις βάλατε τα σπορ και τα ναρκωτικά μαζί.
"Γιατί όχι; Εξάλλου τα σπορ είναι γεμάτα ναρκωτικά. Σ'αυτό είχε δίκιο ο Συρίγος που έλεγε 'ας τους αφήσουμε αφού έτσι κι αλλιώς ντοπάρονται όλοι, ας κερδίσει και πάλι ο καλύτερος'"



 

 Ποια ήταν η δική σας πορεία (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) στα ναρκωτικά;
"Τα ναρκωτικά υπάρχουν όσο υπάρχει και ο άνθρωπος. Και τα ζώα, τα κατσίκια πχ. όπου βρουν τις φούντες τις τρώνε μετά μανίας. Τα ποντίκια επίσης. Τα ναρκωτικά σου δίνουν μια άλλη διάσταση των πραγμάτων και μπαίνεις πιο μέσα στο συμπαντικό χωροχρόνο. Τώρα αυτά μπορεί να ακούγονται μαλακίες, αλλά είναι πράγματι έτσι. Όπως και να 'χει, και τα ναρκωτικά θέλουν μια πειθαρχία".


Υπήρξε περίοδος που χάσατε τον έλεγχο, που κινδυνεύσατε;


"Παραλίγο, πέρασε σύριζα.

 Θα αισθανόμουν πολύ βλάκας αν έπρεπε σαν μαθητούδι να πάω στον 'ψυχοθεραπευτή'και να του πω ότι έκανα μια ατασθαλία. Εκτός αυτού, χρειάζεται να κάνει ένα κλικ το κεφάλι σου για να πας παρακάτω.  Από τότε που μπήκα στο πρόγραμμα ούτε καν έχω σκεφτεί να ξαναπάρω".


Ούτε τσιγάρο;
"Τσιγάρο ναι, εντάξει".
Η Θέκλα βάζει τις ισορροπίες.“Όταν λέμε για ναρκωτικά λέμε για ηρωίνη και κοκαΐνη. Στα προγράμματα οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται από σοβαρούς θεραπευτές βάσει της κουλτούρας, της δομής τους και των αναγκών τους. Δηλαδή σε έναν άνθρωπο 65 χρονών σαν τον Μήτσο που έβγαινε ως 25 χρόνια χρήστης ηρωίνης, δεν μπορείς να του πεις δεν θα ξανακάνεις ούτε ένα τσιγάρο”.

3. Η τηλεόραση ψεκάζει

Εικάζοντας από πριν τι πιστεύει σχετικά και ξέροντας ότι δεν ελαφρύνω και πολύ την κουβέντα πηδώντας από τα ναρκωτικά στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, τον ρωτάω αν έχει ζήσει χειρότερο πολιτικό σκηνικό από το τρέχον.
“Όχι. Στη χούντα υπέφεραν καταρχήν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι αντιστασιακοί, δηλαδή ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Μην κοιτάς που όταν γίνεται το γενικότερο μπάχαλο πάνε όλοι σε στιλ φιέστας και μετά καπελώνονται από τα κόμματα και τα συνδικάτα. Στην χούντα ήξερες τι πρέπει να κάνεις και κανόνιζες την πορεία σου. 


Οι άνθρωποι ήταν καραβανάδες, δεν στο κρύβανε. Από την άλλη, έχουμε και το το ψέκασμα που δεν είναι από τα αεροπλάνα, αλλά απ'την τηλεόραση. Αν την ανοίξεις, νομίζεις ότι ζεις αλλού. Είναι όλοι ανέμελοι, ασχολούνται με το πώς θα φτιάξουν τα μαλλιά τους και ποιο στρινγκάκι θα βάλουν. Πλήρης αποπροσανατολισμός απ'την ουσία της ζωής”.




Του είπα ότι μου έκανε εντύπωση που τον είδα στον Κωστόπουλο και τον Πρετεντέρη, αλλά αυτό που έχει ήδη προκύψει από αυτήν την κουβένα είναι ότι ο Πουλικάκος δεν είναι τύπος που απορρίπτει ή αποκόπτεται αυτά που δεν τον εκφράζουν. Συμμετέχει με τον τρόπο του.
Μη θρησκευόμενος, παρότι έχει διαβάσει για θρησκείες, όπως έχει διαβάσει για Ιστορία ή Φιλοσοφία, τηλεθεατής, γιατί θέλει να ξέρει τι λένε, παρότι απεχθάνεται την ελληνική τηλεόραση (“δηλαδή αν δεν βλέπεις τηλεόραση, δε θα σε γαμήσουν αυτοί;”), 'γραφιάς'κειμένων, τραγουδιών, ποιημάτων, που δεν θα έβαζε ποτέ τη ζωή του σε ένα βιβλίο γιατί “δεν τα πάω καλά με τους εκδότες, τις γκαλερί και το συρφετό που διαχειρίζεται την τέχνη”.

4. Η φυλακή

Είναι η φυλακή ό,τι χειρότερο έχετε ζήσει;
"Από μια άποψη ναι, βέβαια. Η φυλακή δεν είναι ωραίο πράγμα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καν φυλακές. Δε λύνεται κάποιο θέμα, ίσα ίσα πάντα το απαγορευτικό ήταν εντέλει εις βάρος της κοινωνίας της ίδιας. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει την κοινωνία να χτυπάει το αίτιο κι εκεί έγκειται η αποτυχία των ανθρώπινων κοινωνιών. Λέμε 'πολιτισμό'κάτι που δεν υπάρχει. Η Ιστορία που διαβάζεις είναι η ιστορία της ανθρώπινης βλακείας και κτηνωδίας".


Η πιο δύσκολη εμπειρία σας μέσα;
"Η χειρότερη ήταν οι 20 μέρες που πέρασα στην Μπουμπουλίνας, την τότε Ασφάλεια του '68 (σαν να λέμε η αντίστοιχη ΓΑΔΑ της εποχής) που όλως τυχαίως έχει γίνει σήμερα Υπουργείο Πολιτισμού. Ήταν η πρώτη φυλακή που έκανα, μας είχαν πιάσει για μαύρα. Κάποιος μας κάρφωσε, ήμασταν 8-10 φίλοι, εκ των οποίων οι 5 περάσαμε ένα εξάμηνο στις φυλακές Αβέρωφ.

Στη Μπουμπουλίνας είχε ό,τι θέλεις. Ήταν σαν μια εσωτερική αυλή με γύρω γύρω κελιά και τουαλέτες και από κάτω άλλη μια σκάλα με δύο θαλάμους. Στο ένα οι πολιτικοί, στο άλλο οι ποινικοί. Υπήρχε ένας διάδρομος με μια πόρτα που έκλεινε με άλλα κελιά απομόνωσης. Υπήρχαν άνθρωποι τρεις και τέσσερις μήνες σε απομόνωση. Εκεί είδα πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ".



  Ο Πουλικάκος κάνει μια παύση. Μια απ'τις πολλές της βραδιάς. Αρκετές από αυτές νομίζεις ότι έχει τελειώσει αυτό που θέλει να πει και ξεκινάς να πεις κάτι άλλο και καταλήγετε να μιλάτε ταυτόχρονα. Στο πριν αυτός, στο μετά εσύ. Το μυαλό του ήταν για τα καλά πίσω στη φυλακή, οπότε θα άφηνα έτσι κι αλλιώς τη σιωπή και τον Μήτσο να βγάλει κι άλλες εικόνες.

“Γενικά, πολυκοσμία. Οι πολιτικοί ήταν πιο οργανωμένοι, οι θάλαμοί τους ήταν σαν σκηνή από προσκοπική κατασκήνωση. Τακτοποιημένα όλα. Οι ποινικοί ήταν ένα χάος. Εφημερίδες, βρωμιές, δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσεις. Δεν ξάπλωνες ανάσκελα, ήσουν πλάγια και σε κάποιον τον ακουμπούσες και κάποιος στον ακουμπούσε. Ευτυχώς ήμασταν 4-5 φίλοι και αλλάζαμε θέσεις μεταξύ μας. Οι ακριανοί είχαν συνήθως το πρόβλημα, γιατί είχαν κάποιον ξένο από πίσω ή από μπροστά. Αυτό κράτησε 20 μέρες".


Δεν σου στρίβει όταν σου στερείται η ελευθερία;
(η απάντηση είναι στο βίντεο)

5. Ο ηθοποιός Πουλικάκος και οι Αυθαίρετοι

Η κουβέντα βάρυνε. Το κατάλαβε κι αυτός και η Θέκλα και εγώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαμε να μιλάμε τρεις ώρες ακόμα, αλλά αφενός μετά από εμένα ο Μήτσος είχε κι άλλη συνέντευξη και αφετέρου, ήθελα να προλάβω να πούμε δυο κουβέντες για τους Αυθαίρετους.

  Του λέω ότι σκάει στο μυαλό μου ως ηθοποιός με στάνταρ αναφορές τον 'Δράκουλα των Εξαρχείων', τη 'Λούφα και Παραλλαγή'και τους 'Αυθαίρετους'.“Εγώ έχω άλλα που μου έρχονται πρώτα. Τους 'Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας', τη 'Δονούσα', και τους 'Αυθαίρετους', αλλά και το 'Είμαστε στον Αέρα'που είχε πλάκα, το 'Πλάκας Μέλαθρον'που έκαναν τον Έλληνα Επίτροπο της Ε.Ε. Τη 'Ρεβάνς', το 'Σουβλίστε Τους'”.


Με βόλεψε η (μοναδική) κοινή μας αναφορά για τους 'Αυθαίρετους'. Τον ρώτησα κάτι γενικό που απλά είχε μέσα τη λέξη 'Αυθαίρετοι', γιατί αυτός ήταν ο κώδικας της κουβέντας μας. Ο Πουλικάκος πιάνει μια λέξη και απαντάει στην ερώτηση που δεν έκανες, αλλά ήθελες να κάνεις.

  "Δεν ξέρω αν η σειρά είχε απήχηση από αυτή τη σκηνή, αλλά ήταν γενικότερα καλογραμμένη. Εντάξει, ο Κουτελιδάκης βλαστημούσε, αλλά το είχε αυτό ούτως ή άλλως. Είναι δύσκολο να κουλαντρίζεις 5-6 άτομα που ο καθένας είναι αλλού γι'αλλού. Και στη μουσική ισχύει αυτό, αλλά η μουσική έχει άλλη ροή”.

Φίλος με όλους, αλλά όχι κολλητός με κάποιον από το καστ της σειράς, ούτε τότε ούτε τώρα, δηλώνει περίεργος με τις παρέες και τους ανθρώπους που θέλει δίπλα του. Οι περισσότεροι φίλοι του είναι εκτός χώρου κι αυτοί που είναι εντός, είναι πιο πολύ απ΄τη μουσική παρά απ'το σινεμά ή την τηλεόραση.

Τον ρωτάω ποια είναι η μεγαλύτερη μοντερνιά στην οποία επιδίδεται το 2014. “Μπορώ να γράψω κάτι στο Facebook και να το ποστάρω ή να το στείλω σε κάποιο φίλο. Μέχρι εκεί. Γενικά δεν είμαι καλός με τα μηχανήματα”.

Ούτε στη μουσική;
“Ούτε στη μουσική”.

Oldschool δηλαδή;
“Όπως το θέλεις. Ή και new-school. Θα ήθελα να απαλλαγούμε κάπως απ'αυτά. Τη δεκαετία του '50 δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και κινητά και υπολογιστές. Κι όμως συνεννοούμασταν και βρισκόμασταν μια χαρά.
Τώρα ούτε συνεννοούμαστε ούτε βρισκόμαστε. Κάτι λέει αυτό”.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος, παρέα με τον Δημήτρη Πολύτιμο και πολλούς καλεσμένους παρουσιάζουν το 'Παραμύθι Χωρίς Όνομα'στο Gagarin 205, την Παρασκευή 24 και το Σάββατο 25 Ιανουαρίου.




oneman