Όπως και άλλοι Έλληνες στα 20 τους, είναι τρομαγμένος από το κοινωνικό κόστος της λιτότητας που πρέπει να αντέξει η χώρα. Οι πολιτικές του ιδέες βρίσκονται προς τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να ακυρώσει το Μνημόνιο. Στην υπόλοιπη ζωή του, είναι ένα ενεργό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπου συμμετέχει σε θεολογικές συζητήσεις και βοηθά ως ψάλτης».
«Υπήρχαν εποχές στα πρόσφατα χρόνια που μια τέτοια ισορροπία έμοιαζε αδύνατη. Τα ακροδεξιά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων -μαζί με άλλους- και των νταήδων της Χρυσής Αυγής, έχουν τουλάχιστον υπογείως χρησιμοποιήσει θρησκευτική ρητορική για να κερδίσουν στήριξη στην σκληρή ξενοφοβική τους γραμμή, στην οποία οι μετανάστες θεωρούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Στα τέλη του 2013, ήρθε ένα βίντεο στο φως όπου ο Νίκος Μιχαλολιάκος μιλούσε για τους ιερείς και περιέγραψε ορισμένους από αυτούς ως χρήσιμους υποστηρικτές. Όλο αυτό έχει ενισχύσει τον αντικληρικό ζήλο πολλών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να διακοπούν οι βαθιές θεσμικές σχέσεις μεταξύ εκκλησίας και κράτους» γράφει η ερφημερίδα.
Ωστόσο, συνεχίζει το άρθρο, το τελευταίο διάστημα τα πράγματα έχουν γίνει πιο εύκολα για τον Νίκο και τους ομοϊδεάτες του: «Ο φλογερός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας φαινόταν σκληρός αντικληρικός: δεν έχει παντρευτεί στην εκκλησία ούτε έχει βαπτίσει τα παιδιά του. Αλλά λίγες ημέρες πριν, είχε μια συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και βρήκε κοινό έδαφος με την εκκλησία όσον αφορά την μεταναστευτική πολιτική, το περιβάλλον και την φτώχεια.
Παράλληλα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέπληξε έναν βουλευτή ο οποίος έκανε μια γελοία εμφάνιση σε ένα τοπικό φεστιβάλ κάνοντας πως έδινε τις Ευχαριστίες ντυμένος σαν παπάς. Προς απογοήτευση κάποιων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανώτερο στέλεχος του κόμματος είπε ότι η ‘η προσβολή των ιερών μυστηρίων μιας θρησκείας είναι απαράδεκτη συμπεριφορά’».
Και συνεχίζει: «Για κάποιους, αυτή η στροφή είναι απλώς μια ρεαλιστική προσαρμογή από ένα κόμμα το οποίο βρίσκεται πρώτο σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις και έχει την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία. Αυτό μπορεί να είναι ένας αρκετά καλός λόγος για να κινηθεί από τον ριζοσπαστισμό προς τον ρεαλισμό και τον σεβασμό».
«Για όσους δεν έχουν σχέση με κανένα από τα δύο, η ελληνική εκκλησία και η ελληνική παραδοσιακή αριστερά μπορεί να μην απέχουν και πολύ» καταλήγει το άρθρο. «Και τα δύο στρατόπεδα είναι καχύποπτα με την παγκοσμιοποίηση. Το καθένα είναι βαθύτατα προσηλωμένο στη δική κατανόηση των γραπτών και της αποκάλυψης της αλήθειας.
Κανένας δεν διατίθεται να ξαναδιαβάσει εκείνες τις ιερές αλήθειες στο φως της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας. Λοιπόν, τι θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να μάθουν ο ένας από τον άλλο; Στην καλύτερη περίπτωση, τόσο η θρησκεία όσο και η ριζοσπαστική πολιτική μπορεί να φτάσουν στη ρίζα των προβλημάτων, αναλύοντας τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν και να ενεργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Όπως και το μαντείο των Δελφών στην αρχαιότητα, με τη ρήση του ‘γνώθι σαυτόν’, που ενθάρρυνε την αυτοεξέταση και την αυτογνωσία. Στη χειρότερη περίπτωση, η πίστη και ο πολιτικός ριζοσπαστισμός έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: ενθαρρύνουν μια νοοτροπία του θύματος και κατηγορούν τους άλλους για ό,τι πηγαίνει στραβά.
Το πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα είναι κατά πόσον η εκκλησία και η αριστερά θα ενισχύσουν ο ένας τις αρετές του άλλου, ή θα ενώσουν τις αδυναμίες τους».
http://www.economist.com/blogs/erasmus/2014/01/greece-religion-and-politics
http://www.antinews.gr/2014/01/16/242330/