του Γιώργου Δελαστίκ
Σε κινούμενη άμμο έχει μετατρέψει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, όπως και η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου που προηγήθηκε και υπήγαγε τη χώρα μας στο επονείδιστο καθεστώς εθνικής, οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας του Μνημονίου.
Δικαίως το ΠΑΣΟΚ αποσυντίθεται, καθώς είναι το κόμμα που συνειδητά υποδούλωσε την πατρίδα μας μέσω του Μνημονίου στους Γερμανούς, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Το 43,92% των ψήφων που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 (πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, που όμως φαίνονται σαν να έχουν περάσει... δεκαετίες!) έγινε 12,28% τον Ιούνιο του 2012. Οι 160 βουλευτές του 2009 έγιναν μόνο 33 τον περσινό Ιούνιο και από αυτούς απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ μόλις 27 ένα χρόνο αργότερα.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι θα επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις που θέλουν το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές να παίρνει μονοψήφιο ποσοστό ψήφων. Αν όντως συμβεί αυτό, ο βαθύτατα ένοχος από πολιτική σκοπιά για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ πρόεδρός του, Βαγγέλης Βενιζέλος, θα περάσει στην Ιστορία ως ο «νεκροθάφτης» του κόμματος. Θα του ανήκει και επισήμως πλέον ο τίτλος... «Ζίγδης του ΠΑΣΟΚ» από το όνομα του κατά τα άλλα συμπαθούς ηγέτη της Ένωσης Κέντρου – ΕΔΗΚ, ο οποίος παρέλαβε το κόμμα του το 1977 ηττημένο με ποσοστό 11,95% –οποία σύμπτωσις, σχεδόν όσο και ο Βενιζέλος πήρε το ΠΑΣΟΚ!– και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές του 1981 το έφερε στο... 0,4%!
Τόσο χαμηλά, βέβαια, αποκλείεται να ρίξει ο Βενιζέλος το ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ομοιότητες είναι κραυγαλέες. Όπως το 1981 η άνοδος του ΠΑΣΟΚ σήμανε το τέλος της εποχής για την ΕΔΗΚ και τις πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου, έτσι και τώρα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ προοιωνίζεται το τέλος της εποχής της Κεντροαριστεράς που εκπροσώπησε επί σαράντα σχεδόν χρόνια το ΠΑΣΟΚ.
Αποσύνθεση της ΔΗΜΑΡ
Η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την πολιτική εξαφάνιση και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς σε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά σε «κυβέρνηση εν αναμονή» μέχρι να γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, οδηγεί σε αποσύνθεση και τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, αυτό το μεταβατικό, εντελώς προσωρινό πολιτικό μόρφωμα της «Αριστεράς της προσκολλήσεως».
Κανένα λόγο αυτοτελούς ύπαρξης δεν έχει πλέον η ΔΗΜΑΡ, πέρα από τη διαπραγματευτική αξία για τα στελέχη της, που σχεδόν στην ολότητά τους θα προσχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν είναι, π.χ., βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ένα άτομο όπως ο Πέτρος Τατσόπουλος, είναι αστείο να ισχυριστεί σοβαρά κανείς ότι δεν μπορούν να είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Πανούσης, αλλά ακόμη και ο επίσης βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Βασίλης Οικονόμου.
Μόνο για προσωπικούς λόγους κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ θα επιμείνουν μέχρι τέλους να πάνε στο... διαλυόμενο ΠΑΣΟΚ. Με μοναδική σχεδόν εξαίρεση τον από πολλών ετών «πασοκολάγνο» γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σπύρο Λυκούδη, ο οποίος βεβαίως θα καθαιρεθεί οπωσδήποτε από τη θέση του στο Συνέδριο του κόμματός του τον επόμενο μήνα, εμείς δεν γνωρίζουμε άλλο στέλεχος της ΔΗΜΑΡ που να υποστηρίζει την προσέγγισή της με το ΠΑΣΟΚ για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους και όχι επειδή αναγκάζεται ή επειδή προσδοκά προσωπικά πολιτικά και επαγγελματικά οφέλη.
Οι διεργασίες στη ΝΔ
Φαινομενικά, η ΝΔ δεν τα πάει κι άσχημα. Ασκώντας τη χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική που έχει ασκήσει ποτέ κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα, δεν έχει χάσει παρά τρεις μόνο βουλευτές της και επειδή έχει προσλάβει και έναν, οι συνολικές της απώλειες μέχρι στιγμής περιορίζονται σε δύο μόνο βουλευτές: εξέλεξε πέρσι τον Ιούνιο 129 και σήμερα έχει 127. Μηδαμινή, δηλαδή, η κοινοβουλευτική ζημιά που έχει υποστεί, ανάξια αναφοράς.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως πολλοί νεοδημοκράτες βουλευτές αντιπαθούν ή και εχθρεύονται τον Αντώνη Σαμαρά και καιροφυλακτούν για να τον καθαιρέσουν από αρχηγό του κόμματός τους μόλις βρουν την ευκαιρία. Μέχρι τις εκλογές όμως δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν κάτι.
Στερούνται ηγεσίας, πρώτα απ’ όλα. Ομάδα βουλευτών και στελεχών της ΝΔ απευθύνθηκε και στον Κώστα Καραμανλή προκειμένου ο πρώην πρωθυπουργός να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην επιχείρηση ανατροπής του Σαμαρά. Ο Καραμανλής αρνήθηκε κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Απολύτως εύλογη η στάση του. Έτσι κι αλλιώς η ΝΔ δεν σώζεται με τίποτα σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές. Θα ηττηθεί σίγουρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως εκ τούτου θα ήταν πολιτικά ηλίθιο εκ μέρους του Κ. Καραμανλή να ανατρέψει τον Σαμαρά προεκλογικά, να χρεωθεί την πραξικοπηματική απομάκρυνση του νυν προέδρου της ΝΔ και κατόπιν να πάει στις εκλογές για να τις... χάσει πανηγυρικά!
Αντιθέτως, θα περιμένει την ήττα της ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές και την πανηγυρική καρατόμηση του Σαμαρά τη νύχτα των εκλογών από όλες τις πτέρυγες του κόμματος και τη θητεία της ΝΔ στην έρημο της αντιπολίτευσης. Εκτιμώντας τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν και τις πιθανότητες επιστροφής της Δεξιάς στην εξουσία, ο Κ. Καραμανλής θα αποφασίσει τότε αν θα ανταποκριθεί στην «έκκληση» που θα μεθοδεύσει ο ίδιος να του απευθύνει το κόμμα του για να επιστρέψει ως «σωτήρας»...
Απειλή ευρω-ολέθρου!
Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει το εμπόδιο των ευρωεκλογών για την κυβέρνηση.
Η αναμενόμενη βαρύτατη ήττα της ΝΔ και η πανωλεθρία που θα υποστεί οπωσδήποτε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ίσως οδηγήσουν ακόμη και σε κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, αν τα αποτελέσματα αποδειχθούν εφιαλτικά για τα δύο κυβερνητικά κόμματα.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι ευρωεκλογές είναι εντελώς «της πλάκας», χωρίς καμιά πολιτική σημασία και βαρύτητα. Σύνηθες είναι το εκάστοτε κυβερνών κόμμα να παίρνει και... δέκα (!) μονάδες λιγότερες από τις βουλευτικές εκλογές και κανείς να μην ασχολείται με το θέμα αυτό μετά από δυο τρεις μέρες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη ελάχιστες πολιτικές επιπτώσεις έχουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Εκλογικός γκρεμός
Υπάρχουν όμως και κάποια όρια ανοχής. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009 είχε πάρει το μεν ΠΑΣΟΚ ποσοστό 36,64%, η δε ΝΔ ποσοστό 32,29% – αθροιστικά, δηλαδή, τα δύο κόμματα που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα είχαν πάρει το 70% των ψήφων, το 68,93% για την ακρίβεια. Αν στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο που θα γίνουν σε έξι μήνες, το Μάιο, πάρει η ΝΔ ένα ποσοστό γύρω στο... 20% και το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 5%, τότε σίγουρα θα ξεσπάσει πολιτική κρίση. Αν, αντιθέτως, πάρει η ΝΔ γύρω στο 30% και το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 10%, τότε δεν θα συμβεί τίποτα.
Έχουμε γράψει και επιμένουμε στη θέση αυτή ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν εγκαταλείπουν με δική τους πρωτοβουλία την εξουσία με τίποτα. Αν όμως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χάσουν συνολικά... σαράντα με πενήντα (!) εκατοστιαίες μονάδες στις ευρωεκλογές του Μαΐου, λογικό είναι να μην μας εκπλήξει αν «στασιάσουν» οι κυβερνητικοί βουλευτές και επιχειρήσουν να απαλλαγούν από τους απεχθείς και πολιτικά παταγωδώς αποτυχημένους ηγέτες τους προκειμένου να διασφαλίσουν την προσωπική πολιτική τους επιβίωση.
Αν, δηλαδή, Σαμαράς και Βενιζέλος, με την πολιτική που ακολουθούν, ρίξουν τα κόμματά τους σε πολιτικό γκρεμό στις ευρωεκλογές, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να τους πετάξουν κι αυτούς στον γκρεμό οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Προσπάθεια συγκάλυψης
Προσωπική μας άποψη είναι ότι η κυβέρνηση θα λαβωθεί, αλλά θα διασωθεί στις ευρωεκλογές. Με το κλίμα ψυχολογικής κατάπτωσης του πληθυσμού που παρατηρείται, δεν αποκλείεται καθόλου η αποχή στις ευρωεκλογές να υπερβεί ακόμη και το... 50%!
Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτοφανές, αλλά θα σώσει την κυβέρνηση επειδή κατά τεκμήριο τα εκατομμύρια ψηφοφόρων που δεν θα προσέλθουν στις κάλπες θα είναι πρωτίστως πολίτες απογοητευμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης. Με την αποχή τους αντικειμενικά θα μειώσουν τις ψήφους εναντίον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, περιορίζοντας την έκταση της συντριβής των δύο κυβερνητικών κομμάτων.
Έτσι κι αλλιώς, η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν εδράζεται ούτε στο 42% των ψήφων (29,66% της ΝΔ και 12,28% του ΠΑΣΟΚ) και κανείς δεν το θεωρεί άξιο αναφοράς. Αν χάσουν και πέντε εκατοστιαίες μονάδες στις ευρωεκλογές, ελάχιστοι είναι οι Έλληνες που θα αγανακτήσουν για το γεγονός ότι μας κυβερνούν δύο κόμματα που δύο στους τρεις ψηφοφόρους θα έχουν ψηφίσει εναντίον τους! Πολιτικά όμως η κυβέρνηση Σαμαρά θα έχει τελειώσει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 214)