Ο λόγος για τις τάσεις αποσχίσεων περιφερειών από τα ευρωπαϊκά κράτη, που αρχίζουν από το 2014 να παίρνουν επίσημη διεκδικητική μορφή. Καταλονία και Σκωτία εξήγγειλαν δημοψηφίσματα ανεξαρτητοποίησης.
Από το 2010 μέχρι σήμερα, στη στήλη πολλές φορές αναλύθηκαν αυτές οι τάσεις, πάντα με την υποσημείωση, ότι κάνουν λάθος όσοι νομίζουν πως το Σύστημα δεν έχει εντάξει και την Ελλάδα σ’ αυτό το παιχνίδι.
Αυτό έπρεπε να γίνει αντιληπτό, από την στιγμή που η Ε.Ε. ανέδειξε τον ρόλο των Περιφερειών σε πρωτεύοντα, όπου μπορούν οι Περιφερειάρχες να απευθύνονται απευθείας στις Βρυξέλλες, παρακάμπτοντας την κεντρική εξουσία. Επειδή όμως εμείς ομφαλοσκοπούμε, δεν πολυκαταλάβαμε τι συμβαίνει.
Κι αφού η δική μου φωνή δεν φτάνει στ’ αυτιά των αρμοδίων, την ενισχύω σήμερα με ένα άρθρο του κ. Αντρέι Σμιρνόφ, στην «Φωνή της Ρωσίας», όπου δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να καταγράψει όσα καταγράφηκαν στην στήλη αυτά τα χρόνια.
Μόνο σε ένα σημείο υπάρχει κάποια απόκλιση. Υποστηρίζει ο κ. Σμιρνόφ, ότι η «επιδημία» των αποσχιστικών κινημάτων ενθαρρύνεται από τις Βρυξέλες, επειδή θέλουν με αυτόν τον τρόπο να περιορίσουν την ισχύ των πέντε μεγαλύτερων χωρών, που ηγούνται στην ΕΕ.
Με το σημερινό αναλογικό σύστημα λήψης των αποφάσεων μόλις 4 από τα 5 μεγαλύτερα κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία και Ισπανία) μπορούν να επιβάλλουν τη βούλησή τους στα υπόλοιπα 23 κράτη της ΕΕ.
Ο διαχωρισμός αυτών σε περισσότερα μικρά «ιστορικά» κράτη μπορεί να αυξήσει σημαντικά την διαχειρισιμότητα της Ε.Ε.. Τότε ο μηχανισμός της ΕΕ θα αποκτήσει, επιτέλους, έναν πραγματικό ρόλο στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, θα γίνει δηλαδή πιο δημοκρατική στη λήψη αποφάσεων.
Υπάρχει και αυτό, αλλά δεν εξηγεί, γιατί πρέπει να αποσχισθούν η Γροιλανδία και οι νήσοι Φερόες, από την Δανία, η οποία δεν επηρεάζει σημαντικά τις αποφάσεις στην Ε.Ε. Τι ίδιο και για το Βέλγιο.
Η δική μου γνώμη, την οποία σθεναρώς υποστηρίζω εδώ και χρόνια, είναι ότι η προσπάθεια κατατεμαχισμού των κρατών, γίνεται προκειμένου αυτά να καταστούν αδύναμα, μετ’ ευκολίας εξουσιαζόμενα από το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, που είναι ο αυθεντικός «πλανητάρχης»..
Για να ξαναθυμηθούμε τι πρόκειται να συμβεί, σημειώνω ότι η ψηφοφορία για την ανεξαρτησία της Καταλονίας έχει προγραμματιστεί για τις 9 Νοεμβρίου του 2014. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας θεωρεί την πράξη παράνομη. Αλλά στην «αντάρτικη» επαρχία είναι έτοιμοι και για μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας.
Νωρίτερα, η Σκωτία θα πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για απόσχιση από τη Βρετανία στις 18 Σεπτεμβρίου του 2014. Εκεί όλα είναι πιο ήρεμα, απ’ ό,τι στους θερμόαιμους Καταλανούς. Το Λονδίνο για να προλάβει εκδήλωση και άλλων τάσεων, παρείχε στην Ουαλία μερική οικονομική αυτονομία.
Η δε επιθυμία της Β. Ιρλανδίας είναι γνωστή.
Στην Ρουμανία υπάρχει μία τεράστια περιοχή, η οποία κατοικείται από Ούγγρους, οι οποίοι έχουν εκφράσει ανάλογες διαθέσεις, όπως κάνουν και στην Βοϊβοντίνα της Σερβίας (αποτελούν το 33% του πληθυσμού).
Στην Ισπανία, δεν είναι μόνον η Καταλονία, που ζητά απόσχιση, αλλά και η Γαλικία, και η Αραγονία. Στο Βέλγιο Φλαμανδοί και Βαλόνοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν, όπως άλλωστε δήλωσε και πρώην πρωθυπουργός της χώρας.
Για την Δανία αναφέρθηκα παραπάνω, να σημειώσω όμως εδώ πως ούτε η Γαλλία με την Γερμανία θ
α παραμείνουν αβλαβείς.
Η πληγή της Κορσικής είναι ανοικτή εδώ και πολλά χρόνια, στην δε Γερμανία, οι Βαυαροί μόνον Γερμανοί δεν νιώθουν.
Να κλείσω με την Ιταλία, όπου η κοιλάδα της Παδονίας, ύψωσε και δική της (την παλαιά) σημαία. Η Πάδουα, βρίσκεται στα χέρι της Λίγκας του Βορά, η οποία δεν θέλει σχέσεις με τους φτωχούς «Έλληνες του Νότου», όπως δήλωσε ο αρχηγός της.
Τι θα συμβεί στην Ελλάδα; Εξαρτάται από το τι θα αποφασίσει ο Διαμαντόπουλος ή ο Γιακουμάτος.
Ο Μακεδών