ΥΠΗΡΧΑΝ τα (δανεικά) λεφτά-πού πήγαν τα λεφτά; Κι ύστερα έπεσε-πέφτει κλάμα. Για τα νοσοκομεία που δεν έχουν γάζες, χωρίς κανένας τους των «πονεμένων» να…θυμάται. Διεκτραγωδούμε το παρόν χωρίς να ψηλαφούμε τα γενεσιουργά αίτια του εφιάλτη (μας).
ΣΕ επίπεδο…κορυφής, δεν κάνουν το πολιτικό τους χαρακίρι αυτοί που κυβέρνησαν. Όπως κυβέρνησαν.
Με τα «ιδανικά» και τα κίνητρά τους. Δεν ομολογούν, δεν παραδέχονται ενοχές. Και βάλθηκαν να μας «σώσουν» οι ίδιοι. Με τα ίδια αναλλοίωτα χρωματοσώματα («φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν»), ωστόσο, σε διορθωμένη γραμμή πλεύσης, πιεσμένοι απ’ την ανάγκη και καταπιεσμένοι απ’ τις «ξένες δυνάμεις».
ΚΑΙ οι αντιπολιτευόμενοι που…καθαρίζουν με το βολικό «εσείς κυβερνούσατε»; Όλοι, βέβαια, κυβερνούμε και καθένας με τον ρόλο του. Και ο συνδικαλιστής-μπουρλοτιέρης των ψυχών για «επανάσταση», και ο απεργός. Κι αν κάποτε το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» έκανε τις καρδιές να φτερουγίζουν, εισπράξαμε το αποτέλεσμα. Τον κάθε κακομαθημένο (νεο)έλληνα να τραβολογάει τη δημοκρατία. Πλασμένος, βλέπεις, τουλάχιστον για…πρωθυπουργός και με την ατιμωρησία αρωγό των μικρών και μεγάλων παρανομιών του.
ΜΕ το φακελάκι του ο γιατρός, με την μικροκομπίνα του ο γεωργός (για μερδικό στις αποζημιώσεις), με την μεγαλοκομπίνα του ο αγροσυνδικαλιστής, κι όλοι μαζί πώς να κατασπαράξουμε κοινοτικά κονδύλια. Από «κουτόφραγκους» που αξιώνουν(;) επιστροφές, τους (σκυλο)βρίζουμε και…καθαρίσαμε.
ΝΑ πάμε στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας με τους κάποιους «αναίσθητους»; Έκοβαν κι έραβαν οι επιτήδειοι, και οι έντιμοι συμβίωναν, σε ρόλο παρατηρητή. Το’ χαν ρίξει στο χορό με τις προμήθειες και τις μίζες οι «μεγάλοι», έκανε ότι μπορούσε ο «μικρός» (ακόμα και με δολιοφθορές στο «μαγαζί» που του’ δωσε δουλειά) και τώρα, όλοι στον «αγώνα». Φλογεροί επαναστάτες μη (μας) πειράξουν το…τζάμπα. Μη λιγοστέψουν τα συνταγολόγια και οι μαγνητικές. Για να παραμένουν «χαλασμένα» ακριβοπληρωμένα μηχανήματα νοσοκομείων και το αδιαχώρητο στα εξωνοσοκομειακά διαγνωστικά κέντρα.
ΚΑΙ, βέβαια, το θέμα έχει και την…τραγική του πλάκα. Ανάμεσα στους «επαναστάτες» διακρίνουμε και τύπους τύπου Λυριτζή και…Μπουμπουλίνες τύπου Τσαπανίδου. Κριτές και επικριτές, συμπαραστάτες (λεκτικοί) φτωχών και αναξιοπαθούντων. Απ’ την αντίπερα «ιδεολογική» όχθη του πάλαι ποτέ εργοδότη, μη δώσουν στόχο.