Με αυτά τα λόγια ξεκινά την αφήγησή του, σε άρθρο του με τίτλο «Αν αυτό είναι άνθρωπος – Μία χριστουγεννιάτικη ιστορία για 2 ευρώ» στο online περιοδικό ιδεών πολιτικής και πολιτισμού chronosmag.eu, ο Νίκος Σιγάλας, ιστορικός, ερευνητής στο Κέντρο Τουρκικών, Βαλκανικών και Κεντροασιατικών Σπουδών (CETOBAK) του γαλλικού C.N.R.S. και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών της Κωνσταντινούπολης (I.F.E.A.).
Και συνεχίζει:
«Έχοντας δουλέψει για χρόνια με μετανάστες, η Ν. θέλησε να επιβεβαιώσει την πληροφορία, θέλησε να δει. Πήγε ένα βράδυ στο Πεδίον του Άρεως και έκατσε σ'ένα παγκάκι. Σύντομα είδε έναν κύριο, καθωσπρέπει, όπως αυτούς που βλέπουμε το πρωί στο μπακάλικο της γειτονιάς μας, να πλησιάζει ένα αγοράκι.
Στη συνέχεια χάθηκαν για λίγο σε ένα πιο σκοτεινό μέρος, από όπου ο κύριος επέστρεψε μετά από λίγο κουμπώνοντας το παντελόνι του. Από το παγκάκι της, η Ν. παρατήρησε αρκετές φορές την επανάληψη της ίδιας διαδικασίας. Οι καθωσπρέπει κύριοι διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλο, αποτραβήχτηκαν μαζί με τα αγοράκια στις σκοτεινές περιοχές του πάρκου κουμπώθηκαν και έφυγαν.
Ανάμεσά τους βρίσκονταν και κάποιοι τουρίστες, διότι αυτά τα πράγματα μαθαίνονται, και φαίνεται πως η αρχαία και θλιβερή αυτή πόλη κέρδισε σήμερα και μια επιπλέον τουριστική ατραξιόν: μια μικρή Ταϊλάνδη σε κοντινή απόσταση από το ιστορικό κέντρο της...».
Το πολύπαθο Πεδίον του Άρεως αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια πληγή στο δημόσιο αστικό ιστό της πρωτεύουσας, θύμα χρόνιας αδιαφορίας και κακοδιαχείρισης, ενώ οι Αθηναίοι παρακολουθούν σε κατάσταση σύγχυσης την περιβόητη ανάπλαση, που άφησε πίσω της μια «τρύπα» εκατομμυρίων και η οποία, βέβαια, δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ποτέ.
Για πολλούς η εικόνα που παρουσιάζουν τα 227 στρέμματα του πάρκου είναι απολύτως αντιπροσωπευτική της νεοελληνικής κοινωνικο-πολιτικής αποσύνθεσης.
Όπως αναφέρει η Αλεξάνδρα Τζαβέλλα σε παλαιότερο άρθρο της στην Ελευθεροτυπία με τίτλο: «Πεδίον του Αρεως, Βερσαλίες ανικανότητας και εγκατάλειψης»:
«... Οι Κυψελιώτες που ήταν κάποτε παιδιά και οι γονείς τους τούς έφερναν εδώ να δουν "τους κονφερασιέ", κρατώντας ένα καραμελωμένο μηλαράκι. Ξέρουν τα μυστικά. Ενα από αυτά, "το ξυλαράκι με το οποίο ανοίγεις τη χαλασμένη βρύση"που δεν σταματάει να τρέχει, ενώ τριγύρω ακόμα και οι ανθεκτικές πικροδάφνες διψάνε για νερό.
Οι τακτικοί επισκέπτες γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από την πλάτη των μαρμάρινων προτομών. Εδώ ευδοκιμούν τα σκουπίδια και οι ακαθαρσίες. Αυτή τη στιγμή ο καθαρισμός του πάρκου πραγματοποιείται αποκλειστικά από το Δήμο Αθηναίων, ενώ πηγές της Περιφέρειας Αττικής αναφέρουν ότι η επισκεψιμότητα του πάρκου έχει ανεβεί. Ενας από τους μετρητές επισκεψιμότητας, λένε, είναι και ο όγκος των σκουπιδιών που συλλέγονται. Το είδος βέβαια των σκουπιδιών που παραμένουν διάσπαρτα στο πάρκο δίνει στοιχεία για το προφίλ των επισκεπτών: πακέτα από τσιγάρα, πού και πού κάποια σύριγγα, κουτάκια μπίρας και δεκάδες προφυλακτικά.
Στα έγκατα του πάρκου, ο έρωτας φοράει παντελόνια και έχει άδειες τσέπες, χωρίς επίσημα έγγραφα και άδεια παραμονής. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κρατάει εφημερίδα, για το παρασύνθημα, και πωλείται φτηνά: για 10 ευρώ τα οποία σε δύσκολες στιγμές γίνονται δύο κουτάκια μπίρας και ένα πακέτο τσιγάρα. Ανάμεσα στους εκδιδόμενους υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι πίνουν και καπνίζουν παράνομα. Είναι τα 15χρονα αγόρια, τα μεγάλα θύματα των οργανωμένων κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων, και αυτή είναι για τους γνωρίζοντες η πιάτσα των ανήλικων μεταναστών από το Μπανγκλαντές και το Αφγανιστάν. Λειτουργεί και κατά τη διάρκεια της ημέρας, πίσω από την υψηλή βλάστηση. Βλάστηση η οποία γίνεται στέγη για τους αστέγους, αρκετοί από τους οποίους ζουν μέσα στο πάρκο».
http://www.iefimerida.gr/node/137240#ixzz2pKMVO2pF