Όταν ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς συνέτασσε το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, μάλλον θα έπρεπε ν’ αναζητήσει κάποια διδάγματα από το πρόσφατο παρελθόν. Αν δεν ήθελε να βρεθεί βαριά εκτεθειμένος. Θα έπρεπε, ας πούμε, να θυμηθεί τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που μας είχαν διαβεβαιώσει πως στο δεύτερο μισό του 2011 θα ξαναβγαίναμε στις αγορές.
Ή τις αλλεπάλληλες ασφαλείς (!) προβλέψεις ημεδαπών και αλλοδαπών (τροϊκανών) αρχόντων, για την εξέλιξη των οικονομικών μας πραγμάτων από το 2010 ήδη. Τις προβλέψεις που κατέρρευσαν με πάταγο. Ή ακόμη και τις ιδιαιτέρως αισιόδοξες εκτιμήσεις του Υπουργού του Γιάννη Στουρνάρα ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ. Που είχαν την ίδια ακριβώς τύχη.
Έτσι ώστε να εμφανιστεί περισσότερο συγκρατημένος, κάπως πιο επιφυλακτικός, να μας προτείνει μικρότερο καλάθι βρ’ αδερφέ. Κι επί πλέον καλό θα ήταν να σκεφτεί την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο ελληνικός λαός, πριν εκδηλώσει τόσο παραστατικά την ευφορία του. Να μην εμφανιστεί σε τέτοια δυσαρμονία προς το δημόσιο αίσθημα. Να λογαριάσει τον πόνο των υπηκόων του, που λέει ο λόγος.
Πες, λοιπόν ότι έχει κανείς όλη την καλή διάθεση (και την ανάγκη) να πιστέψει τον Πρωθυπουργό. Να πιστέψει πως η ανάκαμψη μας περιμένει το δεύτερο εξάμηνο του 2013. Πως θα μπορούσε όμως, παρ’ όλ’ αυτά, να δεχτεί πως «τα δύσκολα πέρασαν»; Όταν ξημερώνει μπροστά μας η πιο δύσκολη, η πιο σκληρή χρονιά απ’ όσες γνωρίσαμε.
Όταν τώρα όπου νάναι, από το τέλος Ιανουαρίου, όλοι οι έλληνες θα διαπιστώσουν πως έγιναν ξαφνικά πολύ φτωχότεροι απ’ όσο φτωχοί είναι ήδη. Όταν μειώνονται δραματικά οι μιστοί και οι συντάξεις, όταν εξαφανίζονται τα κάθε λογής επιδόματα, όταν συρρικνώνεται (κι άλλο) το κοινωνικό Κράτος, όταν βασίμως προβλέπεται ότι θα βάλουν λουκέτο κι άλλες τόσες επιχειρήσεις, όταν αναμένεται να εκτοξευτεί σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη η ανεργία. Κι όταν το νέο φορολογικό έρχεται να μας αποτελειώσει. Στο πλαίσιο της εφαρμογής, ολ’ αυτά, των νέων μέτρων, εκείνων που αποφασίστηκαν και ψηφίστηκαν προκειμένου «να αποκατασταθεί η αξιοπιστία μας», και να εξασφαλίσουμε τη «μεγάλη δόση».
Και καλά όσοι ακόμη αντέχουν, όσοι με όλες τις δυσκολίες, μπορούν ακόμη να ζήσουν. Τι γίνεται με τους άλλους. Όλους εκείνους, τους όλο και περισσότερους, τους μισούς έλληνες πάνω-κάτω, που θα κινηθούν στα όρια της στοιχειώδους επιβίωσης ή και κάτω απ’ αυτά.
Στα όρια της απόλυτης απόγνωσης. Το ερώτημα εντέλει είναι πόσοι έλληνες πολίτες θα βρίσκονται ακόμη όρθιοι στο δεύτερο εξάμηνο του 2013, ώστε να δουν και ν’ απολαύσουν την ανάκαμψη που «εξασφάλισε για λογαριασμό μας» και που επαγγέλθηκε ο Αντώνης Σαμαράς.
Να γιατί θάπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, πιο επιφυλακτικός, περισσότερος σεμνός σε τελική ανάλυση, ο Πρωθυπουργός.
Όταν απευθύνεται σ’ ένα λαό, στο «λαό του», που δεν θα πάρει ανάσα, που κυριολεκτικά θα βογκήξει με τον καινούργιο χρόνο. Και που εκεί κάπου, στα μεγάλα του ζόρια, δεν μπορεί παρά να θυμηθεί τις μεγαλοστομίες του.
Και θα τον περιμένει στη γωνία…
athina984