Το καθεστώς που ισχύει σήμερα στο Κοινοβούλιο για τις δικογραφίες που διαβιβάζονται κατά υπουργών, όχι μόνον δεν διευκολύνει την πρόσβαση των βουλευτών στα στοιχεία, όχι μόνον αποτελεί βασική τροχοπέδη στη διερεύνηση των αδικημάτων που αποδίδονται σε πολιτικά πρόσωπα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οδηγεί και στην παραγραφή!
Από το 2010 μέχρι σήμερα, η Δικαιοσύνη έχει στείλει στο Κοινοβούλιο πάνω από 130 δικογραφίες για ποινικά αδικήματα κατά πρώην και νυν μελών της κυβέρνησης που στοιβάζονται στα συρτάρια της Διεύθυνσης Νομοθετικού Εργου της Βουλής. Αποτέλεσμα; Από αυτές οι 41 έχουν ήδη παραγραφεί, καθώς αφορούν αδικήματα που φέρεται ότι τέλεσαν υπουργοί της κυβέρνησης Καραμανλή.
Σύμφωνα με τη συνταγματική διάταξη και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, το δικαίωμα της Βουλής να ασκήσει τυχόν ποινική δίωξη ήταν ενεργό μέχρι τον Ιούνιο του 2011.
Επομένως, εφόσον η Βουλή της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν προχώρησε σε δίωξη, τυχόν αξιόποινες πράξεις υπουργών της Ν.Δ. έχουν παραγραφεί. Δηλαδή, όλες αυτές οι υποθέσεις «ξεχάστηκαν» στο σωρό, χωρίς καν να διερευνηθούν.
Οσον αφορά στις υπόλοιπες δικογραφίες που εστάλησαν στη Βουλή από τον Ιούλιο του 2012 και μετά (είναι συνολικά 75), είναι και αυτές «παρκαρισμένες» στη Διεύθυνση Νομοθετικού Εργου. Ηδη, ο χρόνος παραγραφής τους μετρά αντίστροφα. Στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούν να μείνουν «ζωντανές» μέχρι τον Ιούνιο του 2014. Και αυτό εάν το δικαστικό συμβούλιο του Αρείου Πάγου, που εξετάζει την υπόθεση Παπακωνσταντίνου για τη λίστα Λαγκάρντ, αποφανθεί ότι η Βουλή της μιας ημέρας του Μαΐου του 2012 δεν συνιστά κανονική βουλευτική περίοδο...
Για όλες αυτές τις δικογραφίες, η ενημέρωση των βουλευτών είναι από ελλιπέστατη μέχρι ανύπαρκτη. Οπως προκύπτει από τη συνήθη πρακτική που ακολουθείται, η ενημέρωση των 300 γίνεται με τηλεγραφικές ανακοινώσεις στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας, που μπορεί να πραγματοποιούνται και μεταμεσονύκτιες ώρες, με την παρουσία ελάχιστων βουλευτών.
Είναι εντυπωσιακό πως τα διαδικαστικά προσκόμματα αφήνουν αναξιοποίητη τη δυνατότητα των βουλευτών να βγάλουν στο φως υποθέσεις που πρέπει να διαλευκανθούν και συνδέονται με την άσκηση δημόσιου αξιώματος. Κορυφαίο παράδειγμα, η ποινική δικογραφία που εστάλη στη Βουλή (26.11.2012) από τον οικονομικό εισαγγελέα σχετικά με τις δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτη για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς επιτήρησης και των Μνημονίων.
Αντίγραφα της δικογραφίας δεν δίνονται, όπως απεφάνθη το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής. Και αυτό παρά τον Κανονισμό της Βουλής (άρθρο 164 παρ. 2), που ορίζει ότι «οι βουλευτές έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από το διευθυντή της αρμόδιας υπηρεσίας να θέσει υπόψη τους στο χώρο του γραφείου του οποιοδήποτε έγγραφο έχει υποβληθεί στη Βουλή και να λαμβάνουν απλά αντίγραφα».
Καμαρούλα μια σταλιά
Ετσι, ο μοναδικός χώρος στον οποίο οι βουλευτές μπορούν να μελετήσουν μια δικογραφία προκειμένου να διαπιστώσουν εάν είναι αβάσιμη ή εάν πράγματι αξίζει να διερευνηθεί, είναι το γραφείο της Διεύθυνσης Νομοθετικού Εργου, το οποίο δεν είναι καν χώρος μελέτης, αλλά χώρος εργασίας υπαλλήλων και κλείνει καθημερινά από τις 3 μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Το ζήτημα έχει θέσει με αλλεπάλληλα έγγραφά της προς τον πρόεδρο της Βουλής η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, χτυπώντας το καμπανάκι κινδύνου. «Επειδή όπως γνωρίζετε», αναφέρει, «οι βουλευτές είναι 300 και ο χρόνος μελέτης της δικογραφίας για τον καθένα, υπό αυτές τις συνθήκες, είναι το λιγότερο 15 ημέρες, σας εφιστώ την προσοχή στο γεγονός ότι η επιλογή σας αυτή άγει μαθηματικά στην παραγραφή των αδικημάτων τα οποία αφορά η δικογραφία, γεγονός το οποίο γνωρίζετε και για το οποίο αναλαμβάνετε την ευθύνη».
Η κ. Κωνσταντοπούλου επανήλθε με ερώτησή της προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου (22.11.2013) καταγγέλλοντας το γεγονός ότι οι δικογραφίες λιμνάζουν και οδηγούνται στη βέβαιη παραγραφή. «Η ποινική απαξίωση της πολιτείας», αναφέρει μεταξύ άλλων, «η υποχρέωση διασφάλισης του δημόσιου συμφέροντος, η αυτονόητη αξίωση λογοδοσίας των ασκούντων την εκτελεστική εξουσία απαιτούν την ενεργοποίηση της Βουλής ως προς την αρμοδιότητα -δικαστικής φύσης- που της παρέχει το Σύνταγμα». Μάλιστα ερωτά τον κ. Αθανασίου πώς διασφαλίζεται η ενημέρωση των κομμάτων και των βουλευτών για τις δικογραφίες, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για τη μη ενημέρωσή τους και για τη δρομολόγηση τόσο σοβαρών υποθέσεων προς τη βέβαιη παραγραφή.
«Συστηματική συγκάλυψη»
Κώστας Χ. Χρυσόγονος (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ)
Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 86) θεσπίζει κατ'ουσία την ποινική ατιμωρησία των εν ενεργεία υπουργών, αφού προϋπόθεση για την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους είναι η λήψη σχετικής απόφασης της Βουλής, η πλειοψηφία της οποίας τούς περιβάλλει με την εμπιστοσύνη της. Ακόμη και για τους πρώην υπουργούς εξάλλου, η ασφυκτικά σύντομη προθεσμία που τάσσεται για την άσκηση της σχετικής αρμοδιότητας της Βουλής (οι δύο πρώτες σύνοδοι της επόμενης από τη διάπραξη του αδικήματος βουλευτικής περιόδου) οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.
Ως να μην έφθαναν αυτά, ο εκλεγμένος με τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας πρόεδρος της Βουλής αρνείται να επιτρέψει στους βουλευτές έστω να λάβουν αντίγραφα των δικογραφιών που αφορούν κατηγορίες ποινικής φύσης κατά υπουργών και έχουν διαβιβασθεί από τις εισαγγελικές αρχές, καθιστώντας έτσι πρακτικά ανέφικτη τη διατύπωση ολοκληρωμένου κατηγορητηρίου. Η επίκληση ενός πρακτικού του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, στο οποίο τα μισά από τα συμμετέχοντα μέλη δεν ήταν νομικοί, δεν τον απαλλάσσει από την πολιτική του ευθύνη για τη συντελούμενη με τον τρόπο αυτό συστηματική συγκάλυψη.
Εφόσον εξάλλου δεν ισχύει καμία απαγόρευση για τους εισαγγελείς να παραλαμβάνουν δικογραφίες κατ'οίκον, διερωτάται κανείς για ποιον λόγο απαγορεύεται στους βουλευτές να πράξουν το ίδιο. Εκτός βέβαια αν το κράτος θεωρεί τους βουλευτές (και ιδίως της αντιπολίτευσης) ως «εσωτερικούς εχθρούς».
http://s.enet.gr/resources/article-files/kyr_2212_015_k.pdf
«Κοινοβουλευτικό σκάνδαλο»
Γιώργος Κατρούγκαλος (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ)
Η αμέλεια έγκαιρης και σε βάθος εξέτασης των δικογραφιών αυτών προσβάλλει βάναυσα τις αρχές του κράτους δικαίου και της ισότητας ενώπιον του νόμου. Ούτως ή άλλως η ιδιαίτερα σύντομη αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 86 και, γενικότερα, η όλη συνταγματική οργάνωση της ποινικής ευθύνης των υπουργών είναι προβληματική. Οταν συνδυάζεται με «ξεχασμένες» δικογραφίες, στις οποίες μάλιστα δεν έχουν πρόσβαση οι βουλευτές, αγγίζει τα όρια του κοινοβουλευτικού σκανδάλου. Χρειάζεται να τονίσει κανείς ότι από παρόμοιες τακτικές ωφελούνται μόνο οι εχθροί του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας;
«Νεκροταφείο δικογραφιών»
Η Βουλή δεν μπορεί να λειτουργεί ως νεκροταφείο ποινικών δικογραφιών για ευθύνες υπουργών και πρωθυπουργών, που οι εισαγγελείς διαβιβάζουν και κανείς δεν ερευνά. Η παρεμπόδιση της διερεύνησης, με τον μεθοδευμένο αποκλεισμό της γνώσης και της μελέτης των δικογραφιών (προσχηματική «ανακοίνωση διαβίβασης» σε άδεια έδρανα, ή και μεταμεσονύκτιες ώρες, άρνηση χορήγησης αντιγράφων στους βουλευτές που ζητούν να ενημερωθούν για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους), στοιχειοθετεί, στην καλύτερη περίπτωση, παράβαση καθήκοντος και κατάχρηση εξουσίας.
Αυτοί που ευθύνονται δεν καλύπτονται ούτε καν από τον σκανδαλώδη νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, εμπνεύσεως ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Ουδείς δικαιούται να θέτει τον εαυτό του ή τους κομματικούς του συνεταίρους υπεράνω του Νόμου, και, μάλιστα, από θέση εξουσίας. Η συμπεριφορά αυτή δεν παραβιάζει απλώς τη νομιμότητα και την ισότητα, αλλά και προκαλεί ευθέως την κοινωνία, που δικαιούται να αξιώνει λογοδοσία εκείνων που τη χρεοκόπησαν.
Της ΒΑΝΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
koutipandoras.gr