Το χριστουγεννιάτικο δέντρο γυαλίζει, σ' ένα δωμάτιο γεμάτο χλιδή και ακριβό γούστο. Τα μικρά παιδιά, οι ανήμποροι, οι πολύτεκνοι, οι ασθενείς, οι εξαρτημένοι από ουσίες με τρίγωνα στα χέρια λένε τα κάλαντα στον «ισχυρό πλην υπέροχο». Τον κοιτούν με προσδοκία. Το βλέμμα τους είναι ένα βουβό σήμα SOS. Βυθίζονται στη στεριά. Ζητούν βοήθεια. Φαίνεται. Δεν χρειάζεται να το πουν. Οι διάπλατα ανοιγμένες κόρες των ματιών τους εκφράζουν την ύστατη ικεσία. «Δεν γίνεται αλλιώς... Αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, μέχρι το σαλόνι, τα ενδότερα της δύναμης και του πλούτου, θα ακουστούμε» σκέφτονται εκείνοι που σημαδεύτηκαν από τον Θεό, τους ανθρώπους και τον χαρακτήρα τους.
Ο άρχων του κόσμου τούτου, ο πλούσιος, ο εξουσιαστής χαίρεται με το θέαμα. Οι κολασμένοι που μαζεύτηκαν στο σεράι του για τα κάλαντα και τις σιωπηλές παρακλήσεις απαρτίζουν ένα εξαίσιο ντεκόρ.
Απαραίτητοι κομπάρσοι για τα γυρίσματα της ταινίας μικρού μήκους «Ο Φιλάνθρωπος», όπου οι παραγωγοί εντυπώσεων της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, των εφημερίδων και του ίντερνετ θα εγκωμιάζουν την απλότητα και την καλοσύνη του πρωταγωνιστή (και παραγωγού συνάμα). Κάθε χρόνο το κάνει. Πάντα πετυχαίνει το τρικ. Με τα χρήματα και τη δύναμή του, πολιτική ή άλλη, εξαθλιώνει πληθυσμούς. Μάζες ανθρώπων. Σ' αυτούς περιορίζει τις ελπίδες σε τέτοιο βαθμό, που το μοναδικό αποκούμπι τους είναι να βρουν μια θέση στην ορχήστρα των καλάντων για να τα πουν στον δήμιό τους την επόμενη χρονιά - εκλιπαρώντας τον οίκτο του.
Το μεγάλο κόλπο
Το σχέδιο εκτελείται κατά γράμμα. Οι ηττημένοι της ζωής λένε τα κάλαντα και χαμογελούν στον Γραμματέα, στον Τελώνη, στον Φαρισαίο. Χαμογελούν με την καραβοτσακισμένη έκφραση των ανθρώπων που πονούν.
Εκείνος, στο φινάλε, δασκαλεμένος από «γκουρού» της επικοινωνίας ή απλώς εκπαιδευμένος από τη μακρά θητεία του στον ιταμό τρόπο σκέψης, δακρύζει. Ο τρόπος που προσπαθεί να το «κρύψει», με αμήχανες κινήσεις των χεριών που σφουγγίζουν με μαντίλι κροκοδείλια δάκρυα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκηνοθετική οδηγία: «Παιδιά, τραβάτε με από εδώ. Από την αριστερή την κάμερα. Μ' αυτό το προφίλ βγαίνω πιο συγκινημένος, πιο χλομός, πιο αδύνατος». Το πλάνο βγαίνει αριστουργηματικό. Ο συναυτουργός του εγκλήματος της προδοσίας των ελπίδων μας εκπέμπει στην τηλοψία την εικόνα του καλού Σαμαρείτη, ο οποίος δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο από λίγες σταγόνες δακρύων και πολλές καλές κουβέντες. Ωστόσο, συγκινεί τους πάντες. Κυρίως τα επόμενα θύματά του...
Ανακύκλωση φτώχειας
Ενα επίσης αξιοπρόσεκτο κόλπο των απογόνων των σταυρωτών του Ιησού είναι η... παλινδρόμηση μεταχειρισμένων ενδυμάτων. Οι ντελάληδες της εξουσίας, οι εγκωμιαστές των κατοχικών δυνάμεων, οι θεραπαινίδες των αριστεριστών δισεκατομμυριούχων, αφού εξοντώσουν πνευματικά και υλικά μια χώρα, κάνουν εράνους για τους φτωχούς! Κι αυτοί που κοντεύουν να φράξουν τα πνευμόνια τους καπνίζοντας πούρα και άλλες ουσίες μαζί με τους αρχινονούς της εγχώριας μαφίας, δράττουν τα μικρόφωνα, κορυβαντιούν και εκστασιάζονται επειδή γέμισαν φορτηγά με τρύπια πουκάμισα, παντελόνια με ξέφτια και ξεβαμμένες κιλότες που δίνουν οι άμυαλοι φτωχοί στους άλλους - όχι από καρδιάς αλλά επειδή το είπαν τα κανάλια. Γίνονται οι προμηθευτές της σκουπιδόμαζας που συγκεντρώνουν οι ζάπλουτοι για να την επιστρέψουν στους έχοντες ανάγκη! Κι όλα αυτά επειδή οι έχοντες και κατέχοντες γνωρίζουν να διαχειρίζονται την αγιάτρευτη πληγή του εγωισμού. Ο πένης δεν θα δώσει τον έναν χιτώνα (έστω φθαρμένο) στον πλησίον του, αλλά θα τον πάει στη χωματερή των τηλεοπτικών σταθμών. Φυσικά, το αντιμίσθιό του είναι η πιθανότητα προβολής της φάτσας του: «Εϊ, δείτε με! Είμαι καλός!»
Το σωστό
Ο Ιησούς Χριστός, απόλυτος γνώστης της ανθρώπινης ψυχικής αβύσσου, όπου πνίγονται οι αρετές, είχε διατάξει να μην προβάλλουμε τις αγαθοεργίες μας. Να μην επιδεικνύουμε τα καλά που πράττουμε, υπολογίζοντας στον έπαινο, στην κοινωνική αποδοχή, στην τόνωση του εγωισμού.
Αν νιώθεις ό,τι πράττεις, το πιστεύεις, το ενστερνίζεσαι και είναι ο τρόπος της ζωής σου, δεν έχεις ανάγκη να το διαφημίζεις. Είσαι αυτό που κάνεις, όχι αυτό που λες πως κάνεις.
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr