Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
H Επιστολήτου Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την οποία ζητείται η λήψη μέτρων κατά όσων κληρικών και πιστών αντιδρούν σε όσα γίνονται στο πλαίσιο της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης είναι έγγραφο που φανερώνει πολλά από όσα βασανίζουν το λογισμό των οικουμενιστών.
Οι υγιείς αντιδράσεις κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού, των συμπροσευχών και της «μεταπατερικής θεολογίας» ενοχλούν το Φανάρι και τούτο γιατί δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο γρήγορα εκείνοι υπολόγιζαν, η πολυπόθητη ενότητα των Χριστιανών όλου του κόσμου, για την οποία εργάζονται πυρετωδώς μέσω των διαλόγων και της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης και η οποία ενότητα είναι, σύμφωνα με την οικουμενιστική ερμηνευτική, επιταγή του Κυρίου... Έτσι τη μία τους φταίει η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», την άλλη η δήθεν αμφισβήτηση του Οικουμενικού Θρόνου, την επομένη τα «αναθέματα» του Μητροπολίτου Πειραιώς και κάποτε ακόμη και τα συνέδρια καταδίκης της μεταπατερικής αίρεσης. Όσοι μετέχουν σε όλα τα παραπάνω ή συμφωνούν με αυτά πρέπει να τύχουν τιμωρίας. Αυτή μάλιστα τη φορά ζητείται συνοδική καταδίκη των αντιοικουμενιστών με συγκεκριμένες αποφάσεις. Οι Οικουμενιστές ευχαρίστως διαλέγονται με κάθε αιρετικό παπικό, προτεστάντη ή ακόμη και ισλαμιστή, βουδιστή σεβόμενοι την «ετερότητα» αλλά αδυνατούν να διαλεχθούν με κληρικούς και πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας που ανησυχούν για όσα αντικανονικά και αντιπατερικά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια. Αίρουν με περισσή ευκολία τα αναθέματα που επέβαλαν οι άγιοι Πατέρες στον αιρετικό Πάπα αλλά είναι έτοιμοι να επιβάλλουν αφορισμούς και καθαιρέσεις σε όσους αμφισβητούν τον δικό τους οικουμενιστικό βηματισμό, κάποιες δε φορές τιμωρούν χωρίς πραγματικό λόγο πιστούς που ανάλωσαν τη ζωή τους στην Εκκλησία. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρουσιάζει στην Επιστολή του τους αντιοικουμενιστές ως κινούμενους εναντίον αποφάσεων πανορθοδόξων Συνόδων περί των διαλόγων και της οικουμενικής κίνησης. Προσπαθεί έτσι να επιβάλλει στον ορθόδοξο κόσμο το αλάθητο των πανορθοδόξων Συνόδων ή το αδιαμφισβήτητο του Οικουμενικού Θρόνου. Εκτός του ότι αποφεύγει να απαντήσει στα περί συμπροσευχών και των υποχωρήσεων σε μείζονα θεολογικά ζητήματα, κατά την διεξαγωγή των διαλόγων με τους ετεροδόξους, είναι φανερό ότι προσπαθεί να αποτρέψει ενδεχόμενη αλλαγή στάσης της Εκκλησίας της Ελλάδος και αποχώρησή της από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διάλογο με τους Παπικούς που γίνεται άνευ των προϋποθέσεων που απαιτούνται. Προβάλλει έτσι τις αποφάσεις των πανορθοδόξων Συνόδων ως οριστικές και αμετάκλητες ενώ στην πραγματικότητα οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν υπό άλλες συνθήκες και στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα υπήρξαν διαφοροποιήσεις προς το χείρον στη στάση τόσο των παπικών και των προτεσταντών όσο και των ανά τον κόσμο οικουμενιστών. Μπορεί αλήθεια σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία να μετέχει σε Συμβούλια «εκκλησιών» ή να διαλέγεται με τους Παπικούς επί υψηλού επιπέδου, τη στιγμή που ο κόσμος όλος οδύρεται και δικαιολογημένα διαμαρτύρεται για τα σκάνδαλα παιδεραστίας που βαρύνουν παπικούς καρδινάλιους ή την ομοφυλοφιλική «ιεροσύνη» των Προτεσταντών; Είναι αποδεκτές από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι συνεχείς συμπροσευχές ορθοδόξων κληρικών με παπικούς, προτεστάντες και κάποιες φορές με αλλόθρησκους σε όλο τον κόσμο; Η ευκαιρία που δίνεται στους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την επιστολή του Πατριάρχη είναι μοναδική. Αντί άλλης απάντησης, ήρθε η ώρα της αποχώρησης της Εκκλησίας της Ελλάδος από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διεξαγόμενο με τους αμετανόητους Παπικούς προσχηματικό διάλογο αλλά και της ταυτόχρονης συνοδικής καταδίκης της παναίρεσης του Οικουμενισμού που τρώει τα σωθικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο σεβασμός όλων προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο εφόσον εκείνο παραμένει πιστό στην παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι «θρόνων διάδοχοι» μπορούν να διασφαλίζουν την ενότητα της Εκκλησίας μόνο εάν παραμένουν και «τρόπων μέτοχοι» των αγίων Πατέρων. Η κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας βεβαίωσε ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18) δηλ. της Εκκλησίας και για τούτο είναι δυσερμήνευτη η εξαιρετική ανησυχία κάποιων για την εσωτερική ενότητα της Εκκλησίας. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι η ενότητα στην Εκκλησία διασφαλίζεται με την ηθελημένη ή επιβαλλόμενη υπακοή σε πρόσωπα και όχι με την προσήλωση στην αποστολική και πατερική πίστη στον Τριαδικό Θεό.