Φόβο και τρόμο έχει προκαλέσει στο κυβερνόν Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Τουρκία η άρον-άρον καθαίρεση του ισλαμιστή Προέδρου Μόρσι. Η Δύση δείχνει εκ των πραγμάτων ότι χρησιμοποίησε τους μουσουλμάνους της Μεσογείου, προκειμένου να απομακρύνει τους όποιους δικτάτορες και τώρα ήρθε η ώρα για «democracy».
Εν συνεχεία οι «αραβικές χώρες» επιδιώκεται να ενταχθούν στον δυτικό κόσμο κατά πάσα πιθανότητα με την μορφή Ευρώ-Μεσογειακής Ένωσης.
Η Τουρκίαείναι σίγουρα ένα από αυτά τα υποψήφια προς… ένταξη κράτη και στην Άγκυρα αναρωτιούνται, εάν η ισλαμική τους προοπτική θα έχει την ίδια τύχη με την Αίγυπτο. Το σενάριο του νέο-οθωμανισμού είχε κριθεί από τους παγκοσμιοποιητές χρήσιμο, καθώς οι ορδές των ισλαμιστών χρειάζονταν έναν «καροτσέρη» να κρατάει τα γκέμια από τα «αφηνιασμένα άλογα». Οι συγκυρίες όμως αλλάζουν με το σκεπτικό ότι η Μεσόγειος «εκδημοκρατίζεται», άρα η θρησκεία, το βασικό συστατικό του νέο-οθωμανικού σχεδιασμού, περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Εν ολίγοις, είτε ο Ερντογάν πρέπει να υποχωρήσει εκμοντερνίζοντας το κόμμα του και απογοητεύοντας του οπαδούς του από την Ανατολία είτε πιθανόν να έχει την τύχη του Μόρσι. Σε διαφορετική περίπτωση η Τουρκία θα βυθιστεί περαιτέρω στο χάος, κάτι που ομολογουμένως θα επηρεάσει άμεσα την γειτονιά μας.
Το δόγμα των παγκοσμιοποιητών είναι «σε χρησιμοποιώ και μετά σε πετάω».Υπό αυτό το πρίσμα η Ουάσινγκτον και ο -πάλαι ποτέ από πολλούς κατηγορηθείς για φιλοισλαμισμό- Ομπάμα δεν έδειξαν να ενοχλούνται από την αλλαγή στην Αίγυπτο. Γνωστοί «αναλυτές» ακόμα και στην Ελλάδα δείχνουν να επικροτούν τον «αέρα δημοκρατίας» στην χώρα των Φαραώ, άσχετα βέβαια εάν τον προκάλεσαν άρματα μάχης. Οι «αναλύσεις» βασίζονται εξάλλου στις «επιταγές» των Αμερικανών και όταν αυτοί βαπτίζουν το πικραμύγδαλο γλυκό, οι «αναλυτές» του λεγόμενου δυτικού κόσμου οφείλουν να συμφωνήσουν.
Στις Η.Π.Α. στρατολογήθηκε ακόμα και το λόμπι του θεάματοςμε την «επικεφαλής» Μαντόνα να βγαίνει με τρόπο «καλλιτεχνικό» εναντίον των καταπιέσεων σε ισλαμικές χώρες και σκοπό την αλλαγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης, η οποία κατευθύνεται πλήρως και είχε πεισθεί ότι η «Αραβική Άνοιξη» ξέσπασε για το καλό της «δημοκρατίας».
Σαν να βιάζονται όμως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το ζήτημα στην Συρία δεν έχει ακόμα κλείσειμε τον πολιτικά δικαιωμένο Άσαντ να πανηγυρίζει για την αλλαγή ηγεσίας στην Αίγυπτο και να δηλώνει ότι το μόνο που μένει στην Δύση είναι η στρατιωτική επέμβαση στην χώρα του,καθόσον οι ισλαμιστές αντάρτες και μισθοφόροι εκεί απέτυχαν στον στόχο ανατροπής του παρόντος καθεστώτος, σφάζοντας βέβαια αρκετούς αμάχους πάντα στο όνομα της «δημοκρατίας».
Η Ελλάδα τώρα, αν και γεωγραφικά κοντά στα τεκταινόμενα, σε πολιτικό επίπεδο δείχνει να είναι απομακρυσμένη από τις εξελίξεις, οι οποίες ωστόσο απειλούν να «την πιάσουν στο ύπνο». Αρνούμενη να εκμεταλλευτεί -πάνω στην βάση των αμοιβαίων συμφερόντων- όποια «βοήθεια» προσφέρεται, πέραν της… αναμενόμενης, η Αθήνα κινείται στον αστερισμό μιας παθητικής ουδετερότητας.
Με αυτά τα δεδομένα οι Μεγάλες Δυνάμεις συμφωνούν, ως συνήθως, πάνω από το κεφάλι των Ελλήνων και έχουμε φτάσει σε σημείο να παρακαλάμε, η σύγκρουση συμφερόντων να «γεννάει» κάθε φορά ευνοϊκές συγκυρίες, ώστε οι εντολές απ’ έξω να μην οδηγήσουν και την Ελλάδα σε επικίνδυνες ατραπούς…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr