«Η Ευρώπη βρέθηκε στο χείλος της στάσης πληρωμών, λόγω υπερφόρτωσης του χρέους, μετά το 2007, αλλά μαζί και λόγω μιας κρίσης εμπιστοσύνης εξαιτίας της αδυναμίας της να αντιδράσει (...) Η αδυναμία αυτή, η δυσλειτουργία της Ευρώπης, αποτυπώθηκε καθαρά στον τρόπο που χειρίστηκε η Ενωση την περίπτωση της Ελλάδος».
Αυτά γράφει ο Ματιέ Πιγκάς στο βιβλίο του «Επαναστάσεις» που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Φερενίκη» (σε μετάφραση του Δημήτρη Μητρόπουλου).
Ο Πιγκάς, αποκαλούμενος και «αριστερός τραπεζίτης», διαπιστώνει τρία σφάλματα στους χειρισμούς της τότε ελληνικής κυβέρνησης και της Ενωσης.
«Το πρώτο σφάλμα ήταν της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν είχε προετοιμάσει τις αγορές για τέτοιο σοκ, το οποίο αιφνιδίασε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας, που δεν είχε εξαγγείλει μέτρα αποκατάστασης των μεγεθών ή διόρθωσης των ελλειμμάτων. Επί της ουσίας έλεγε ότι το σπίτι καιγόταν, ενώ διευκρίνιζε ότι δεν είχε καλέσει τους πυροσβέστες.
»Το δεύτερο σφάλμα, το πιο σοβαρό ήταν η βραδύτητα της ευρωπαϊκής αντίδρασης. Πολύ αργά. Ολο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα αφέθηκε μόνη απέναντι στον εαυτό της, απέναντι στις αγορές και απέναντι στους οίκους αξιολόγησης.
»Το τρίτο σφάλμα ήταν το είδος της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε και η επιλογή της υπερ-λιτότητας, με δραματικές οικονομικές επιπτώσεις».
* Ποια είναι τα διδάγματα από τη συμπεριφορά της Ενωσης και τους εν γένει χειρισμούς στο ελληνικό ζήτημα; Ιδού η άποψη του Ματιέ Πιγκάς: «Οταν έσκασε η ελληνική κρίση τον Νοέμβριο του 2009, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια φωτιά σε θαμνώδη περιοχή, εύκολα διαχειρίσιμη. Η ανησυχία δεν αφορούσε παρά σε ένα χρέος 300 δισ. ευρώ, δηλαδή όχι τίποτα σπουδαίο σ' ευρωπαϊκή κλίκακα, και αφορούσε σ' ένα κράτος που δεν αντιπροσώπευε παρά το 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης. Θα ήταν εύκολο για τη Γηραιά Ηπειρο ν' αποδείξει την ύπαρξή της, την αποτελεσματικότητά της, την ισχύ της και να σταματήσει την κρίση, αποφασίζοντας, παραδείγματος χάριν, να εγγυηθεί, ό,τι κι αν συμβεί, το ελληνικό χρέος.
Το μήνυμα της Ευρώπης προς τις αγορές θα έπρεπε να είναι ότι η Ελλάδα είναι η Ευρώπη, ότι δεν θα εγκαταλειπόταν και ότι η Ευρώπη θα εγγυόταν το χρέος της. Η εμπιστοσύνη θα επανερχόταν μηχανικά, η αγορά θ' αναπροσαρμοζόταν, τα ελληνικά επιτόκια θα επανέρχονταν σε φυσιολογικά επίπεδα και δεν θα υπήρχε ποτέ μόλυνση, γιατί η Ευρώπη θα είχε δείξει ότι ήξερε να δρα γρήγορα και καλά.
Αλλά δεν έδρασε. Ασφαλώς για λόγους πολιτικούς και ηθικούς ("οι Ελληνες πρέπει να πληρώσουν"), αλλά κυρίως λόγω έλλειψης αντίληψης, έλλειψης οράματος, έλλειψης ανακλαστικών και πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης, τις οποίες η Ιστορία προσπέρασε.
Οι πολιτικές ηγεσίες είναι υπεύθυνες για την κρίση, γιατί δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν εγκαίρως και γιατί δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε.
Η βραδύτητα και η ανικανότητά τους αυτή να αντιδράσουν είχε ως αποτέλεσμα η φωτιά σε θαμνώδη περιοχή να μετατραπεί σε γιγάντια πυρκαγιά που έκαιγε μεγάλο δάσος και ήταν αδύνατο να σταματήσει».