ΗΤΑΝ ξαπλωμένη η ελληνική…μαγκιά και παραμένει. Δεν ωφελήσαμε γωνιά «ανεκμετάλλευτη» και, στην ώρα της κρίσης, σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους. Αν δεν υποδεικνύουμε τον διπλανό για ένοχο. Απ’ τον «αμαρτωλό» πολιτικό με την…εγκύκλια σημασία των πράξεών του, μέχρι τον τελευταίο της γειτονιάς που πουλάει καρπούζια. Κι αν του’ δινες πόστο (του τελευταίου), θα το…αξιοποιούσε.
Κατά τις προθέσεις και τις αναζητήσεις του, κατά την κρυμμένη απληστία του που ασφυκτιά στη φτώχια και αδύναμη να «εκφραστεί».
ΚΑΙ είναι το…ωραίο πως όλοι τους κι όλοι μας δηλώνουμε…αθώοι(!;).
Πέφτουμε απ’ τα σύννεφα για τα «έργα» των άλλων και λοξοκοιτάμε τα…λευκά μας φτερά στους ώμους.
Μια δήλωση της στιγμής μπροστά στην κάμερα ο πρώτος τυχαίος και προλαβαίνει να καρφώσει τους πάντες, αφήνοντας τον εαυτό του απ’ έξω. Στο απυρόβλητο και αυτάρεσκα για την…εντιμότητά του. Και των ομοίων του και του σιναφιού. Συντονισμένος με το κόμμα και εναρμονισμένος με την «ιδεολογία» της παράταξης. Χωρίς «κακιά» κουβέντα με στοιχεία αυτοκριτικής. Με την αλήθεια μισητή και σε απόσταση.
ΠΑΜΕ, λοιπόν, σε φάτσες που μας κρύβουν την αλήθεια. Βγαίνει στο «γυαλί» π.χ. δήμαρχος και μόνο για τους «αμαρτωλούς» του σιναφιού του δεν μιλάει. Σαν να μην είχε την «αυλή» του αμαρτωλούς, δεν «έσπαζε» τα έργα, δεν βόλευε δικούς του.
ΒΓΑΙΝΕΙ γιατρός, κι είναι ο λόγος του συμπυκνωμένος στις…γάζες που τους τέλειωσαν και στις απλήρωτες εφημερίες. Τσιμουδιά για το πάρτι μέσα κι έξω, για το φακελάκι και την «αλητεία της λευκής μπλούζας» συναδέλφων του. Για τις «κρατημένες» εντατικές φίλων και την υπερσυνταγολόγηση, για διορισμούς με μέσον και συνδικαλιστές-εκβιαστές. Και τι απόμεινε; Η εμπορία (υλικών) μεγαλοπρομηθευτών που αισχροκερδούσαν, μέχρι την καθαριστήρια που έκλεβε υλικά καθαρισμού.
ΚΙ ύστερα; Ξεσπαθώνουν για τους παιδικούς σταθμούς. Όλα σωστά και ακριβή περί την «τραγωδία», ωστόσο, η αλήθεια κρυμμένη επιμελώς. Μη βγει κουβέντα για τις αμαρτίες του προσωπικού και οι κωδικοί άγνωστοι και ανέλεγκτοι. Δημόσιο ήταν και του δημοσίου οι τσέπες δεν αδειάζουν. Τις γεμίζουν (με δανεικά) και ο παιδικός σταθμός ήταν «φαγάνα» επ’ αγαθώ των παιδιών και των κατά τόπους κυκλωμάτων.
ΑΥΤΟΙ (κι αυτές) της υποκρισίας οι μεταμφιεσμένοι σύγχρονοι φαρισαίοι κάθε βαθμίδας να βγάλουν και καμιάν αλήθεια από μέσα τους. Και τι ελπίζουν, περιμένουν και εύχονται; Καραδοκούν να κάνει ξαστεριά και (χωρίς θεσμούς, έλεγχο και ατιμώρητοι), να ξαναρχίσουν. Τα ίδια και ξανά προς τη…δόξα.
Υ.Γ.
«Το φρόνιμα είναι ελεύθερον. Διώκεται η παράνομος πράξις» (Γεώργιος Παπανδρέου).
Αφήνουμε τον κ. Πολύδωρα να εκφραστεί ελεύθερα, ωστόσο, τον «ελέγχουμε» για τον διορισμό της…κόρης του.