Ο Ε. Βενιζέλος στην κυβέρνηση – η ακροδεξιά στην εξουσία

Τα πολιτικο-ιδεολογικά «υπολείμματα» του ΠΑΣΟΚ, οι απαιτήσεις του Ε. Βενιζέλου για «προοδευτικές εκδοχές» και για προγραμματικές συμφωνίες εξαχνώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες, αφού διασφαλίσθηκε η πολιτική «αντιπαροχή» της… κυβερνητικής εξουσίας για τον ίδιο…

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Για πολλούς μέσα στη Νέα Δημοκρατία το αριστερό άλλοθι, ο προοδευτικός «μπερντές» της ΔΗΜΑΡ είχε καταστεί τελικά όχι μόνο περιττός αλλά και επιζήμιος, αφού η κυβερνητική της παρουσία δημιουργούσε «αρρυθμίες» στην επιταχυνόμενη ακροδεξιά – «χρυσαυγίζουσα» πορεία που έχει επιλέξει ο Α. Σαμαράς και το στενό επιτελείο του.

Οι πλέον θερμοί θιασώτες και «κεκράκτες» της νεοφιλελεύθερης-μνημονικής λογικής όπως οι κ. Κ. Μητσοτάκης, Α. Γεωργιάδης, καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στους τομείς των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων και της διάλυσης του τομέα της Υγείας. Ο υπερσυντηρητικός Π. Αθανασίου -ο οποίος εκτός των άλλων γνωστών απόψεων είχε «γνωματεύσει» ότι δεν επιτρέπεται διαφοροποίηση βουλευτή σε ψηφοφορία, κατά παράβαση της κομματικής πειθαρχίας- τοποθετείται ως «αντι-παράδειγμα» στη θέση του κ. Ρουπακιώτη… Νόμος και Τάξη!

Όμως ένα ιδιαίτερα σημαντικό σημείο πέρασε στα «ψιλά». Οι υπουργοί, και επισήμως πλέον, δεν αναφέρονται σε θεσμικά κυβερνητικά όργανα, αλλά κρίνονται και νομιμοποιούνται από μια εξουσιαστική υπερδομή τους κ. Δ. Σταμάτη και Π. Μπαλτάκος οι οποίοι κρίνουν και «ορθοτομούν» τα νομοσχέδια των υπουργών σύμφωνα με την μνημονιακή ορθοδοξία και την ακροδεξιά αντίληψη της ΝΔ.

Όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ αφαιρείται το προσχηματικό άλλοθι της συναίνεσης της ΔΗΜΑΡ στα σκληρά αντικοινωνικά μέτρα και στην αυταρχική συμπεριφορά της κυβερνητικής εξουσίας απέναντι στην κοινωνία και στις αλληλοδιαδόχως, καταδιωκόμενες κοινωνικές ομάδες. Τελειώνει άδοξα, ταυτόχρονα, και ο μύθος της κεντρο-αριστεράς τον οποίο καλλιεργούσε με επιμονή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και ένια, σημιτικής προέλευσης, στελέχη της ΔΗΜΑΡ.

Όπως προσδιόρισε ευθέως και ειλικρινώς ο Ε. Βενιζέλος, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει άλλη δυνατότητα ύπαρξης και επιβίωσης παρά μόνο την παρουσία του στην κυβερνητική εξουσία, με οποιουσδήποτε βεβαίως όρους αφού έχει ευτελιστεί κάθε πολιτικο-ιδεολογική δέσμευση για τον μηχανισμό και την ηγετική ομάδα που αυτοαποκαλούνται ακόμα ΠΑΣΟΚ.

Η ΝΔ και ο Α. Σαμαράς «συντηρούν» σήμερα τον Ε. Βενιζέλο και το εναπομείναν στελεχιακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ εκτιμώντας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ούτε την πρόθεση ούτε την δυνατότητα να παρακωλύσει την στρατηγική τους ενώ από την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι σε μια πολύ πιθανή εκλογική πόλωση θα απορροφήσουν ένα τμήμα του στελεχιακού δυναμικού του και της -όποιας έχει απομείνει- εκλογικής του επιρροής…

Η ΔΗΜΑΡ κατανόησε πολύ αργά το λάθος της συμμετοχής της σε μια μνημονιακή – ακροδεξιά κυβερνητική εξουσία, λάθος που το νομιμοποίησε και πολιτικο-ιδεολογικά με τον αυτοπροσδιορισμό της ως «κυβερνώσα Αριστερά»… Υπάρχει ένα σοβαρό τμήμα του κομματικού δυναμικού και κοινωνικού της ακροατηρίου που ταυτίσθηκαν με την αντίληψη αυτή, γι’ αυτό και από εδώ και πέρα ο όποιος αναπροσδιορισμός της ΔΗΜΑΡ μπορεί να έχει κόστος.

Μάλιστα εάν η ΔΗΜΑΡ επιλέξει την τακτική της «κατά περίπτωσιν» στήριξης των κυβερνητικών επιλογών, θα επιτείνει τη σύγχυση ταυτότητας και στρατηγικής της αλλά και τον ίδιο τον ρόλο της στο πεδίο των πολιτικό – κοινωνικών – συμμαχιών, στο χώρο της Αριστεράς και της κεντρο-αριστεράς.

Μια κυβέρνηση παραπαίουσα, χωρίς αξιοπιστία και χωρίς αποτελεσματικότητα δεν έχει καμία προοπτική. Κομβικό σημείο των εξελίξεων θα αποτελέσουν τόσο οι γερμανικές εκλογές, όσο και τα νομοτελειακός επερχόμενα νέα μέτρα και η σύναψη νέου Μνημονίου.

Οι εφεδρείες του μνημονιακού «πολιτικού υλικού» για την αναπαραγωγή των κυβερνητικών σχημάτων έχουν πλέον εξαντληθεί. Είναι τότε πιθανό, σε μια περίπτωση έντονης κρίσης και αδιεξόδου, να επιχειρηθεί ένα «ριμέικ της περίπτωσης Παπαδήμου, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο προκήρυξης εκλογών… 

Εάν όμως δεν προκύψει μια σαφής εναλλακτική πρόταση από τον ΣΥΡΙΖΑ, και δεν διαμορφωθεί ένα πλαίσιο πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών για να ακολουθηθεί μια νέα πορεία, εάν ένα τμήμα της κοινωνίας δεν βγει από την παθητικότητα και δεν απορρίψει τον φόβο, τότε η πορεία καταστροφής θα συνεχισθεί. Γιατί η Ιστορία σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι αμείλικτη.