ΕΓΙΝΕ η ιδεολογία παράταξη, αυτή μορφοποιήθηκε το κόμμα κι από’ κει προέκυψαν όλα τα…δεινά. Οι κυβερνήσεις με τα τρωκτικά τους, οι συνδικαλιστές με τον «αγώνα» και τα κομματόσκυλα. Κι από χώρος ομαδικής ιδεολογικής έκφρασης το κόμμα έγινε μοχλός και μέσο «ανάδειξης» μετριοτήτων. Άνθρωποι που δεν ίδρωσαν στη ζωή τους για μόρφωση και δουλειά, άρπαξαν την αφίσα και πήραν στο κατόπι τον πολιτικό. Τρελοί στο χειροκρότημα κι ύστερα στο…ταμείο.
Για πόστο και διορισμό. Εύκολα και ανώδυνα, κομματικά, ελληνικά.
ΕΤΣΙ πορευτήκαμε «γελαστοί και…διχασμένοι», μέχρι που ξέσπασε η κρίση για να μας ενώσει(!;). Οι πολλοί παράτησαν καταγής το κομματικό τους ταμπελάκι και τρέχουν για την Ελλάδα. Οι ακόμα περισσότεροι επιμένουν.
Στον κομματισμό-κουσούρι απ’ τα παλιά και στα «πράσινα και γαλάζια καφενεία» με τους ανάμικτους θαμώνες. Οι απ’ έξω σκούζουν μαντρωμένοι στο δικό τους και επικαλούνται την γαλαζοπράσινη συμμαχία. Ξεχνώντας τη δικιά τους του (βρώμικου) ’89 και τα κίνητρά τους. Ταπεινά όσο να «ρίξουν» το ΠΑΣΟΚ και ψευδεπίγραφα όσο και η «λήθη» τους. Και βέβαια υπάρχει κάποια…πρόοδος στα πολιτικά μας ήθη. Άρρωστος ο Α. Παπανδρέου και τον «σκυλοέβριζαν» κομματικές φυλλάδες. Με κάποιο πρόβλημα υγείας ο κ. Σαμαράς και η ανθρωπιά μας (έτσι πρέπει) ξεχειλίζει.
ΜΟΝΙΜΑ, λοιπόν, διχασμένοι και με την ιδεολογία κατακερματισμένη σε κόμματα, στηθήκαμε απέναντι σε προβλήματα που απαιτούν ενιαία φωνή, κοινή γραμμή και αποφασιστικότητα. Κι εκεί που πάει να στρώσει ο αγώνας για την Ελλάδα που αγκομαχάει, μπαίνει το κόμμα τα κάνει λίμπα. Σε μυαλά και πρακτικές.
ΜΙΑ ματιά στα γκάλοπ και το συμπέρασμα είναι χειροπιαστό. Δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθής η δεξιά με το παρελθόν και την ιστορία της. Δεν τρελάθηκαν οι έλληνες για να δίνουν ποσοστά «νίκης» στη Ν.Δ. Απλά, «ξέχασαν», προσωρινά, στηρίζουν και ενθαρρύνουν τον Πρωθυπουργό και τους κυβερνώντες. Υπερκομματικά και με γνώμονα την (κρυμμένη) φιλοπατρία τους.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ, λοιπόν, αντίστοιχη στάση και απ’ τους αρχηγούς. Να «ξεχάσουν» το κόμμα, να συσπειρωθούν και να μας συσπειρώσουν. Δεν μας κάνουν τη…χάρη. Παρατάνε τη λεωφόρο της Ελλάδας και τραβούν για το σοκάκι του κόμματος. Με το μάτι στον ψηφοφόρο και σε νοσηρό περιβάλλον ομοφρόνων και κομματόσκυλων.
ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ, κ. Σαμαρά, να απευθύνετε έναν απλό χαιρετισμό στο Κόμμα και τους συνέδρους. Από μακριά και ως Πρωθυπουργός.
Υ.Γ. Πόσες (πως και…γιατί) συντάξεις απ’ το ΔΗΜΟΣΙΟ παίρνετε, κυρία Παναγιωταρέα;