Το “κόκκινο χάπι” είναι πάντα στη διάθεσή σου…

Αν η ζωή κατάντησε ένα τροχοφόρο χωρίς φρένα, που παραδίδεται σε μια τρελή κούρσα με σαστισμένα πλήθη επιβατών και στο τιμόνι να εναλάσσονται παρανοϊκοί οδηγοί.

Αν η επίγεια ύπαρξη θυμίζει συχνότατα αρένα με λυσσασμένα θηρία να επιδεικνύουν στα πλήθη των άοπλων θυμάτων τούς κυνόδοντες και τα γαμψά τους νύχια, σε μια τρομαχτική…μάχη επιβίωσης.

Γράφει ο Ένοικος…

Αν η ροή του γίγνεσθαι παρασύρεται από σαρωτικές δίνες δοκιμασίας προσωπικής για κάθε έλλογο πλάσμα να μη χάσει τα λογικά του.

Αν όλα γύρω σου σού δίνουν όλο και περισσότερο τη σιγουριά μιας κακόγουστης καλοστημένης φάρσας σε βάρος σου. Εις βάρος όλων μα όλων αυτών που είχαν την ευπιστία να αφεθούν στα ύπουλα τραγούδια της εξαπάτησης των Σειρήνων. Και να κατευθυνθούν ίσια στις περιοχές που ανέκαθεν ενέδρευαν οι Σκύλες και οι Χάρυβδες, πεινασμένες για τρόμο και καταστροφή.

Αν σε δονεί η υποψία ότι δεν είσαι μόνος στην απόφασή σου να βρεις και να πάρεις το κόκκινο χάπι που θα σε απελευθερώσει από τη Μήτρα (ΜΑΤΡΙΧ) της παραίσθησης της “κανονικότητας”. Για να σε σε ξυπνήσει στον κόσμο όπου οι Ιδέες, χωρίς να φοβούνται οι φορείς τους οποιοδήποτε ρίσκο, υλοποιούνται σε χειροπιαστές προοπτικές. Και η πραγματικότητα μετατρέπεται σε καμβά με σένα καλλιτέχνη, με τις μπογιές και τα πινέλα στο χέρι. “Ζωφράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!”(λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη)

Τότε ψάξε με ανοιχτές τις θύρες του νου και με οδηγό την αγνότητα του έρωτα της Αλήθειας (που, όπως έλεγε και ο Όσσο, είναι πολυπρόσωπη και υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να την κοιτάξεις) και την ευγενική πειθαρχία του Πολεμιστή. Δώσε την προσοχή στα Σημάδια ολόγυρα και ακολούθησε άφοβα τα ίχνη τους. Και βρες τους συντρόφους σου. Μοιράστε ο ένας στον άλλο το κόκκινο χάπι που πάντα ανέμενε εντός για να ενεργοποιηθεί και να δράσει στην κατάλληλη στιγμή του καθενός.

Οι “παρενέργειές” του μεταμορφώνουν τη σκλαβιά της συνήθειας στην ελευθερία της αναζήτησης, τη μοναξιά σε διάχυση σοφίας από μέσα προς τα έξω, τη μιζέρια σε σθένος, το σούρσιμο στο χώμα σε αιώρηση πάνω απ’όλη τη βρώμα και τη σκόνη του αφύσικου ετούτου κόσμου…

“Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!”ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ