Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ο τόπος χρειάζεται «πολιτική σταθερότητα»?αλλά μονό ο τοπος?χωρις τους πολίτες?
Η μάλλον με ποιο σχέδιο επιδιώκεται και με ποιες συμμαχίες στη κοινωνία και την πολιτική?
Είναι προφανές πως η αντιμετώπιση της κρίσης χρειάζεται και «πηδάλιο» και «πηδαλιούχους» για να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την πορεία!
Όμως το κρίσιμο θέμα των ενστάσεων εγείρεται όταν στο αίτημα της πολίτικης σταθερότητας δεν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή αφόρα την πλειοψηφία η το σύνολο των κοινωνικων , παραγωγικών δυναμεων,την οικονομία και της δημοκρατία γενικότερα !
Πολιτική σταθερότητα δεν είναι ένα μεταφυσικό αίτημα όπου ο «κάλος Σαμαρείτης λαός» εκχωρεί άνευ ορών τα κλειδιά μιας διαχείρισης που «θεραπεύει» τους λίγους ενώ θυσιάζει γενιές των πολλών?
Το αίτημα λοιπόν όταν κάνεις το υποβάλλει πρέπει να εξηγεί και το : «στο όνομα ποιας κοινωνικής συμμαχίας το επιδιώκει και με πους πολιτικές δυνάμεις μπορεί αξιόπιστα να υλοποιηθεί.»
Για παράδειγμα η χρήση της πολίτικης σταθερότητας από τη ΝΔ γίνεται για τους ιδίους σκοπούς με τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου?
Το «σηριαλ των συναντησεων» ανάμεσα στους «ηγέτες- εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού» έδειξε ότι από τα περιεχόμενα των συζητήσεων τους ,ότι η πολιτική σταθερότητα δεν αντιμετωπίσθηκε ως κοινωνικό αίτημα για αλλαγή πολίτικης στο σχέδιο εξόδου από την κρίση αλλά ως διαπραγμάτευση μιας καλλίτερης διαχείρισης, η συντονισμού της ίδιας ατελεσφορης πολιτικης!Ενα είδος άσκησης «ισορροπιών κυβερνητισμού»
Μ αυτή την έννοια αφαιρέθηκε από την «πολιτική σταθερότητα» ο βασικός της πυλώνας που είναι η αντιστοίχηση με το κοινωνικό αίτημα .Η αντιστοίχηση με την κοινωνική συμπόρευση .Γιατί χωρίς την κοινωνία η συμφωνία για «πολιτική σταθερότητα» έχει κοντινή ημερομηνία λήξης και αποκτά χαρακτηριστικά άλλης αποστολής!
Επωδή λοιπόν η επίτευξη της πολίτικης σταθερότητας έχει αποδεκτη την κοινωνία και την χωρα ταυτόχρονα ,είναι προφανές ότι στις δημοκρατίες αυτή δεν μπορεί να επιτυγχάνεται μέσα από «ενός τύπου μπλοκ κυβερνητικης συμμαχιας»
Όταν μια πολιτική κρίνεται ατελέσφορη ,διχαστικη στα δημοκρατικα πολιτευματα τοσο η βουλή όσο και η κοινωνία μπορούν να διαμορφώνουν κυβερνητικές πλειοψηφίες που θα μπορούσαν ίσως καλλίτερα να απαντήσουν σε θέματα δημοκρατίας ,οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου της χωρας!
Μ αυτή την έννοια ειναι εντελώς καχύποπτο να βλέπει κάνεις ως σενάριο ακόμα και σε δημοσκοπήσεις ότι, πριν η μετά τις εκλογές είναι μονόδρομος η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ- ΝΔ, προσπερνώντας άλλες εκδοχές συνεργασιών ισως ποιο ωφέλιμες για το λαό και την πραγματική οικονομία της χωρας!
Δεν είναι μόνος δρόμος η συνεργασία με τη νδ και την νεοφιλελευθερη επέλαση της γιατί:
n δεν έχουν ίδιες επιδιώξεις ο νεοφιλελεύθερος με τον προοδευτικό χώρο!
n Ακυρώνεται η ιδρυτική πράξη αποστολής των κόμματων του προοδευτικού χώρου
n Επέρχεται καίριο πλήγμα στην πολιτική αυτονομία και οργανωτική αυτοτέλεια των κόμματων ώστε να διαμορφώνουν συμμαχίες-πλειοψηφίες διακυβέρνησης με ιδεολογικά και πολιτικά ομόρους χώρους
Είναι προφανές λοιπόν ότι «η ακυβερνησία» και ο «κίνδυνος της», δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι μιας άνευ ορών παράδοσης σε νεοφιλελεύθερα διχαστικά μοντέλα διακυβερνησης!Αντιθετα ο κίνδυνος μιας ακυβέρνητης από την κοινωνική πλειοψηφία, διακυβέρνησης, είναι προτιμότερο θεσμικά να απαντάται με νέες πολιτικές και κοινωνικές συγκλισεις.Με προοδευτικές προγραμματικές συμφωνίες διακυβέρνησης!Και σ αυτό οι αυτονομα πολιτικοι προοδευτικοι χωροι πρεπει να αποδειξουν ότι εχουν το λογο και τη βουληση!