Τι δεν καταλαβαίνουμε οι Ελληνες; Τι δεν καταλαβαίνουμε ως υποτίθεται ενεργοί πολίτες και εμφανιζόμαστε με καταρράκτη στους οφθαλμούς και βαρειάς μορφής κώφωση στην ακοή μας, ώστε να είμαστε ανίκανοι να ατενίσουμε και να “αφουγκραστούμε” ακόμη κι ό,τι απορρέει από τη βιομέριμνα και την ανθρωπομέριμνα, αποδεχόμενοι τις “οριακές καταστάσεις” του “πόνου” της ανοχής και της ενοχής μας; Να καταλάβουμε τον “απελπισμό”, που στη διαδικασία της κοινωνικής ύπαρξης, ορθώνεται κραταιός και εθνικά επιζήμιος…
του Στέλιου Συρμόγλου
Τι δεν καταλαβαίνουμε, όταν η πολιτική ανικανότητα συνεπικουρούμενη από την πολιτική κοροιδία δίκην οδοστρωτήρα ισοπεδώνει την ατομική υπόσταση του πολίτη, ενώ ο πολίτης κατακρημνίζεται σε υπαρξιακή κοινωνική κατάπτωση; Και από αυτή την κατάπτωση μπορεί να εξέλθει τότε μόνον, όταν στρέψει την μέριμνά του πρός τον ίδιο τον εαυτό του, με σκοπό να κατανοήσει τα όρια των δυνατοτήτων του, οπότε και θα αντλήσει την ιδέα, την “πρόταση”, την πίστη στις αρχές και θα αναλάβει την ευθύνη του για ένα καλύτερο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος; Κι αυτή η υπέρτατη αξία ως “ωραιότητα”, αλήθεια, ηθικότητα, δύναμη, ελευθερία και ανάγκη, γίνεται αντικείμενο πολιτικού εμπαιγμού και πολιτκό παίγνιο. Και μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων μετατρέπεται σ’ ένα τεράστιο “παιχνιδότοπο” της πολιτικής αυθαιρεσίας…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ασκούμενη πολιτική κατάντησε τον Ελληνα “αίνιγμα” στη διασταύρωση του χρόνου: παρελθόν-παρόν-μέλλον, όπου το καθημερνό του τραγικό βίωμα τον καθιστά “ακιά” του ιστορικού παρελθόντος, παράδειγμα πρός αποφυγήν του παρόντος και ταυτισμένο με την “τέφρα” του μέλλοντος…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ορίζεται ως πρός τη θέση του και ότι η ευθύνη αποτελεί το ιδιότυπον του πολίτη; Και δεν πρέπει ο πολίτης με τη στάση του να εκτρέφει την πολιτική δημαγωγία και να εκκολάπτει δημοκόπους, οι οποίοι εκ των πραγμάτων απεργάζονται κοινές συμφορές.
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι πολιτικοί υπηρετούν ατιμωρητί το δόγμα “στην πολιτική άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε;”. Με επακόλουθο να επαληθεύεται σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, κι από τα βάθη των χιλιετηρίδων, αγωνιώδης η κραυγή του Αισχίνη: “Πονηρά φύσις, μεγάλης εξουσίας επιλαβομένη, δημοσίας απεργάζεται συμφοράς”. Το ζούμε αυτές τις μέρες με τις επάλληλες συναντήσεις των τριών κυβερνητικών εταίρων, οι οποίοι διαφωνούντες καταλήγουν στην επιβεβλημένη “συμφωνία”, έχοντας ανατρέψει δια λόγων τον ίδιο τους τον εαυτό, με “πρωταγωνιστή” πάντα τον παθογενώς ψευδομανή πρωθυπουργό.
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα εμφανίζει σύνολο πολιτικών νεμόμενων απλώς κυβερνητικά αξιώματα. Οι Ελληνες διαβουκολούνται με ψευδείς υποσχέσεις και αφαιμάσσονται οικονομικά. Πτωχεύουν καθημερινά και εκπίπτουν διεθνώς, χωρίς επί της ουσίας να κυβερνώνται. Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερα η Ελλάδα…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι θεσμοί έγιναν “κουρέλια” και το Σύνταγμα ερμηνεύεται κατά το δοκούν; Οτι ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας “συντάσσεται” με ομιχλώδεις αποφάσεις στην πολιτική λογική; Για ποια “δημοκρατία” οι κατά καιρούς πανηγυρισμοί και οι απανατωτές δηλώσεις των πολιτικών; Δικτατορία δεν είναι μόνον, όταν βιαίως καταληφθεί η εξουσία, αλλά κι όταν, κατά τον Αριστοτέλη: “Δι’ απάτης άρξη τίς ή βίας, ήδη, δοκεί τούτο είναι τυραννίς”. Και η “στωικότητης” του ελληνικού λαού για όσα βιώνει, μαρτυρεί όχι απλώς τον εγκλωβισμό του στο φόβο, αλλά κυρίως τη χαλάρωση των πνευματικών ικανοτήτων του και την ομαδική απάθεια και αποβλάκωση..
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Προφανώς δεν καταλαβαίνουμε ότι η “γραβατωμένη” πολιτική βλακεία του Αντώνη Σαμαρά να ρίξει “μαύρο” στην ΕΡΤ, διανθισμένη με αυταρέσκεια, αυταρχισμό και με ψυχοπαθολογικά στοιχεία, ανεξάρτητα αν εξυπηρετεί την συγκυριακή πολιτική σκοπιμότητα, προκαλεί το δημοκρατικό αίσθημα. Οπως και η “αγραβάτωτη” πολιτική ανοησία του Αλέξη Τσίπρα με αυτό το δήθεν “στυλάκι” της αριστερίζουσας ιδεοληψίας, εν δυνάμει μάλιστα πρωθυπουργού, να δηλώνει “άθεος” και να επιλέγει την “ονοματοδοσία” για το γιό του αντί της βάπτισής του, προκαλεί το θρησκευτικό αίσθημα σε μια χώρα με δομημένη την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη και παράδοση…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι το κράτος παραλύει, οι πολίτες εξαθλιώνονται και η πολιτική κοινότητα ασχημονεί, αν και είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης;
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι, ενώ ο ανεπτυγμένος κόσμος μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη τρόπο, η δεινοπαθούσα Ελλάδα αναδιπλώνεται στις συνήθειες και τη συμπεριφορά του παρελθόντος. Σαν να “πάγωσε” η εικόνα της πολιτικής ζωής σ’ αυτόν τον τόπο της ρεμούλας και της φαυλότητας. Στον τόπο, όπου αντί να επιχειρείται η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, παρατηρείται απλώς η αναπαλαίωσή του.
Πρόκειται για αξιοσημείωτη σταθερότητα ή αποβλακωτική στασιμότητα; Η απάντηση στο ερώτημα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πως επιτυγχάνεται ο πραγματικος εκσυγχρονισμός του κράτους, πόσο εκτιμάται η αξία της κοινωνικής ισοδυναμίας και με ποιές πολιτικές μεταρρυθμίσεων αναδεικνύονται τα κοινωνικά δικαιώματα. Κι ας σκεφτούμε μήπως οι ποικίλες εκλογικεύσεις διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και προβλημάτων, με αιχμή μάλιστα την οικονομική κρίση, είναι τα προσχήματα για την εξασφάλιση και στη συνέχεια τη διάσωση κυβερνητικών θώκων.
Ας σκεφτούμε, και ίσως έτσι καταλάβουμε επιτέλους, ότι οι πράξεις μας είναι εκείνες που υποστηλώνουν τις ιδέες και αναδύουν τις προτάσεις και τα πρόσωπα…Και μην ξεχνάμε: Η ιστορία προχωρεί αυτοδύναμα. Απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψηφίζονται. Και στις δύο εκδοχές βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: ν’ απορρίψουμε ολοκληρωτικά την πραγματικότητα ή να την αποδεχθούμε.
Η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική, στατική. Εχουμε “συμμορφωθεί” με την κατάσταση της απάθειας, όσο κι αν μας φαίνεται εξανδραποδιστική. Ο νεοέλληνας, αν και τόσο φλύαρος σχολιαστής της ιστορικής του διαδικασίας, έχει παραιτηθεί από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση και αντίδραση…
Ούτε αυτό το καταλαβαίνουμε;..
πηγή