Είναι απίστευτο. Τόσος πολιτικός καμποτινισμός, τόσος πολιτικός ιησουιτισμός και ταρτουφισμός. Τόσος πολιτικός αλωπεκισμός και κρυψιβουλία.
Τέτοια εξοργιστική επαλληλία πολιτικών συμεριφορών με απίστευτη “ποσότητα” σολομωνικής και αλχημικών μίξεων, για την κακοποίηση της αλήθειας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τέτοια αλληλοδιαδοχή ταυτόχρονα αυταπόδεικτων πολιτικών σφαλμάτων και ευκαιριακών πολιτικών αποφάσεων. Ενας διάλληλος κύκλος πολιτικής ανικανότητας “καρυκευμένης” με βλακεία και με “αποθηριωμένη” τη γελοιότητα της αναισχυντίας. Πολιτική σαπρία που αφήνει άναυδα, έκθαμβα και άφωνα ακόμα και τα νήπια!..Και έρχεται κάποια στιγμή, που στην κυβέρνηση της αθλιότητας και στην αντιπολίτευση της αμήχανης ανικανότητας στην Ελλάδα, δεν μπορείς να καταλογίσεις τίποτα πια. Οταν όλα συνωστίζονται στις παρυφές του παρανοικού, αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Οταν το πολιτικά αυτονόητο προσκρούει μετωπικά με το ακατανόητο, τότε σε συνέχει ο ψυχοβλαβής θυμός.
Οταν όλα περάσουν στη μεθοδευμένη “δημοκρατικά” εξουθένωση, στην “υποδειγματική” πολιτική υποκρισία και αυθαιρεσία πρός “τέρψιν” των μωρόπιστων και αφελών του τόπου τούτου, τότε η επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοική πολυτέλεια και εκ των ευαπόδεικτων γεγονότων και αντιδράσεων “συστοιχίζεσαι” με την παραδεδειγμένη
πλέον πολιτική φρενοβλάβεια!..
Σαν κοινωνία βιώνουμε την πολιτική παχυδερμία. Ενα “εξελιγμένο” για τα πολιτικά χρονικά ήθος, το οποίο δυστυχώς απολαμβάνει συνηγορίας και προκλητικής “κάλυψης” από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κατά τα άλλα “μαρμαρωμένο” πρόεδρο, με πρόσχημα τον περιορισμό εκ του Συντάγματος των αρμοδιοτήτων του, με αντίδωρο τη δοκιμασμένη συνταγή της σιωπής έναντι των διαφόρων τετελεσμένων.
Ετσι, πράξεις νομοθετικού (φασιστικού…) περιεχομένου πηγαινοέρχονται στο προεδρικό μέγαρο και υπογράφονται αβασανίστως, ενώ προβεβλημένοι πολιτικοί σηματοδοτούν την παρουσία τους στο πολιτικό προσκήνιο με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, διαγκωνιζόμενοι στις “επικύψεις” που επιβάλει η διαπλοκή και ενώπιον των δανειστών και εγχώριων οικονομικών παραγόντων.
Τα πάντα έχουν ευτελιστεί. θεσμοί και αρχές. Αξίες και άξιοι. Η κρηπίδα της αλήθειας υπέστη ρωγμές. Εκτίθεται ο λαός στο ιστορικό κακό, που ελλοχεύει. Και δεν πρόκειται για μια ισοπεδωτική λογική του γράφοντος. Πρόκειται για τη βεβαρημένη από την πολιτική αναίδεια πραγματικότητα, που κανένα χαλκείον ψευδολογιών, κανένας μυθοπλάστης, δεν μπορεί να την ανατρέψει
Φτάσαμε εξ’ αντικειμένου σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Με τη πρωθυπουργική “μαγκιά” ως επίδειξη πολιτικής αυταρχικότητας και συνάμα αναίδειας, να εκφράζει όχι απλώς την ανευθυνότητα, αλλά και τον πολιτικό παραλογισμό. Με την “ταλαιπωρία” να έχει ευνουχίσει την κοινωνική θέληση για αντίδραση, να έχει απομειώσει την ένταση και να έχει διαβρώσει τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης.
Ολα κινούνται στο επίπεδο της επιφάνειας. Με τους κεκράκτες και ανεγκέφαλους χειροκροτητές παντός βδελυρού εκ της εξουσίας απορρέοντος ως “σπέρμα έχιδνας” να “δηλητηριάζουν” την κοινωνία.
Τρείς μέρες τώρα παρακολουθούμε την πολιτική αθλιότητα με το θέμα της ΕΡΤ. Μια πολιτική ενέργεια αυταπόδεικτα σατραπική και αντικοινωνική, εθνικά επιβλαβής, ανεξάρτητα των δυσεπίλητων προβλημάτων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και της αδήριτης ανάγκης για εξυγίανση και αναδιοργάνωση του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα.
Ποιος ωστόσο θα αναδιαρθρώσει την ΕΡΤ; Μήπως οι γνωστοί κομματικοί εγκάθετοι; Και με ποιο σχέδιο και με ποια “στρατηγική” , που θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και την προοπτική του νέου φορέα; Με λόγια επιχρυσωμένα και αοριστολογίες δεν αναδιαρθρώνεται ένας οργανισμός τέτοιας εθνικής εμβέλειας. Με αποδεδειγμένη την ανικανότητα των κυβερνώντων, κάθε πρωτοβουλία εξυγιάνσης του δημοσίου γενικότερα είναι καταδικασμένη. Και η “εξυγιάνση” πρέπει να αρχίσει πρώτιστα από τη Βουλή. Από τον εξορθολογισμό των δαπανών και των προνομίων, όχι με φαρισαική λογική, αλλά με δυναμική πρωτοβουλία, που θα νοηματοδοτήσει και την ευαισθησία των βουλευτών για την κοινωνική κατάντια…
Η πρωθυπουργική απόφαση για κλείσιμο της ΕΡΤ, ανεύθυνη, ολοκληρωτικής αντίληψης και άκρως υποκριτική, συγκρούεται με τη κοινή συνείδηση. Γιατί, όταν η κοινή συνείδηση λέει “πολιτική” , εννοεί επιμέτρηση του σταθμητού. Η πολιτική του Αντώνη Σαμαρά όμως έχει μεταφερθεί στο χώρο του αστάθμητου. Οταν η κοινή συνείδηση επιμένει στην αρχή της λογικής που μιλάει για συγκεκριμένη ταυτότητα πολιτικών ενεργειών, η πολιτική του Αντώνη Σαμαρά υπηρετεί το κομματικά ευκαιριακό, το αλλοπρόσαλλο και τη συμβατική σήμανση του αδιατύπωτου.
Το “δράμα” του Αντώνη Σαμαρά δεν είναι οι όποιες συνέπειες ακολουθήσουν της “αιφνιδιαστικής” του απόφασης για “λουκέτο” στη ΕΡΤ. Δεν είναι η αποφασιστική ή μη, η ανειλικρινής ή μη, η εν πολλοίς Ιανού δεινότερη αντίδραση των “φυλλορροημένων” πολιτικά κυβερνητικών εταίρων του. Δεν είναι η αμήχανη και “ομιχλώδης” αντιμετώπιση αυτής της αντιδημοκρατικής πολιτικής απόφασης εκ μέρους της “ονειροβάμονος” αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το “δράμα” του Αντώνη Σαμαρά είναι η προσαρμογή μιας ψυχονευρωτικής συμπεριφοράς στο επίπεδο της ευθύνης. Πρίν αναρριχηθεί στην πρωθυπουργία, εγκλωβισμένος για χρόνια στην πολιτική αεργία με τα όποια απογοητευτικά έως καταθλιπτικά συμπτώματα που συνήθως επιφέρει η πολιτική απομόνωση, η ευθύνη του αφορούσε το απροσδιόριστο μέλλον. Οπότε υπήρχε μεγάλο περιθώριο ραθυμίας για να ατενίζει τη “μοίρα” του στο πλαίσιο της νωθρότητας.
Το “άλμα” στην εξουσία, σε συνδυασμό με την “ανήθικη” επιταγή της δουλικής πειθαρχίας του στη δύναμη των δανειστών, όταν μάλιστα η χρονική περίοδος που διατρέχουμε είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της πολιτικής παρακμής, μετέτρεψε το άτομο σε κάτοικο ενός δικού του πλανήτη, πολίτη της δικής του “φανταστικής” πολιτείας, υπήκοου του δικού του νόμου και την ευθύνη του, ευθύνη παιδιού μπροστά στους πύργους από άμμο!..
Είναι αξιοκατάκριτος ο Αντώνης Σαμαράς για την πολιτική του, αλλά ταυτόχρονα είνα “αξιολύπητος” για το “δράμα” που βιώνει και για τη “τραγωδία” του, που θα ακολουθήσει στο εγγύς μέλλον. Και, βέβαια, αξιοδιήγητη θα είναι και η όλη του πολιτική περιπέτεια…
πηγή