Στις 24 Απριλίου 1964, οι βασικοί αρχιτέκτονες της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» – όλοι τους ενεργά μέλη της κοινοπραξίας IG Farben / Ναζί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου – συναντήθηκαν στην έδρα της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» σχετικά με το μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Οι άνδρες που εμφανίζονται σε αυτή την εικόνα είναι:
Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Walter Hallstein – το αφεντικότης «Ε.Ε. των Βρυξελλών»
Ο Γερμανός Καγκελάριος Ludwig Erhard
Ludger Westrick, επικεφαλής της γερμανικής Καγκελαρίας
Karl Carstens, γερμανός υφυπουργός του Υπουργείου Εξωτερικών
Karl-Günther von Hase, Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Τύπου και Πληροφοριών της γερμανικής κυβέρνησης
Η παραπάνω εικόνα παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δυστυχώς, οι πληροφορίες που παρέχονται στην ιστοσελίδα της Επιτροπής της ΕΕ σχετικά με τους συμμετέχοντες της συνάντησης αυτής αφήνει έξω βασικές πτυχές για το υπόβαθρό τους.
Ακολουθεί μια πιο ολοκληρωμένη περιγραφή των ανδρών σε αυτή την εικόνα, οι οποίοι συναντήθηκαν τον Απρίλιο του 1964 στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, και η σχέση τους με τη σύμπραξη Ναζί / IG Farben:
Ο Walter Hallstein, Γερμανός δικηγόρος, είχε διοριστεί ιδρυτικός πρόεδρος της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το ανώτατο όργανο στο πλαίσιο της «Ε.Ε. των Βρυξελλών.” Το 1964,όταν πραγματοποιήθηκε η παραπάνω συνάντηση, ο Hallstein ήταν ήδη ο κύριος αρχιτέκτονας του κατασκευάσματος της ΕΕ για ...επτά χρόνια. Ο Hallstein, χωρίς νομιμοποίηση από καμία δημοκρατική ψηφοφορία οπουδήποτε στην Ευρώπη, είχε ήδη δημιουργήσει – με την επικουρία των διαδόχων του καρτέλ πετρελαίου και φαρμάκων της IG Farben – ένα στρατό 3.000 διοικητικών υπαλλήλων στις Βρυξέλλες και έναν προϋπολογισμό δισεκατομμυρίων ευρώ (σε νόμισμα σήμερα).
Πριν και κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου ο Hallstein είχε υπηρετήσει το ναζιστικό καθεστώς ως ένθερμος υποστηρικτής της ναζιστικής νομοθεσίας, και στο Πανεπιστήμιο του Rostock, Γερμανίας. Στις 23 Ιανουαρίου του 1939, τρία χρόνια μετά την έκδοση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης από ναζί συναδέλφούς του – και μόνο λίγους μήνες πριν την έναρξη της επίθεσης των ΝΑΖΙ στην Πολωνία μίλησε για τη μελλοντική ευρωπαϊκή νομοθεσία υπό γερμανική ηγεσία (“Rechtseinheit Großdeutschlands »). Ο ίδιος δεν άφησε καμία αμφιβολία για την ιδεολογία που υπηρετούσε λέγοντας ότι: «. Ένας από τους πιο σημαντικούς νόμους (στις ναζιστικά κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες) είναι ο νόμος για την προστασία του γερμανικού αίματος και τιμής”
Ο Ludwig Erhardήταν οικονομικός σύμβουλος της σύμπραξης Ναζί / IG Farben- . Ήταν ιδρυτής και επικεφαλής του χρηματοδοτούμενου από ΝΑΖΙ “Institut für Industrieforschung» («Ινστιτούτο Έρευνας Βιομηχανίας») από το 1942. Ήταν παντρεμένος με την αδελφή του Δρ Guth, ο οποίος ήταν επικεφαλής του περιβόητου «Reichsguppe Industrie» – επίσημος σύνδεσμος των Ναζί βιομηχάνων του γερμανικού Ράιχ. Το 1944, ο Erhard έγραψε το “Οικονομικά του Πόλεμου και αναδιάρθρωση του χρέους” (“ Kriegsfinanzierung und Schuldenkonsolidierung ”), μια μελέτη για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε μια μεταπολεμική Γερμανία.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Erhard έγινε οικονομικός σύμβουλοςτων συμμαχικών δυνάμεων και μετέπειτα Υπουργός Οικονομικών και καγκελάριος στη μεταπολεμική Γερμανία. Ήταν τότε μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU). Ήταν υπεύθυνος για την επανένταξη των διοικητικών στελεχών και διαχειριστών της IG Farben, οι οποίοι καταδικάστηκαν στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε κορυφαίες εταιρικές θέσεις στη μεταπολεμική Γερμανία.
Ένας από αυτούς ήταν ο διευθυντής της WWII BAYER Fritz ter Meer.Αυτό το στέλεχος της μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρείας στον κόσμο καταδικάστηκε στη δίκη Νο. VI της Νυρεμβέργης για εγκλήματα Πολέμου για γενοκτονία σε σχέση με θανατηφόρα πειράματα σε ανθρώπους με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της φαρμακοβιομηχανίας Bayer στο στρατόπεδο συγκέντρωσης KZ Auschwitz . Με τη βοήθεια του Erhard – τότε γερμανός υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων -. Ο Ter Meer απελευθερώθηκε από τη φυλακή και επανήλθε ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της BAYER από το 1956
Ο Erhard υπερασπίστηκε δημοσίως μια τέτοια ανείπωτη πράξη δηλώνοντας ότι η επιλογή αυτών των διευθυντών της μεταπολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας ήταν αναγκαία εξαιτίας της “εμπειρίας τους στον τομέα της οικονομίας και της χημικής τεχνολογίας.” Προφανώς, δεν ενοχλούσε τον Erhard ότι ο Ter Meer και οι άλλοι φαρμακευτικοί διευθυντές είχαν δικαστεί στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα πολέμου. Ως μέρος του «δούναι και λαβείν», ο Erhard βραβεύτηκε με το διορισμό του ως αντικαγκελάριος της Γερμανίας, μόλις ένα χρόνο αργότερα.
Ο Ludger Westrick ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, πρόεδρος και αργότερα κεντρικός διαχειριστήςτων κρατικών “Vereinigte Industrie-Unternehmen AG” (VIAG) κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου. Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο Westrick εντάχθηκε στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU).
Μέχρι το 1964 – κατά το χρόνο της πιο πάνω συνεδρίασης – είχε διοριστεί επικεφαλής της γερμανικής Καγκελαρίας, μία από τις πιο ισχυρές θέσεις στο γερμανικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτή τη λειτουργία έλεγχε όλες τις βασικές αποφάσεις της γερμανικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών, της εξωτερικής πολιτικής, των μυστικών υπηρεσιών, πολιτικά ταμεία, δημόσιες σχέσεις και την προπαγάνδα της μετα-ΒΠΠ γερμανικής κυβέρνησης
Ο προκάτοχος του Westrick στην κορυφή της γερμανικής καγκελαρίας – και ο άνθρωπος που είχε συντονίσει τηνν πολιτική και οικονομική στήριξη για τον Hallstein και την κατασκευή της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» από τη γερμανική καγκελαρία για τα 6 πρώτα έτη του νέου ευρωπαϊκού Πολιτικού Γραφείου του καρτέλ στις Βρυξέλλες – ήταν ο Hans Globke .
Ο Globke ήταν ένας βασικός παράγοντας στο Υπουργείο Εσωτερικών του Χίτλερ. Ήταν ο δικηγόρος ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή των ναζιστικών νόμων και κανονισμών, υποβάλλοντας τις κατεχόμενες χώρες στην Ευρώπη, σύμφωνα με τους όρους της IG Farben / Ναζί σύμπραξης.
Επιπλέον, ο Globke ήταν συν-συγγραφέας του νομικού κώδικα που έκανε τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης δεσμευτικούς νόμους στη ναζιστική Γερμανία. Αυτός ο κώδικας αποτέλεσε τη νομική βάση για την εξόντωση των Εβραίων, Σλάβων και άλλων εθνικοτήτων στην κατακτημένη από τους Ναζί Ευρώπη.
Ο δεύτερος συγγραφέας αυτού του κώδικα, Wilhelm Stuckart ήταν υφυπουργός στο γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών και από τους λίγους επιλεγμένους συμμετέχοντες στην περίφημη “ συμφωνία Wannseeστην οποία αποφάσισαν την «τελική λύση».
Ο Westrick, ο άνθρωπος στην παραπάνω εικόνα, ήταν ο άμεσος διάδοχος του Globke και είχε ενταχθεί στο γραφείο του από τον ίδιο.
Ο Karl Carstensήταν ένας ενθουσιώδης οπαδός των Ναζί και εντάχθηκε στο SAτο 1934. Ήταν εγγεγραμμένο μέλος του ναζιστικού κόμματος, το NSDAP από το 1940 . Το 1955 έγινε μέλος της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης.
Ο Carstens το 1954 έγινε μέλος της γερμανικής Υπηρεσίας Εξωτερικών και από το 1955 ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Στρασβούργο!
Παράλληλα, προωθήθηκε στη θέση του αντιπροέδρου Υπουργού Εξωτερικών με καθορισμένο πεδίο της ευθύνης ” Ευρωπαϊκές ερωτήσεις”. Το 1958 έγινε επικεφαλής του τμήματος «Europe West” στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών.
Ο Karl-Günther von Hase προσχώρησε στην Βέρμαχτ , το γερμανικό στρατό του 1936.Συμμετείχε στο ναζιστική γερμανική εισβολή της Πολωνίας το 1939,στη Μάχη της Γαλλίας το 1940 και στην εισβολή της Ρωσίας κατά το 1941 – 1945 και παντρεύτηκε την κόρη ενός Ναζί Στρατηγού.
Μετά τον πόλεμο, ο von Hase εντάχθηκε σε μια διπλωματική σχολή στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και ξεκίνησε μια ταχεία καριέρα στη γερμανική πολιτική. Από το 1962 – 1967 – συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου της παραπάνω συνεδρίασης στις Βρυξέλλες –ο von Hase ήταν επικεφαλής του γραφείου Τύπου της γερμανικής κυβέρνησης και υπεύθυνος για τις δημόσιες σχέσεις της.
Μόνο 19 χρόνια αφότου η σύμπραξη IG Farben / Ναζί είχε προκαλέσει το θάνατο 60 εκατομμυρίων ανθρώπων και κατέστρεψε το ήμισυ της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου , προσπαθούν και πάλι. Η Τρίτη προσπάθεια τους να κατακτήσουν την Ευρώπη δεν θα πραγματοποιηθεί με στρατιωτικές στολές, αλλά στα γκρι κοστούμια των επιχειρήσεων και των πολιτικών φορέων της σύμπραξης.
Πώς ήταν δυνατόν ο Hallstein, δημιουργός των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης , να γίνει ο « πατέρας»της ΕΕ “;
Γιατί οι πολιτικοί της Ευρώπης , στη συνέχεια δεν ενημερώνουν τους πολίτες για αυτά τα λείψανα από το ναζιστικό παρελθόν; Γιατί δεν μποϊκοτάρουν την ΕΕ τότε;
Πόσα χρήματα οι διάδοχοι της IG Farben πρέπει να διοχετεύσαν μέσω των τραπεζικών λογαριασμών των “ Βρυξελλών της ΕΕ »για να αγοράσουν τη σιωπή της υπόλοιπης Ευρώπης για περισσότερο από μισό αιώνα;
Και, πώς είναι δυνατόν οι πολιτικοί της Ευρώπης σήμερα να προσπαθούν να παρουσιάζουν στους πολίτες αυτό το κατασκεύασμα της ΕΕ ως βάση για μια μελλοντική Ευρώπη?
Ολυμπία