ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ από πολύτεκνη οικογένεια που χρειάζεται τη ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ στο Ηράκλειο Κρήτης!!!Με την απειλή και το φόβο ότι θα στερηθούν τα έξι ανήλικα παιδιά τους και θα τα μεταφέρουν σε ιδρύματα ζουν δυο νέοι άνθρωποι, η 32χρονη Πόπη Μουντράκη και ο 31χρονος Μιχάλης Νηστικάκης στο Ηράκλειο.
Η κρίση και η ανεργία τους έχουν γονατίσει,ενώ απειλούν να τους καταστρέψουν τη ζωή. Σε ένα ετοιμόρροπο παράπηγμα στην περιοχή των Καμινίων, που περισσότερο μοιάζει με στάβλο παρά με σπίτι και στο οποίο αναγκάζονται να φιλοξενούνται, η ζωή τους έχει μετατραπεί το τελευταίο διάστημα σε εφιάλτη.
Το μόνο που τους παρηγορείείναι η παρουσία και το χαμόγελο των έξι παιδιών τους, που παρά τα προβλήματα, τις κακουχίες και τις στερήσεις, μένουν στο πλάι τους και η ελπίδα ότι κάποιος κάποια στιγμή, σε αυτόν το μάταιο κόσμο, θα βρεθεί να τους βοηθήσει.
Αν και ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τουςμε τις δυνάμεις που διαθέτουν μια ανάσα από το κέντρο του Ηρακλείου, το βέβαιο είναι ότι η οικονομική κρίση θα μπορούσε να αποτυπωθεί μέσα από τη σημερινή εικόνα που παρουσιάζει το σπίτι όπου μένουν.
Βιώνοντας την απόλυτη εξαθλίωση,το νέο ζευγάρι μαζί με τα έξι παιδάκια του, ηλικίας από 11 ετών μέχρι 10 μηνών, φιλοξενούνται στο σπίτι της μητέρας της Πόπης τα τελευταία τρία χρόνια, όσα δηλαδή ο άνδρας της, ο Μιχάλης, έχει μείνει χωρίς δουλειά. Αλλά και αυτό μόνο σπίτι δεν είναι, αφού λόγω παλαιότητας οι τοίχοι του έχουν παρουσιάσει υγρασία, κουφώματα δεν έχει, το ταβάνι έχει πετάξει σοβάδες και καθημερινά κοιμούνται και ξυπνάνε με την αγωνία μην τους έρθει στο κεφάλι, τραυματίζοντας τόσο τους ίδιους όσο και τα παιδιά τους.
Και βέβαια είναι περιττό να πούμε ότι η οικογένεια στερείται δυνατότητα θέρμανσης, ενώ και για να κάνουν μπάνιο τα παιδιά τους, αν και ζούμε στον 21ο αιώνα, παίρνουν νερό με κανίστρες και μπουκάλια!
"Βοήθεια"
«Σε αυτό το σπίτι μένουμε εγώ, ο άντρας μου, τα έξι παιδιά μας και οι αδερφές μου. Ζητάμε βοήθεια από όποιον μπορεί να μας βοηθήσει»,λέει απελπισμένη για την κατάσταση που βιώνουν η 32χρονη.
Ο χειμώνας γι' αυτούς,όπως λέει η 32χρονη μάνα, πέρασε με τη βροχή και το κρύο να τρυπά τα κορμάκια των ανήλικων παιδιών της και με την ίδια να μένει ξάγρυπνη κάνοντας προσευχές, τα σπασμένα σίδερα και τα φθαρμένα ξύλα του σπιτιού που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια τους μην πέσουν πάνω τους και τους σκοτώσουν.
Εκεί, κάτω από μια στέγη που έσταζε νεράτα αποκοίμιζε τις νύχτες και μέσα σε ένα χώρο απροστάτευτο τα έκανε μπάνιο και τα έξι, καταστάσεις και οικογενειακά δράματα που κανείς δε θα περίμενε να βιώνουν άνθρωποι.
«Φοβάμαι μην πέσει το ταβάνι και μας πλακώσει. Η κατάστασή μας είναι απελπιστική. Θέλουμε ένα σπίτι, τίποτε άλλο. Έμπαιναν νερά από παντού. Κοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο. Μπανιέρα δεν έχει το σπίτι και κάνουμε μπάνιο έξω.
Ζεσταίνουμε νερό και κάνουμε μπάνιο με τις κανάτες. Αυτή είναι η ζωή μας»,προσθέτει πικραμένη. Όσο για τις ημέρες του Πάσχα, ήταν οι χειρότερες που έζησαν ποτέ, μη έχοντας ούτε καν τα απαραίτητα για να νιώσουν λίγο το κλίμα των ημερών.
«Γυρίζαμε στις εκκλησίες και ελπίζαμε να μας δώσουν κανένα κουλούρι για να ταΐσουμε τα παιδιά. Παίρναμε ό,τι μας δίνανε, δεν είχαμε και άλλη επιλογή».
Δύσκολη ζωή
Η οικογένεια μέχρι πριν από τρία χρόνια είχε μια άλλη ζωή. Το μεροκάματο στην οικοδομή όπου δούλευε ο 31χρονος Μιχάλης ήταν αρκετό για να συντηρήσει ένα νοικιασμένο σπίτι.
Σήμερα όμωςη μοίρα τούς τα έφερε αλλιώς και ο 31χρονος πατέρας αναγκάζεται να μαζεύει παλιοσίδερα με τα πόδια από τις γειτονιές για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά του... Πράγμα όμως, όπως φαίνεται, αδύνατο.
«Ονειρεύομαι μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μου, όμως με το να μην υπάρχουν δουλειές αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έψαξα να βρω δουλειά, δε βρήκα και το μόνο που μου έμεινε ήταν να μαζεύω παλιοσίδερα», λέει ο 31χρονος πατέρας.
«Δε θέλω να χωριστώ από τα παιδιά μου»
Η μοίρα όμως έμελλε να τους παίξει άλλο ένα άσχημο παιχνίδι. Το χειρότερο εφιάλτη, όπως εξηγούν, αφού λόγω της οικονομικής τους κατάστασης αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να τους πάρουν τα παιδιά και να τα πάνε σε ιδρύματα, με τη μάνα να λέει ότι ήδη τρεις φορές έχει επιχειρήσει να βάλει τέλος στη ζωή της στο άκουσμα και μόνο ότι θα χωριστεί από τα παιδιά της. «Μου είπαν ότι θα μου πάρουν τα παιδιά.
Αναρωτιέμαι: Έχουν λεφτά να μεγαλώσουν τα παιδιά μου στα ιδρύματα και δεν έχουν να με βοηθήσουν να στηριχτώ ξανά στα πόδια μου ώστε τα παιδιά να μεγαλώσουν μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά τους και να μη χωριστούν; Γιατί δε μας βοηθάει το κράτος;
Τόσα σπίτια υπάρχουν αυτή τη στιγμή που είναι ακατοίκητα και μπορούν να διατεθούν για να μπούμε μέσα. Πιο καλά είναι δηλαδή να μεγαλώσουν τα παιδιά μου στο ίδρυμα;», λέει με πόνο η μάνα.
Αυτό που ζητάει το νεαρό ζευγάρι είναι απλό. Λίγη βοήθεια να μείνει ενωμένη και να μη σκορπιστεί. Να κρατήσει μαζί τα παιδιά, τα αδελφάκια δηλαδή, και να μην αναγκαστούν να χωριστούν το ένα από το άλλο. Ζητούν μια δουλειά και ένα σπίτι.
Την ευκαιρία δηλαδή να έχουν όχι πολλά. Μόνο τα απαραίτητα. Αυτά που για τους περισσότερους είναι δεδομένα αλλά που εκείνοι δεν πίστευαν ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή να μην τα έχουν...
http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7713.html