γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Ο αντιρατσιστικός νόμος που με «επίμονη, αλαζονική αντιπατριωτική μανία» επιχειρεί να περάσει η Κεντροαριστερά έχει πολλές αθέατες πλευρές με αναπόφευκτη optionστο πολιτικό μέλλον της χώρας.
Η κεντρική ιδέα του είναι να ποινικοποιήσει ότι Εθνικό, ότι Πατριωτικό.
Η κεντροαριστερά είναι σαν να λέει:
κάντε μας κυβέρνηση και αμέσως θα θεσπίσουμε αυτό το αδιάκοπο, αδίστακτο «Κυνήγι (Εθνικοπατριωτικών) Μαγισσών. Ψηφίστε μας και θα τους συντρίψουμε τους Φασίστες (βλ. κάθε Πατριώτη)».
Η ΝΔ από την άλλη «άρπαξε» αυτή την αλαζονική επίδειξη δυνάμεως και προθέσεων της κεντροαριστεράς και «χτίζει το πολιτικό της μέλλον» πάνω σε ένα άλλο μοτο:
« Ο μόνος τρόπος για να σωθείτε πατριώτες κι εσείς και ότι εθνικοπατριωτικό σ’ αυτόν τον τόπο είναι να μην ανέβει – πάση θυσία – η κεντροαριστερά στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό, πρώτον φροντίστε να μην πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ και δεύτερον, φροντίστε να μας ξανααναδείξετε ως πρώτη δύναμη και στις επόμενες εκλογές»...
Και υπονοεί, «...αδιαφορώντας βεβαίως για ότι άλλο κάνει η κυβέρνηση, πχ στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο...». Βλ. Μνημόνιο.
Πως τα κατάφεραν έτσι, αλήθεια, και βρήκαν έναν επονείδιστο νόμο που βολεύει ταυτόχρονα και τους δύο, είναι απορίας άξιον.
Όπως και να’ χει όμως, είναι μια πραγματικότητα. Μια σκληρή πλην υπαρκτή πραγματικότητα.
Αν και εξοργίζει κάτι τέτοιο, δυστυχώς, είναι αλήθεια. Εάν βρεθεί η Αριστερά στην εξουσία, την άλλη μέρα κιόλας θα εξαπολύσει τέτοιο κυνήγι ενάντια σε κάθε τι Εθνικό και Πατριωτικό που σε ελάχιστο χρόνο η χώρα θα έχει βυθιστεί σ’ έναν εμφύλιο πολύ χειρότερο από εκείνον του ’50.
Κι αυτό θα έχει περίπλοκες εξόχως τραγικές συνέπειες βεβαίως. Η χειρότερη όλων φυσικά, είναι πως κάποιοι «έξωθεν καλοθελητές» θα αρπάξουν την ευκαιρία για να μας κομματιάσουν εδαφικά.
Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν είναι υποχρεωμένη, για λόγους «εθνικής αυτοσυντήρησης» να βρει τον τρόπο ώστε εκλογικά να μην αυτοκτονήσει. Πρώτο βασικό συμπέρασμα λοιπόν είναι, πως πρέπει απαραίτητα η κυβέρνηση να είναι χρώματος «εθνικού».
Για αυτοτελή τέτοιου τύπου κυβέρνηση βεβαίως, δεν νομίζω ότι υπάρχει σε κανέναν η παραμικρή ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να υπάρξει.
Μιλάμε λοιπόν – αναγκαστικά - για κυβέρνηση συνεργασίας.
Κι αυτό σημαίνει του ευρύτερου χώρου της Κεντροδεξιάς και της Ριζοσπαστικής Δεξιάς. Αλλά όχι μόνον. Παρά θα έπρεπε να ενισχυθεί και από τις Εθνικιστικές Δυνάμεις της χώρας. Καιρός είναι να γίνει «συνείδηση πάντων» αυτό.
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα:
Γιατί, απαραίτητο τμήμα μιας τέτοιας συγκυβέρνησης θα ήταν – αναπόφευκτα – η ΝΔ. Τουτέστιν, η κυβέρνηση του Μνημονίου και των 4.000 αυτοκτονιών. Και όχι μόνον.
Αν όμως δεν συμπεριληφθεί η ΝΔ, συγκυβέρνηση δεν υπάρχει.
Εάν από την άλλη, απορριφθεί ένα τέτοιο σενάριο, η φιλομνημονιακή ΝΔ θα ξανασυρθεί σε συγκυβέρνηση με την κεντροαριστερά. Που σημαίνει, είναι που είναι στραβό το (νεοφιλελεύθερο) κλήμα, θα το ... ξαναφάει πάλι ο (αριστερός αντεθνικός ρεπούσιος) γάϊδαρος...
Αρέσει δεν αρέσει λοιπόν, πρέπει να βρεθεί η «απαραίτητη συμπληρωματική δύναμη της Ριζοσπαστικής Πατριωτικής Δεξιάς» που σε μια τέτοια συγκυβέρνηση θα τραβάει αποφασιστικά την ΝΔ σε Πατριωτικές Πολιτικές βάζοντάς της φραγμό στις εγγενείς της «μνημονιακές αδυναμίες».
Κι εδώ είναι η «Μεγάλη Χαρά» της Αριστεράς που συγκρίνεται με την Μέθη του Σκακιστή που έχει κλείσει τον αντίπαλό του από παντού αδημονώντας για το επερχόμενο ΜΑΤ. Κι αυτή η «αδημονία» και η σιγουριά της νίκης είναι που τους κάνει αλαζόνες και φέρονται με όλο και μεγαλύτερη αμετροέπεια τον τελευταίο καιρό. Μια αμετροέπεια του στυλ:
«Φασίστες ΚΑΙ ερχόμαστε ΚΑΙ τον αντιρατσιστικό θα ψηφίσουμε ΚΑΙ θα σας ξεσκίσουμε στις διώξεις ΚΑΙ από τη χώρα θα φύγετε ΚΑΙ θα την γεμίσουμε μουσουλμάνους λαθρομετανάστες».
Κάπως έτσι.
Από που αντλεί τη σιγουριά της λοιπόν η Αριστερά;
Μα είναι εμφανές. Βλέπει κανείς πουθενά αυτή την «άλλη ισχυρή δύναμη της Πατριωτικής Ριζοσπαστικής Δεξιάς» που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με την ΝΔ δίνοντας πολιτική διέξοδο προς την πλευρά μιας Πατριωτικής αντί μιας αντεθνικής αριστερής Πολιτικής; Που θα μπορούσε δηλαδή, αντί να συρθεί από τη ΝΔ σε μνημονιακές πολιτικές να την σύρει σε Πατριωτικές, φιλολαϊκές πολιτικές.
Όχι. Δεν υπάρχει. Κι αυτό το βλέπει ξεκάθαρα η Αριστερά. Γι’ αυτό και πανηγυρίζει, γι’ αυτό και φέρεται τόσο απροκάλυπτα αλαζονικά και επιθετικά.
Το μόνο που υπάρχει είναι μια υπερενισχυμένη Εθνικιστική Δυναμική που σαφώς και έχει την προοπτική να βρεθεί με καμιά σαρανταριά Βουλευτές στην επόμενη Βουλή.
Ε, και; Σκέφτεται η Αριστερά.
Και να βγουν, υπάρχει ποτέ η πιθανότητα αυτοί οι δύο να συγκυβερνήσουν;
Όχι. Απλά θα υπάρχουν στη Βουλή τηρώντας μια στάση «αποχής» σαν το ΚΚΕ. Κάτι ακίνδυνο βεβαίως. Όσο οι εθνικιστές θα είναι αυτο (και ετερο) απομονωμένοι και θα οραματίζονται την «εθνικιστική επανάστασή» τους η Αριστερά θα είναι απερίσπαστη να κυβερνήσει και να καταστρέψει κάθε Εθνική Πατριωτική παρακαταθήκη αυτής της χώρας.
Όσο οι εθνικιστικές δυνάμεις φέρουν την «Ναζιστική ταμπέλα», δεν υπάρχει περίπτωση να μετεξελιχθούν σε μια πιο politicallycorrectΔύναμη που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. Κι αυτό η Αριστερά το θέλει να «παραμείνει έτσι».
Συνεπώς, η Αριστερά παίζει το εξής παιγνίδι:
Αυτή η «ναζιστική ταμπέλα» των εθνικιστών είναι το κυριότερο όπλο της Αριστεράς.
«Αφοπλίζει» ουσιαστικά τους «μετριοπαθείς υποψήφιους politicallycorrectεθνικιστές πολιτικούς παίκτες» μηδενίζοντας τον «πολιτικό κίνδυνο». Άλλωστε, το πολιτικό παιγνίδι, έτσι παίζεται. Με «προβλέψεις» και «παγίδες». Και η Αριστερά είναι έμπειρος «πολιτικός παίκτης».
Και θα συνεχίσει να το παίζει μετά μανίας. Ένας τρόπος για να ανατραπεί αυτό και να ωθηθούν/βοηθηθούν να «μετεξελιχθούν πολιτικά και επικοινωνιακά» οι «θυμωμένοι εθνικιστές» θα ήταν να γίνουν αποδεκτοί από τα ΜΜΕ και τα υπόλοιπα κόμματα. Εάν συνέβαινε αυτό, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα είχαν «περάσει στο επόμενο επίπεδο παιγνιδιού».
Κι αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνουν βεβαίως. Αντιθέτως, οι επιθέσεις εναντίον τους θα οξύνονται όλο και περισσότερο με σκοπό να τους προκαλούν και να γίνονται όλο και πιο «ακραίες οι αντιδράσεις» τους. Ώστε μετά να μπορούν να τους καταγγέλουν και να τους διασύρουν επικοινωνιακά.
Από την άλλη, η «εξεγερτική τάση και δυναμική» στο εθνικιστικό στρατόπεδο είναι τόσο ισχυρή που αρνείται και να σκεφτεί ακόμη πως η επιλογή είναι μια και μοναδική:
Η πολιτικά ρεαλιστική λύση.
Πρέπει να υπάρξει μια Πατριωτική Δύναμη στην επόμενη Βουλή που να σύρει την επόμενη συγκυβέρνηση σε Πατριωτικές φιλολαϊκές θέσεις και όχι αντιλαϊκές Πολιτικές όπως ως τώρα.
Η ΝΔ από την άλλη, αντί να δει αυτό το (άμεσο) μελλοντικό πρόβλημα που θα ενσκύψει στη χώρα και να προσπαθήσει να συμβάλλει στην ταχεία πολιτική και επικοινωνιακή ωρίμανση του «ευρύτερου εθνικιστικού μπλοκ» ώστε να είναι δυνατή μια κυβερνητική συνεργασία στο μέλλον, ρίχνει λάδι στη φωτιά παίζοντας αφελώς το χαρτί της αριστεράς.
Συμβάλλει στην ενίσχυση της «ναζιστικής ταμπέλας» και στον αποκλεισμό των εθνικιστών από τα ΜΜΕ. Πράγμα όμως που συντείνει στην περιθωριοποίησή τους και συνακόλουθα στην ριζοσπαστικοποίησή τους.
Και βεβαίως αυτό μεταφράζεται σε (δικαιολογημένο) «θυμό». Πολύ θυμό και συσσωρευόμενη ένταση. Και δεν παίζουν με τέτοιες καταστάσεις.
Υπάρχουν όμως στον ευρύτερο Πατριωτικό Χώρο και αυτοί που «βλέπουν και διαπιστώνουν» αυτό το «πρόβλημα».
Και αναπόφευκτα, κάποια στιγμή (και πιθανότατα πολύ σύντομα) θα «κάνουν την κίνησή» τους. Και ποιά θα είναι αυτή;
Διαπιστώνουν κατ’ αρχήν την «έλλειψη αυτού του 2ουισχυρού κομματικού Πόλου της Εθνικής, Πατριωτικής Ριζοσπαστικής Δεξιάς» βεβαίως. Που θα ήταν αποφασισμένος να μην επιτρέψει ξανά στην Αριστερά να βρεθεί στην εξουσία και να καταστρέψει ότι Εθνικό, ότι Πατριωτικό.
Αυτό θα σήμαινε πως μια τέτοια «φιλόδοξη Δύναμη» θα αντλούσε ταχύτατα δυνάμεις από όλο τον ευρύτερο χώρο τόσο της Δεξιάς όσο και του Εθνικισμού: ΝΔ, ΑΝΕΛ, Εθνικιστές,
Απέχοντες.
Εάν και όταν συμβεί αυτό, θα δούν όλοι τις δυνάμεις τους να μειώνονται δραστικά και ταχύτατα.
Ως γνωστόν, η Φύση δεν αφήνει τίποτε κενό. Ούτε και η Πολιτική. Κάτι άλλο έρχεται πάντα να καλύψει μια «κενή κατάσταση».
Οι «γενικότερες ζυμώσεις» ως προς ένα τέτοιο «εγχείρημα» είναι σαφέστατα αντιληπτές. Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορα στην δημοσιότητα. Πως λέμε «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;» Ενα τέτοιο πράγμα.
Όπως αντίστοιχα και το ποιό είναι το «Μέγα Κώλυμμα» και δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμη κάτι τέτοιο είναι εξίσου κατανοητό:
Μα πως είναι δυνατόν (σκέφτονται οι «αναποφάσιστοι Μάγειρες» ) μια τέτοια φιλόδοξη Πατριωτική Δύναμη να συγκυβερνήσει με τον κατ’ εξοχήν υπερασπιστή του Μνημονίου, τη ΝΔ;
Όταν πιστέψουν αυτοί οι «Πολλοί Πατριώτες» ότι ΝΑΙ, μπορεί να εφαρμοστεί μια αντιμνημονιακή εθνικοπατριωτική πολιτική, τότε θα πειστούν ότι δεν κινδυνεύουν αυτοί από την Μνημονιακή ΝΔ, αλλά ότι απλώς την έχουν ανάγκη για μια Εθνικού προσανατολισμού κυβέρνηση.
Και πως ΝΑΙ, θα έχουν την απαραίτητη ισχύ και πείσμα να την σύρουν αυτοί προς Πατριωτικές, Εθνικές και φιλολαϊκές θέσεις και Πολιτικές. Όσο και αν – ομολογουμένως – κάθε τόσο θα τους δημιουργεί προβλήματα με τις φιλομνημονιακές νεοφιλελεύθερες, αντιλαϊκές εμμονές της. Και βεβαίως (εξίσου σημαντικό), να πειστούν ότι ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ θα μπουν ως αποφασιστικός φραγμός σε μια «προ των πυλών Αριστερή Αντεθνική ολέθρια διακυβέρνηση».
Αυτό το «ενδεχόμενο» είναι όντως μια «καυτή πατάτα» που ως τώρα ο ευρύτερος Πατριωτικός χώρος αρνείται να την πιάσει και να την «επεξεργαστεί».
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που όσοι το «σκέπτονται και τους ανησυχούν οι παραπάνω αναπόφευκτες προοπτικές» διστάζουν να κάνουν τις «κινήσεις» τους.
Εδώ και να το «πιάσεις και μόνο το θέμα» θα σε «λερώσει». Φαντάζομαι ήδη το τι έχω ν’ ακούσω γι’ αυτά που έγραψα σ’ αυτό το κείμενο.
Καιρός ν’ αρχίσει όμως αυτός ο «ενοχλητικός διάλογος και η περισυλλογή», όσο θυμό κι αφορισμούς κι αν προκαλέσει από τους (δικαίως θυμωμένους και υποψιασμένους για τα πάντα) Πατριώτες.
Να θυμόμαστε άλλωστε πως η Πολιτική δεν έχει συναισθήματα. Όπως και το σκάκι και ο Πόλεμος. Παρά μόνον ψυχρούς Στρατηγικούς και Τακτικούς υπολογισμούς.
Αν δεν τους κάνεις στην Ειρήνη, τότε θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες την ώρα του Πολέμου. Και χωρίς περιθώρια διορθωτικών ψυχρών κινήσεων βεβαίως την τελευταία στιγμή.
Και τον εμφύλιο, όπως και την συνακόλουθη Εθνική Καταστροφή μόνον οι Πατριώτες μπορούν να τον αποτρέψουν.
Αρκεί να φερθούν όπως πρέπει. Πολιτικά. Και χωρίς συναισθηματικούς δισταγμούς.