Η πολιτική είναι η επιστήμη (κατ’ άλλους «τέχνη» και κατ’ άλλους «επάγγελμα») η οποία καλείται να δημιουργήσει κατευθύνσεις βασιζόμενη σε ένα γενικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο, αναλύοντας τα δεδομένα του παρόντος και αποφεύγοντας το χείριστο σενάριο - αποτέλεσμα (βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα) για το μέλλον. Είναι λοιπόν, εκείνη η επιστήμη που σαν σκοπό έχει να επιφέρει τα καλύτερα αποτελέσματα για την χώρα και τους κατοίκους, τοποθετώντας μία κλίμακα στόχων (με μετρήσιμα αποτελέσματα).
Τι γίνεται, όμως με την πολιτική στην Ελλάδα;
Στην περίπτωση της χώρας μας, είναι πασιφανές πως οι πολιτικοί είτε δεν έχουν την ικανότητα να «προβλέψουν» και μέσω εντατικής εργασίας να δημιουργήσουν μία θετική πορεία για την χώρα την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν, είτε δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας. Βέβαια, υπάρχει και το σοβαρό ενδεχόμενο να μην έχουν την διάθεση λόγω οκνηρότητας να εργαστούν (ως γνωστόν το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών της Ελλάδας δεν έχει εργαστεί ποτέ) και προτιμούν τις έτοιμες – «πακεταρισμένες» λύσεις που τους προσφέρονται από το εξωτερικό (οι οποίες όμως εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που εκπονούν αυτές τις «λύσεις»).
Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί το εξής παράδοξο ζευγάρι, το οποίο και φέρει την ευθύνη για την κατάντια της χώρας: οι πολιτικοί έγιναν πωλητικοί και οι πολίτες έγιναν πελάτες. Και τα δύο μέρη αυτού του εκτρωματικού «ζευγαριού» προσπαθούν εναγωνίως να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους, χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο και κάθε μέσο… Ηθελημένα ή μη, αλληλο-εξυπηρετούνται και υποβοηθούν τα μέγιστα στην περαιτέρω αποδόμηση της χώρας. Επικεντρώνονται στα επιμέρους προσωπικά μικροσυμφέροντα και διαλύουν την γενικότερη εικόνα και ύπαρξη της χώρας. Έχουν δημιουργήσει ισχυρότατες συντεχνίες και κατορθώνουν να μετακυλύουν τόσο τις υποχρεώσεις όσο και τις ευθύνες τους στους ανίσχυρους, δημιουργώντας έτσι –με γοργούς ρυθμούς- μία μάζα πολιτών η οποία εξαθλιώνεται και ταυτόχρονα αργά αλλά σταθερά σωρεύει ένα καταστροφικό στοιχείο, την οργή, η οποία και θα εκδηλωθεί με τον πλέον βίαιο τρόπο όταν δημιουργεί η «ικανή μάζα» πολιτών που δεν θα έχουν να χάσουν τίποτε απολύτως…
Δεν είναι ένα απλό τέχνασμα της πολιτικής τάξης ο φόβος της κοινωνικής έκρηξης. Βέβαια, επειδή η άρχουσα πολιτική τάξη (μην ξεχνάμε πως υπάρχει και η άρχουσα οικονομική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα δεν έχουν πάψει να εξυπηρετούνται) ελέγχει πλήρως τους μηχανισμούς καταστολής μίας εξέγερσης, επιθυμεί να ορίσει η ίδια τον τόπο, τον χρόνο, αλλά και το μέγεθος αυτής της έκρηξης. Εργαζόμενη προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση -και προκειμένου να εμφανιστεί ο πολιτικός κόσμος ως λυτρωτής – διασώστης- εδώ και πολύ καιρό έχει τοποθετήσει την λέξη «εμφύλιος» (μέσω πολιτικών δηλώσεων και "βαθυστόχαστων" αναλύσεων μνημονιακών δημοσιογράφων), προκειμένου να ενοχοποιήσει εκ των προτέρων τους πολίτες που θα τολμήσουν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, που θα επιχειρήσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους.
Το εμφυλιοπολεμικό αυτό κλίμα απαιτεί την ύπαρξη εικονικών συγκρουσιακών πόλων ή την ύπαρξη ενός –έστω και δημιουργημένου- «μπαμπούλα». Και αυτά τα στοιχεία ήδη δημιουργούνται μέσα από «ριζοσπαστικές» ή πολυπληθείς πολιτικές κινήσεις που έχουν έναν υποτιθέμενα κοινό στόχο, αλλά δεν συμφωνούν για την κρίσιμη επόμενη ημέρα και την διαχείριση της χώρας. Η ύπαρξη των δύο αντίπαλων πόλων ή και των πολλών μικροκινημάτων, εξασφαλίζει την παράταση ύπαρξης του υφιστάμενου πολιτικού εκτρώματος, αφού η γενικότερη εικόνα προς τους πολίτες είναι ασαφής και απολύτως ομιχλώδης.
Στην περίπτωση που θα υπάρξει ακέφαλη έκρηξη των πολιτών (πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, λόγω της υφιστάμενης και ιστορικής πολιτικής κουλτούρας των Ελλήνων που θέλουν έναν αρχηγό επικεφαλής), τότε το πολιτικό σύστημα θα διαλύσει πάρα πολύ εύκολα και με ισχυρότατες δόσεις κυβερνητικής βίας (μην ξεχνάμε την ύπαρξη της αστυνομίας, της οποίας η ηγεσία υπακούει και εκτελεί όλες τις μη νόμιμες (έχει αποδειχθεί σε πλείστες περιπτώσεις) «άνωθεν εντολές» και έχει μετατρέψει την Αστυνομία από προστάτη των πολιτών σε «πραιτωριανούς» υπαλλήλους της τροϊκανής κυβέρνησης). Αυτό το «τσάκισμα» των πολιτών, θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα προσθέσει αρκετά χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας των σημερινών κυβερνώντων.
Επειδή όμως οι «δημοκρατίες» επιτάσσουν την αλλαγή προσώπων, το σύστημα (και οι έξωθεν εντολείς του) είναι αναγκασμένο να δημιουργεί νέες –αλλά υπάκουες- προσωπικότητες, οι οποίες θα εμφανίζονται στην εξουσία και όντας μαριονέτες αλλά με την βιτρίνα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος θα κάνουν κατορθωτή την συνέχεια της ύπαρξης ενός κράτους χρέους, ενός κράτους απόλυτα αστυνομευόμενου –φυσικά για «το καλό των πολιτών του»- κι ενός κράτους που θα έχει γίνει μία τεράστια φυλακή ανθρώπων και χώρος κοινωνικών πειραματισμών για περαιτέρω εφαρμογή σε άλλες δυτικές χώρες.
Εάν όλα αυτά δεν αποτελούν κίνδυνο για μία χώρα, τότε με δεδομένη την απόλυτη ανυπαρξία της πολιτικής ηθικής των κυβερνώντων, ο κίνδυνος για μείωση του γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας είναι περισσότερο από εμφανής. Ενδέχεται, μάλιστα, να χρησιμοποιηθεί η απειλή αυτή από τους ίδιους τους κυβερνώντες, προκειμένου να συσπειρώσουν τους πολίτες υπέρ τους και απέναντι στην «εξωτερική απειλή».
Ενδέχεται το επόμενο διάστημα να υπάρξει κάποιο «λάθος» (από κάποιον "πιεσμένο", "ηθικά και ψυχολογικά καταρρακωμένο" στρατιωτικό), το οποίο θα λειτουργήσει ως πυροκροτητής ενός θερμού επεισοδίου. Ευχή όλων, σε μία τέτοια εξέλιξη, είναι η αποφυγή κάποιας εθνικής ήττας (μετά από πολιτική συμφωνία, όπως έγινε στα Ίμια το 1996 από την κυβέρνηση Σημίτη και την παγίωση γκριζοποίησης μέρους του Αιγαίου, το οποίο σήμερα αμφισβητείται ευθέως και χωρίς καμία απολύτως συνέπεια από τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου).
Παράλληλα, ο υπαρκτός κίνδυνος κάποιας «μουσουλμανικής άνοιξης» στην Ελλάδα, είναι ορατός και τα στοιχεία που θα πυροδοτούσαν κάτι τέτοιο είναι γνωστά και βρίσκονται τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, έχουν δε προ καιρού πάρει "θέσεις μάχης". Κάτι τέτοιο, μάλιστα, θα εξυπηρετούσε στον μέγιστο βαθμό την σημερινή κυβέρνηση, αφού θα της δινόταν η ευκαιρία επιβολής αυστηρότατων αστυνομικών μέτρων (πέρα από τα όρια που κινείται η Δημοκρατία), ενώ παράλληλα θα περνούσε σε σειρά μέτρων ικανοποίησης των «εξεγερμένων», προκειμένου να μην υπάρξει επανάληψη κάποιας μουσουλμανικής «έκρηξης» στο μέλλον.
Όλα τα παραπάνω σας φαίνονται απίθανα; Ίσως... και μακάρι να είναι. Δυστυχώς, μέρος από αυτά ήδη είναι μέρος της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας. Ευελπιστούμε πως οι πολιτικοί θα πάψουν να είναι πωλητικοί και πως οι πολίτες θα πάψουν να είναι πελάτες. Μόνο τότε θα μπορέσει η χώρα να επανέλθει σε πορεία ανάκαμψης (ουσιαστικής και όχι εικονικής ή μέσω επιτηδευμένων δηλώσεων του εσωτερικού και του εξωτερικού) και θα σταθεί στα πόδια της.
Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει οι πολίτες να κατανοήσουν την σημερινή πορεία της χώρας και το αύριο που αυτή η πορεία τους επιφυλάσσει. Επίσης, οι πολιτικοί θα πρέπει να κατανοήσουν πως όλα έχουν ένα τέλος και πως στο χέρι τους είναι το δικό τους τέλος να είναι αίσιο και όχι φρικώδες… Γιατί δεν πρέπει κανείς να ξεχνά πως η οργή φέρνει φρίκη. Και η φρίκη δεν θα έρθει μέσω ενός ανύπαρκτου εμφύλιου πολέμου, αλλά από ανθρώπους της καθημερινότητας που θα έχουν οδηγηθεί στον παραλογισμό και θα λειτουργούν έχοντας στο μυαλό τους μόνο μία σκέψη: «αν είναι να καταστραφώ, θα πάρω μαζί μου όσους περισσότερους μπορέσω»…
Επανερχόμενοι στο αρχικό ερώτημα, "ποιός και πως θα ξεκινήσει την επικείμενη έκρηξη", θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως η επόμενη ημέρα σε καμία περίπτωση (οτιδήποτε και αν συμβεί) δεν θα βρει την Ελλάδα ίδια. Είτε χειρότερα, είτε καλύτερα, το αποτέλεσμα θα κριθεί στο ποιοί και πως θα συμμετέχουν στην επικείμενη έκρηξη...
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8124.html?showComment=1369057732479