Υψηλά νούμερα τηλεθέασης μας πληροφορούν κάποια ιστολόγια: 44, 8% 54,8%! Στο νεανικό κοινό….
Εάν μέσα σ’ αυτή τη ΦΡΙΚΗ που ζούμε υπάρχουν τέτοια ποσοστά τηλεθέασης, τότε οι δυνάστες μας παίζουν καλά το παιχνίδι της αποκτήνωσής μας…
Η παλιά συνταγή «άρτος και θεάματα» έχει πλήρως υποκατασταθεί από τα υπέρ-θεάματα. Το ψωμί μάς το έχουν κυριολεκτικά αφαιρέσει…
Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλά ιστολόγια δεν «υπέκυψαν» σ’ αυτό το «καλλιτεχνικό» ΚΙΤΣ…
Αναδημοσιεύουμε δύο παλιά μας κείμενα για αυτό το ντοπάρισμα της Γιουροβίζιον (Μάιος 2009). Βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20592#20592
Γιουροβίζιον: Η παράκρουση και το ντοπάρισμα της νεοταξικής εξαθλίωσης
Το ντοπάρισμα, η ύπνωση και η χειραγώγηση των ανθρώπων και πραγμάτων αποτελούν συστατικά στοιχεία του καθεστωτικού θεάματος.
Η κινητήρια δύναμη του αυτοκρατορικού (σήμερα) θεάματος είναι η "γοητεία" που ασκούν στο κοινό τα είδωλα-εμπορεύματα-θεάματα. Μέσω αυτής της «γοητείας» επιχειρείται η μαζική από-πολιτικοποίηση της κοινωνικής ζωής, η πνευματική νάρκωση, η ολοκληρωτική ισοπέδωση της αισθητικής και της Τέχνης, η ψυχολογική εκτόνωση και η υποδούλωση κάθε κριτικής συνείδησης. Σε όλα τα χολιγουντιανά θεάματα, και πιο υπερτονισμένα στην τελετουργική παράκρουση της γιουροβίζιον, διακρίνουμε ορατά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Τα είδωλα αυτών των διαγωνισμών καθηλώνουν το σύμπαν, προσδίδοντας στον ακρωτηριασμό της σκέψης και στην ισοπέδωση της αισθητικής και της «ψυχής» των ανθρώπων, την ολοκληρωτική μορφή της παγκόσμιας αγοράς και των «αξιών» της.
Αυτός ο αγοραίος ολοκληρωτισμός λειτουργεί όχι μόνο σαν μια χοάνη πολτοποίησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της αισθητικής, αλλά και ως παράγοντας σταθεροποίησης της υπάρχουσας κατάστασης, ως παράγοντας της εξωφρενικής χειραγώγησης των πολιτών: αναισθησιογόνο και ασπιρίνη αφύπνισης της εξασθενημένης αίσθησης για ζωή, αλλά και «γοητευτική» ένεση εμβολιασμού και μπολιάσματος των κοινωνιών και των ανθρώπων, ιδιαίτερα της νεολαίας, με το όπιο των «αξιών» και του «γούστου» της πλανητικής αγοραίας ζούγκλας.
Αυτή η παθιασμένη συσπείρωση του πλήθους, η επιδοτούμενη με πακτωλούς χρημάτων από τα κράτη και τους σπόνσορες των πολυεθνικών, ένα και μόνο στόχο έχει: Να ερεθίζει τη νοσηρή διέγερση, να διοχετεύει την ενέργεια της νεολαίας σε αγοραίες συναισθηματικές εκφορτίσεις και να την καναλιζάρει στα «πρότυπα» και «ιδανικά» του αχαλίνωτου ανταγωνισμού των κατασκευασμένων «ειδώλων» της ζούγκλας της καπιταλιστικής χυδαιότητας και υποκολτούρας.
Το «μαζικό άτομο» εσωτερικεύει το τελετουργικό αυτό εμπορικό θέαμα και ταυτίζεται με τα «είδωλά» του και τους μηχανισμούς εξουσίας αυτών των ειδώλων…
Τέτοιου είδους θεάματα, που ξεπερνούν σε αποτροπιασμό, σε έκταση και σε πνευματική θηριωδία τις ταυρομαχίες του Μεσαίωνα, αντιπροσωπεύουν τον πιο ολοκληρωτικό κορεσμό των μαζών, που πραγματώνεται χάρη στη χειραγώγηση των συναισθημάτων, των παθών και των πνευμάτων. Αποτελούν τη δολοφονία κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας, την πολτοποίηση κάθε ιστορικής κληρονομιάς, την μακάβρια ισοπέδωση κάθε κοινωνικού και αισθητικό κριτηρίου.
Αποτελούν την «ποίηση» του νεοταξικού εφιάλτη…
Αυτό που δολοφονείται ανελέητα είναι η Τέχνη και η Αισθητική, καθώς και η ιστορική και εθνική διαφορετικότητα των κοινωνιών.
Αλλά πάνω σε αυτά θα επανέλθουμε…
Λίγα λόγια περί Τέχνης
H γιουροβίζιον δεν έχει καμία σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία. Απεναντίας αποτελεί την ακραία μορφή του εκφυλισμού της.
Γα να το αντιληφτούμε αυτό γίνεται απαραίτητο να συμπυκνώσουμε τη διαλεκτική του εκφυλισμού της Τέχνης, με τη συνοπτική μορφή των παρατηρήσεων:
Πρώτη παρατήρηση: Η Τέχνη είναι μια κοινωνική λειτουργία και ως τέτοια φορέας ιδεολογίας. Αποτυπώνει δηλαδή το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και τους αντιφατικούς δείκτες της συνείδησης αυτού του γίγνεσθαι. Κάθε έργο Τέχνης το διαπερνάει ένα σύστημα Ιδεών, συχνά αντιφατικών μορφών…
Δεύτερη παρατήρηση: Η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, ιδίως στην εποχή των καπιταλιστικών μονοπωλίων, έχει εξασφαλισμένους αφάνταστα ευνοϊκούς όρους για να διαποτίζει την Τέχνη, να επηρεάζει αποφασιστικά τις κατευθύνσεις της και να διαμορφώνει τα γούστα και τις αισθητικές προτιμήσεις του κοινού.
Τρίτη παρατήρηση: Αυτή η δύναμη της κυρίαρχης τάξης είναι πιο κτυπητή και πιο καταλυτική στα είδη εκείνα της Τέχνης, που η παραγωγή τους έχει χαρακτήρα συλλογικό και προϋποθέτει κινητοποίηση και συμμετοχή τεράστιων υλικών μέσων, τεχνικών και κοινωνικών μηχανισμών, που δεν μπορεί να τους διαθέτει ατομικά ο καλλιτέχνης.
Και εδώ βρισκόμαστε στην ουσία του προβλήματος. Στην υποταγή της Τέχνης στη θεμελιώδη καπιταλιστική λειτουργία: δηλαδή στη λειτουργία εκείνη που επιβάλει και αναπαράγει το χωρισμό του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής.
Ο δημιουργός πλέον βρίσκεται αποξενωμένος, αποκομμένος από τους υλικούς όρους της πνευματικής εργασίας. Οι υλικοί όροι της εργασίας του καλλιτέχνη, τα μέσα της καλλιτεχνικής παραγωγής είναι περιβεβλημένα με τη μορφή του κεφαλαίου.
Τέταρτη παρατήρηση: Η οθόνη αποτελεί τον καταλύτη σε αυτή την εξέλιξη της ολοκληρωτικής υποταγής και ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης της Τέχνης και των δημιουργών.
Ο κινηματογράφος αντιπροσωπεύει ένα μέσο που ξεπερνάει κατά πολύ όλα τα άλλά καλλιτεχνικά μέσα. Ταυτόχρονα ο κινηματογράφος αποτελεί, λόγω της εκπληκτικής λαϊκής εξάπλωσης, ένα ισχυρότατο «εργαλείο» προπαγάνδας και κατήχησης.
Αυτό το μέσο περνάει σχεδόν ολοκληρωτικά στην εξουσία των γιγάντιων μονοπωλίων, των χορηγών και των σπονσόρων, καθώς και των κρατικών μηχανισμών τους.
Η κινηματογραφικές παραγωγές απαιτούν τεράστιους υλικούς πόρους και τεχνικά μέσα. Τα στούντιο, τα τεχνικά και χρηματικά μέσα, οι αίθουσες προβολής, τα μέσα διαφήμισης ανήκουν στα μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια.
Το γεγονός αυτό καθορίζει το είδος και την ποιότητα, την ιδεολογική και αισθητική στάθμη των πρακτέων έργων: οι ταινίες που πρόκειται να παραχθούν πρέπει να υπηρετούν, ή τουλάχιστον να μην αντιστρατεύονται, τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.
Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής είναι μια τεράστια επιχείρηση αποκτήνωσης και διαφθοράς του κοσμάκη. Κάθε τι που έχει σχέση με τα ζωτικά ανθρώπινα ενδιαφέροντα, τα μεγάλα αισθήματα και τις ανθρωπιστικές ιδέες, με γενικότερα κοινωνικά ζητήματα, που ενδεχομένως θα παρακινούσαν σε σκέψεις και θα προκαλούσαν κοινωνικές εξάρσεις- απωθούνται συστηματικά από την οθόνη.
Ακόμα και τα καλύτερα έργα του κινηματογράφου –προϊόντα εξελιγμένης καλλιτεχνικής συνείδησης- έχουν, τις πιο πολλές φορές, θέματα με ατομικές, μεμονωμένες ψυχολογικές περιπτώσεις, ή ανάγονται στο μακρινό παρελθόν ή είναι ανώδυνα παιχνίδια της φαντασίας, «καθαρή τέχνη», σχήματα και χρώματα και κινήσεις και μουσική, ωραία, κατάλληλα για την ικανοποίηση των στιγμιαίων αναγκών ενός εκλεπτυσμένου αισθητικού ματιού…
Πέμπτη παρατήρηση: Ωστόσο, βλέπουμε και ταινίες πραγματικά αριστουργηματικές, όπου το κοινωνικό ζήτημα ανατέμνεται σωστά και εμφανίζεται με τα κύρια και αληθινά χαρακτηριστικά του. Αυτή η αντίφαση έχει τις αιτίες της:
α). Η αναρχία που διέπει την καπιταλιστική ζωή και η σχετική αδυναμία των εξουσιών. Ο έλεγχος πάνω στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής- και τη Τέχνης- δεν μπορεί να είναι πάντα τόσο σφιχτός, ώστε να μην είναι δυνατή πότε-πότε μια διαρροή της αλήθειας.
β). Τα ατομικά συμφέροντα μιας επιχείρησης δεν βρίσκονται πάντα σε αρμονία με τα γενικά συμφέροντα της τάξης. Η αναρχία και η αντιφατικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας εκδηλώνεται και με το γεγονός ότι μια ατομική καπιταλιστική επιχείρηση είναι δυνατόν να επιδιώξει και να βγάλει κέρδος, παράγοντας ένα έργο με αντικαπιταλιστικές θέσεις, εκμεταλλευόμενη ένα δυνατό αριστερό ρεύμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή.
γ). Τέλος ένα έργο με σωστές θέσεις δεν μπορεί να είναι μόνο αντικαπιταλιστικό. Θα είναι, μοιραία και εναντίον των γραφειοκρατικών, εκφυλισμένων «αριστερών» κατεστημένων, εναντίον των διαχειριστών των αριστερών ιδεών. Έτσι δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιηθεί, σχετικά, από το καπιταλιστικό καθεστώς.
Τελευταία παρατήρηση: Σήμερα η κινηματογραφική οθόνη έχει διασταλεί σε πλανητική οθόνη, μέσω της τηλεόρασης.
Εδώ πλέον έχουμε την ολοκληρωτική κυριαρχία των υπερεθνικών μονοπωλίων και της πλανητικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας: Των ΗΠΑ.
Ζούμε την εφιαλτική εποχή της Νέας Τάξης, μια εποχή αυτοκρατορικού ολοκληρωτισμού και ισοπέδωσης των πάντων: κοινωνιών, εθνών, της ιστορίας, των αγωνιστικών παραδόσεων, του πνεύματος και των ιδεών, της Τέχνης και της Αισθητικής, των συναισθημάτων και των αξιών. Ζούμε την εποχή της αποδόμησης της σκέψης και της βαρβαρότητας της υποκουλτούρας και της αποκτήνωσης.
Σήμερα ζούμε την ολοκληρωτική δικτατορική δυναστεία του εμπορικού υπερθεάματος, το ΦΑΣΙΣΜΟ των κοπράνων του τηλεθεάματος, τον οχετό της ισοπεδωτικής αυθάδειας της καταναλωτικής ακαθαρσίας και κακογουστιάς.
Προϊόν και «εργαλείο» αυτής της νέας φασιστικής φρενοβλάβειας είναι η Γιουροβίζιον: Εργαλείο πλήρως υποταγμένο και καθοδηγούμενο από αυτούς που παίζουν το τέλος μας…
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8138.html#more