Μας έπιασε όλους ο πόνος για το μέλλον των σφακτών…συγνώμη των παιδιών ήθελα να πω !!!

..τραγικές οι ειδήσεις, όπως οι αυτοκτονίες ενηλίκων  που αφαίρεσαν  τη ζωή τους απελπισμένοι, γιατί χρεοκόπησαν, γιατί δεν έβλεπαν πια ελπίδα μπροστά τους, γιατί δεν είχαν να ταΐσουν τα παιδιά τους.

Στην ίδια όμως αυτή κοινωνία έχουν προϋπάρξει τραγικά γεγονότα που ξεπερνούν κάθε όριο αίσχους. Νέα παιδιά που αφαίρεσαν τη ζωή τους γιατί δεν πέρασαν στις πανελλαδικές !!

Παιδιά που έπαθαν…κατάθλιψη, που έχασαν το κόσμο γιατί δεν πέρασαν στις πανελλαδικές.

Παιδιά που μετριέται το ανάστημά τους, η αυτοπεποίθησή τους, η χαρά τους, τα όνειρά τους από το τι νούμερο θα είναι στις ηλίθιες λίστες που θα κρεμαστούν στους τοίχους των φαστφουντάδικων της γνώσης…

Και θα κάνουν τους γονείς να νιώσουν πως εκπλήρωσαν ένα σπουδαίο καθήκον (τι διδάχτηκαν τα παιδιά τους? ποια ήταν τα όνειρά τους τα αληθινά? ποια ήταν τα ταλέντα τους? η γνώση που τους διοχετεύθηκε ήταν αληθινή, ήταν μια μούφα, οι καθηγητές ενέπνευσαν τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα, τη μόρφωση, τις ανώτερες αξίες, την ηθική, το πολιτισμό, τις τέχνες, τη καλαισθησία, το σεβασμό για τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους…  ε???)

Τι  στο δι@λο έχει γίνει σ΄αυτό το περίφημο σχολείο, εκτός από το να περιμένει κανείς σ΄ενα τοίχο να δει τι νούμερο είναι….

Υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία μιας κοινωνίας από την αυτοκτονία ενός παιδιού γιατί δεν πέρασε σε μια κ@λοσχολή? Σκεφθείτε πόσοι εργάστηκαν συνειδητά κι ασυνείδητα, για να συμβεί ένα τέτοιο έγκλημα…

Σκεφθείτε πόσα παιδιά έχουν μια εντελώς αλλοιωμένη πραγματικότητα σε σχέση με τις αληθινές χαρές της ζωής, τις ουσιαστικές αξίες, το χρόνο για όνειρα κι όχι για εφιάλτες.

Αν υπήρχε στάλα τσίπα, ή απλά συνειδητοποίηση του μεγέθους της εξαπάτησης, δεν έπρεπε να απεργήσουν οι καθηγητές για τα αιτήματα που έχουν προκύψει. Για τα ζόρια που αντιμετωπίζουν τώρα. Δεν έπρεπε να εκνευριστούν οι γονείς γιατί κάποιος υπονομεύει το μέλλον τους. Δεν έπρεπε να αγωνιούν οι υποψήφιοι μαθητές για το τι θα γίνει τελικά.

Η ελάχιστη αξιοπρέπεια θα υπέβαλλε ,

κάθε καθηγητής να μην υπηρετούσε ποτέ πια ξανά στρατόπεδα διαμόρφωσης καταναλωτικής συνείδησης και εξυπηρέτησης του συστήματος που τα λένε ακόμα σχολεία…

κάθε γονιός να απαξιούσε να στείλει το παιδί του σ΄ενα τόπο που το παιδί του θα είναι υποχείριο αριθμών, μαζικοποιημένης αντίληψης, ανύπαρκτης πραγματικής μόρφωσης…

κάθε μαθητής θα έπρεπε να απαιτήσει, χωρίς κανένα έλεος, για κανέναν τη ζωή του πίσω….

Αλλά δυστυχώς ζούμε σε ένα σύστημα που οι γονείς ζουν το παραμύθι τους πως το παιδί τους θα γίνει ευτυχισμένο αν είναι “τακτοποιημένο” μέσα στο μαντρί, οι καθηγητές πιστεύουν πως επιτελούν μέγα έργο μετατρέποντας τη γνώση σε κάτι που η πλειοψηφία μετράει την ώρα πότε θα χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα, και τα παιδιά να ανέχονται και τους δυο παραπάνω….

Τους μεν γονείς τους γιατί τους αγαπούν….
Τους δε δασκάλους τους γιατί τους σέβονται…

Όταν ο ενήλικος κόσμος δίνει σαν αντάλλαγμα στην αγάπη και το σεβασμό των παιδιών και στα όνειρά τους , μια θέση σ΄ενα παζάρι για σφαχτά τότε…

γ@μισε τα…

Εννοείται πως σ΄ολα τα παραπάνω υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, γονιών, καθηγητών και παιδιών, που κράτησαν τη ζωή τους.. Που πέρασαν μέσα από αυτά τα ιδρύματα, δίνοντας το καλύτερο εαυτό τους. Γονείς που ζήτησαν από τα παιδιά τους να μην επιτρέψουν σε κανέναν ποτέ να τα ξεφτιλίσει, να τα προσβάλλει, να τα κοροϊδέψει και τα ώθησαν να ζήσουν έξω από αυτούς τους τοίχους, τα υποστήριξαν στα όνειρά τους ακόμα κι όταν αυτά ήταν έξω από τα στάνταρ του υποκριτικού νοικοκυρέματος. Καθηγητές που κατάφεραν να παρασύρουν τα παιδιά σε κάτι ανώτερο από την υποχρεωτική ώρα που έπρεπε να τους ανέχονται και τα έμαθαν να αναπτύσσουν το πνεύμα τους και την ελευθερία τους. Παιδιά που ακόμα κι όταν όλα ήταν ενάντια στο κόσμο τους, δεν θυσίασαν το κόσμο τους αλλά το πάλεψαν και φυλάχτηκαν…

Αλίμονο αν όλοι είχαν υποκύψει στη παράνοια. Ούτε έγινε ποτέ κάτι τέτοιο ούτε θα γίνει. Μέσα στη κατευθυνόμενη μάζα θα υπάρχουν πάντα οι ελεύθερες ψυχές, τα ανυπότακτα πνεύματα που πάνω τους θα ελπίζει το μέλλον.