Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Διαβάστε αυτά που ακολουθούν και θα μας δικαιώσετε. Θα καταλάβετε ότι κάποιοι κρύβουν την αλήθεια και αυτό δεν το κάνουν τυχαία.
Στις 28 Ιούνη του 1952, το ΔΣ του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας κύρωσε την 102 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας (ΔΣΕ) με τίτλο «Περί ελαχίστων ορίων της κοινωνικής ασφάλειας». Το άρθρο 26 αυτής της σύμβασης καθορίζει ως ανώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 65 χρόνια. Ιδού τι αναφέρει ακριβώς:
«1. Η ασφαλιστική προστασία παρέχεται από της συμπληρώσεως καθορισμένου ορίου ηλικίας και πέραν.
2. Η τοιαύτη ηλικία δεν δύναται να καθοριστεί μείζων των 65. Δύναται όμως αι αρμόδιαι αρχαί να καθορίσουν ηλικίαν, λαμβανομένης υπ’ όψιν της ικανότητας προς εργασίαν των ηλικιωμένων προσώπων εις την περί ης πρόκειται χώραν».
Ο κανόνας, λοιπόν, είναι ότι απαγορεύεται να οριστούν γενικά όρια ηλικίας πάνω από τα 65, ενώ η εξαίρεση που εισάγεται με το τελευταίο εδάφιο της παραγράφουν 2 αφορά περιπτώσεις ηλικιωμένων που είναι ικανοί για εργασία. Τέτοιες περιπτώσεις εξαίρεσης υπήρχαν και στην μέχρι τώρα ασφαλιστική νομοθεσία, όπως π.χ. οι καθηγητές των ΑΕΙ και κάποιες άλλες που καταργήθηκαν πρόσφατα. Ολες ήταν εξαιρέσεις στις οποίες οι ηλικιωμένοι ασφαλισμένοι εντάσσονταν εθελοντικά, με στόχο ν’ αυξήσουν λίγο τη χαμηλή (ιδιαίτερα σε σχέση με τα χρόνια δουλιάς) σύνταξή τους. Μ’ άλλα λόγια, η παράταση του ασφαλιστικού βίου πέραν των 65 χρόνων ήταν εθελοντική και αφορούσε στην πράξη ένα μικρό κομμάτι του συνόλου των εργαζόμενων.
Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν τολμούσαν να στραφούν κατά της 102 Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας και κατά του άρθρου 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος, που αναφέρει: «Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου».
Από τη στιγμή, λοιπόν που μια Διεθνής Σύμβαση, όπως εν προκειμένω η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 102 του 1952, έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου και έχει αυξημένη συνταγματική ισχύ. Δηλαδή, δεν μπορεί να καταργηθεί μονομερώς από ένα κράτος μέλος, που την έχει αποδεχτεί και την έχει ενσωματώσει στο εσωτερικό του δίκαιο. Η 102 ΔΣΕ κυρώθηκε με το νόμο 3251/1955 (ΦΕΚ 140Α) και επικυρώθηκε το 1984 με το νόμο 1426/1984 (ΦΕΚ 32Α), που έχει τίτλο: «Για την κύρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη».
Με το πρώτο άρθρο του νόμου 1426/1984 «κυρώνεται και έχει την ισχύ που ορίζει το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης που υπογράφτηκε στο Τορίνο της Ιταλίας στις 18 Οκτώβρη 1961». Επομένως και ο λεγόμενος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης με την κύρωσή του απέκτησε αυξημένη συνταγματική ισχύ, ενώ μέσω αυτού επικυρώθηκε για δεύτερη φορά η αυξημένη συνταγματική ισχύς της 102 ΔΣΕ. Η επικύρωση της ισχύος της 102 ΔΣΕ γίνεται μέσω του άρθρου 12 του Eυρωπαϊκού Kοινωνικού Xάρτη. Παρά την επί εικοσαετία καθυστέρηση της επικύρωσης, μ’ αυτή παραμένει σε ισχύ το άρθρο 26 της 102 ΔΣΕ , σύμφωνα με το οποίο η γενική και υποχρεωτική αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 χρόνια είναι παράνομη.
Την άποψη ότι η γενική αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 65 στα 67, που επιβλήθηκε πρόσφατα με το νόμο 4093/2012 (πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το Μεσποπρόθεσμο 2013-2016), είναι παράνομη, αντισυνταγματική (προσκρούει στο άρθρο 28 του Συντάγματος) και αντίθετη με την 102 ΔΣΕ δεν την υποστηρίζουμε μόνον εμείς. Ο ειδικός στα κοινωνικοασφαλιστικά ζητήματα και συγγραφέας πολλών βιβλίων Γ. Ψηλός (παραμένει ακόμη ενεργός, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του) διατύπωνε την ίδια άποψη προ ενδεκαετίας. Σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 20 Μάη του 2001, ο Γ. Ψηλός έγραφε μεταξύ των άλλων:
«Διαχέονται κατά καιρούς πληροφορίες, οι περισσότερες δημοσιογραφικής προέλευσης, περί αυξήσεως του ανωτάτου ορίου ηλικίας για σύνταξη, που ισχύει σήμερα των 65 ετών (για τις γυναίκες “παλαιές” ασφαλισμένες είναι 60 ετών), στο 67ο. Για το προκείμενο θέμα, το όριο ηλικίας των 65 δεν είναι εύκολα υπερβατό, γιατί προστατεύεται από την 102/1952/ΔΣΕ “περί ελαχίστων ορίων της κοινωνικής ασφάλειας” (…) Η ΔΣΕ κυρώθηκε από τη χώρα μας με τον 3251/55 και αποτελεί εσωτερικό δίκαιο αυξημένης τυπικής ισχύος κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος. Η δέσμευση αυτή ως προς το όριο ηλικίας επιβεβαιώθηκε και με τον ευρωπαϊκό κοινωνικό χάρτη, άρθρο 12, που κύρωσε η Ελλάδα με το ν. 1426/84».
Ενώ, λοιπόν, τα πράγματα είναι πεντακάθαρα, ενώ έχουμε ευθεία παραβίαση μιας Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας, που έχει κυρωθεί και επικυρωθεί και αποτελεί νόμο αυξημένης συνταγματικής ισχύος στο ελληνικό εσωτερικό δίκαιο, επικρατεί μούγκα στη στρούγκα.
Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, που είναι αρμόδιο για την τήρηση των Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας από τα κράτη που τις κυρώνουν, κάνει το κορόϊδο και δεν ανακινεί ζήτημα απόλυτης καταστρατήγησης από την ελληνική κυβέρνηση του άρθρου 26 της 102 ΔΣΕ. Προφανώς κάνει πλάτες στην ελληνική κυβέρνηση (και την τρόικα), γιατίτην ίδια στάση τήρησε και στις περιπτώσεις ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ, που έχουν αυξήσει εδώ και καιρό το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67.
Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίζει τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας και τη δράση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, επίσης σιωπά ένοχα, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι όχι απλώς παραβιάζεται η 102 ΔΣΕ, αλλά ουσιαστικά καταργείται πραξικοπηματικά και στα μουλωχτά μια από τις βασικές της διατάξεις.
Τα αντιπολιτευόμενα αστικά κόμματα σιωπούν, επίσης, ενώ γνωρίζουν ότι παραβιάζεται η 102 ΔΣΕ. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έθεσε ζήτημα παραβίασης του αυτοδιοίκητου στην περίπτωση των υπαλλήλων της βουλής (άρθρο 65, παρ. 6 του Συντάγματος), εν προκειμένω σιωπά. Περιττεύει να σημειώσουμε ότι αυτό το «μεγάλο, φιλολαϊκό και φιλεργατικό κόμμα», που «είναι έτοιμο να κυβερνήσει και να σώσει το λαό και τη χώρα», δεν μπορεί να επικαλεστεί ως δικαιολογία ότι δεν γνωρίζει πως παραβιάστηκε η 102 ΔΣΕ και το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος.
Εδώ και τώρα, πρέπει να καταργηθούν οι διατάξεις του αντιλαϊκού-αντεργατικού νόμου 4093/2012, με τις οποίες αυξάνεται το όριο ηλικίας από 65 στα 67 χρόνια (και όχι μόνον αυτές).
Γεράσιμος Λιόντος
http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=18230&pos=4&cat_id=48
