Τη σύγκληση Τοπικής Συνόδου για την καταδίκη του Οικουμενισμού ζητά ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ενώ αναφέρει πως πηγή και μήτρα του Οικουμενισμού τυγχάνει η Μασωνία. Ακολουθεί το ανακοινωθέν: Εν Πειραιεί τη 8η Μαίου 2013 ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ απέστειλε προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την ακόλουθη επιστολή. ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Αριθμ. Πρωτ. 525 Εν Πειραιεί τη 8η Μαίου 2013 Τω Μακαριωτάτω Αρχιεπισκόπω Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κυρίω κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι Προέδρω της Ιεράς Συνόδου και τοις Σεβασμιωτάτοις Μέλεσι της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος Εις τας έδρας Αυτών Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Πατέρες, Χριστός Ανέστη! Αληθώς Άνέστη! Όταν εμφανίζεται νέα αίρεσις, που δημιουργεί σύγχυσιν στα της πίστεως, οι ποιμένες κάθε εποχής, επιβεβαιούντες όσα κατά την χειροτονία τους υποσχέθηκαν, προβαίνουν στην αντιμετώπισιν αυτής της αιρέσεως, διά να περιχαρακώσουν και οριοθετήσουν την Ορθόδοξο πίστι, ώστε να διακρίνεται από την πλάνη των αιρετικών και με τον τρόπο αυτό να προφυλάξουν τους πιστούς από την λύμη της κακοδοξίας. Στις ημέρες μας, Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε και Σεβασμιώτατοι άγιοι Αδελφοί, εμφανίσθηκε ως ένα από τα σημεία των εσχάτων καιρών και ως «λύκος βαρύς μη φειδόμενος του ποιμνίου»[1] η παναίρεση του συγκρητιστικού διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Διά τον λόγον αυτόν, εκφράζοντες την αγωνία μας, απευθυνόμεθα προς Σας, το Σεπτόν Σώμα των Αγιωτάτων Επισκόπων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως το ανώτατο και αρμόδιο διοικητικό όργανο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ικετευτικώς και ταπεινώς παροτρύνοντας και προτείνοντας όπως εμείς, οι Επίσκοποι-ποιμένες, εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου, Ζωοποιού και Αδιαιρέτου Τριάδος, του εν τρισί υποστάσεσι Ζώντος Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αναλάβωμεν τας ευθύνας μας έναντι Αυτού και του πιστού λαού Tου και αρθώμεν στο ύψος των περιστάσεων και συγκαλέσωμε Τοπική Σύνοδο, η οποία καθηκόντως οφείλει να προχωρήσει στην επίσημο συνοδική καταδίκη της ειρημένης κακοδοξίας και δεινής αιρέσεως.Οι λόγοι, οι οποίοι καθιστούν αδήριτη την ανάγκη συγκλήσεως τοιαύτης Τοπικής Συνόδου, περιγράφονται κατωτέρω : Ο Οικουμενισμός, ως γνωστόν, έχει καταγνωστεί ως παναίρεση υπό του συγχρόνου αγίου γέροντος της αδελφής Αγιοσαββιτικής Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και καθηγητού της Δογματικής και Οικουμενικού Διδασκάλου Οσίου και Θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος στο εξαίρετο σύγγραμμά του «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» σημειώνει : «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαικών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις»[2]. Πηγή και μήτρα του Οικουμενισμού τυγχάνει η Μασωνία, που προωθεί δι’ αυτού την παγκόσμια θρησκεία του Εωσφορισμού, όπως και της Μασωνίας πηγή και μήτρα είναι ο φρικώδης διεθνής Σιωνισμός[3] ο οποίος μετήλλαξε τον θεισμόν της Παλαιάς Διαθήκης και των Προφητών σε αίσχιστο Εωσφορισμό με την διαμονική Καμπαλά και το χυδαίο Ταλμούδ, έργα των διαμονιώντων Ραββίνων του εκπεσόντος Ιουδαισμού και της ιδεοληψίας τους περί της διά του αναμενομένου εισέτι ψευδομεσσίου παγκοσμίου κυριαρχίας και διακυβερνήσης. Ο Οικουμενισμός κινείται σε δύο επίπεδα˙ σε διαχριστιανικό και σε διαθρησκειακό. Έτσι, διαμορφώνεται ο διαχριστιανικός οικουμενισμός και ο διαθρησκειακός οικουμενισμός, οι οποίοι αποτελούν δύο από τις βασικές κατευθύνσεις του Οικουμενισμού. Ο μεν διαχριστιανικός οικουμενισμός προωθεί την ένωση των διαφόρων χριστιανικών αιρέσεων (Παπικών, Προτεσταντών, Αγγλικανών, Μονοφυσιτών) με την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία με το κριτήριο του δογματικού μινιμαλισμού.Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαχριστιανικού δογματικού συγκρητισμού» οι δογματικές διαφορές μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι απλώς τυπικές παραδόσεις και πρέπει να παρακάμπτωνται για το καλό της ενότητας της «Εκκλησίας», η οποία μπορεί να εκφράζεται με την ποικιλία διαφόρων μορφών και θέσεων. Ο δε διαθρησκειακός οικουμενισμός, θεωρώντας ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν θετικά στοιχεία, προωθεί την ένωση μεταξύ αυτών και κυρίως μεταξύ των λεγομένων τριών μονοθειστικών θρησκειών του κόσμου, του Χριστιανισμού, του Μουσουλμανισμού και του Ιουδαισμού, δηλ. προωθεί την λεγομένη «πανθρησκεία». Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαθρησκειακού συγκρητισμού» πρέπει να προβάλλωνται τα δήθεν «κοινά θεολογικά σημεία», που υπάρχουν σε όλες τις «μονοθειστικές θρησκείες», ώστε να οικοδομηθή η θρησκευτική ενότητα της Οικουμένης. Ο Οικουμενισμός, διά να υλοποιήση τους στόχους του, εφευρίσκει διάφορες θεωρίες, όπως τις κακοδοξίες περί «Διευρημένης Εκκλησίας, αδελφών Εκκλησιών, βαπτισματικής θεολογίας, Παγκοσμίου αοράτου Εκκλησίας, των κλάδων, των δύο πνευμόνων, του δογματικού μινιμαλισμού και μαξιμαλισμού, της μεταπατερικής, νεοπατερικής, συναφειακής αιρέσεως, της ευχαριστηριακής θεολογίας, της μετασυνοδικής θεολογίας, των ελλειματικών και μη πλήρων «Εκκλησιών», της περιεκτικότητος, της ελλειματικής και μη πλήρους μυστηριολογίας, της μετατροπής της οικονομίας σε ακρίβεια και δόγμα», οι οποίες, βεβαίως, τυγχάνουν ξένες και αλλότριες της Ορθοδόξου Δογματικής διδασκαλίας και θεολογίας[4]. Ο Οικουμενισμός προβάλλει τους συγχρόνους μεθοδευμένους και επιτηδευμένους ατέρμονες οικουμενιστικούς θεολογικούς διαλόγους, στους οποίους κυριαρχεί η έλλειψη ορθοδόξου ομολογίας, η έλλειψη ειλικρινείας των ετεροδόξων, ο υπερτονισμός της αγάπης και ο υποτονισμός της αληθείας η απόκρυψη και η παραποίηση των Γραφικών χωρίων ιδία του κατά Ιωάννην «ίνα εν ώσιν καθώς ημείς» (Ιω. ΙΖ΄ 11), η πρακτική του να μη συζητούνται αυτά, που χωρίζουν, αλλά αυτά, που ενώνουν, η άμβλυνση των ορθοδόξων κριτηρίων, η αμοιβαία αναγνώριση εκκλησιαστικότητος, αποστολικής διαδοχής, ιερωσύνης, Χάριτος, μυστηρίων, ο διάλογος επί ίσοις όροις, η αμνήστευση, αθώωση και επιβράβευση του Δούρειου Ίππου του Παπισμού, της επαράτου και δαιμονικής Ουνίας, η συμμετοχή στο παμπροτεσταντικό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» ή μάλλον των αιρέσεων, η υπογραφή κοινών αντορθοδόξων ανακοινωθέντων, δηλώσεων και κειμένων δίχα Συνοδικής διαγνώμης και αποφάσεως, ως απεδείχθη στην τακτική ΙΣΙ του Οκτωβρίου 2009 (π.χ. Λίμα Περού Νοτίου Αμερικής 1982, Balamand Λιβάνου 1993, Σαμπεζύ Ελβετίας 1994, Porto Alegre Βραζιλίας 2006, Ραβέννας 2007 κ.α.) και οι συμπροσευχές[5]. Ο Οικουμενισμός υιοθετεί και νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως «Εκκλησίες» και προσβάλλει το δόγμα της Μιάς, Άγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Άναπτύσσει, διδάσκει και επιβάλλει νέο δόγμα περί Εκκλησίας, νέα εκκλησιολογία, σύμφωνα με την οποία καμμία Εκκλησία δεν δικαιούται να διεκδικήση αποκλειστικά για τον εαυτό της τον χαρακτήρα της Καθολικής και αληθινής Εκκλησίας. Κάθε μία είναι ένα κομμάτι, ένα μέρος, όχι ολόκληρη η Εκκλησία. Όλες μαζί αποτελούν την Εκκλησία. Με τον τρόπο, όμως, αυτό γκρεμίζει τα όρια μεταξύ αληθείας και πλάνης, Ορθοδοξίας και αιρέσεως και επιδίδεται άριστα στο αγώνισμα της κατεδαφίσεως της Ορθοδοξίας. Ο Οικουμενισμός εξισώνει όλες τις θρησκείες με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Αναστάντα Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή. Με τον τρόπο αυτό, αναιρεί το δόγμα της μοναδικής εν τω κόσμω σωτηριώδους αποκαλύψεως και οικονομίας του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, ως και της εν συνεχεία πραγματώσεως του σωτηριώδους Αυτού έργου από την Μία και Μοναδική, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, διά του ενεργούντος σε Αυτή Αγίου Πνεύματος. Ως εκ τούτου συνεπάγεται αναμφιβόλως ότι ο Οικουμενισμός καθίσταται στις ημέρες μας η μεγαλυτέρα εκκλησιολογική αίρεσις όλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις[6]. Με πόνο και θλίψη διαπιστώνεται ότι ο Οικουμενισμός έχει αιχμαλωτίσει με αλυσίδες και δεσμά όλες σχεδόν τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και τις Ιεραρχίες τους, οι οποίες λατινοφρονούν και οικουμενίζουν με φωτεινές εξαιρέσεις τα Σεπτά Πατριαρχεία της Γεωργίας και της Βουλγαρίας,όπως εν τοις πράγμασι αποδεικνύουν ανήκουστες, ανιστόρητες, πρωτοφανείς και καινοφανείς οικουμενιστικές πράξεις και ενέργειες, πραχθέντα και λεχθέντα τους[7]. Το τραγελαφικόν όμως για τους Ορθοδόξους οικουμενιστάς είναι ότι ενώ αποδίδουν τίτλους εκκλησιαστικότητας στους πρόδηλα κακοδόξους αιρετικούς δεν τολμούν, συνεπείς προς τις διακηρύξεις τους, την μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ότι απ’ εκείνης της στιγμής θα απωλέσουν άμεσα την εκκλησιαστική τους ιδιότητα.Αυτό δεν αποτελεί την πλέον κραυγαλέα απόδειξη της κακοδοξίας του Οικουμενισμού; Αν πράγματι πιστεύουν τις απαράδεκτες και προκλητικές τους διακηρύξεις ας το τολμήσουν λοιπόν γιατί άλλως αποδεικνύουν με την στάση τους την ανυπαρξία των τίτλων εκκλησιαστικότητος, που αποδίδουν στους ψευδεπισκόπους των κακοδόξων. Ο Οικουμενισμός, δυστυχώς, επέτυχε εσχάτως την αθρόα μεταβολή της μακραίωνηςκαι δισχιλιετούς αγιοπατερικής και ιεροκανονικής πορείας τόσο της Μητρός ημών Εκκλησίας, του Σεπτού Κέντρου της Ορθοδοξίας, της ευσεβούς πηγής του Γένους, του Οικουμενικού Πατριαρχείου[8] (από το 1964) όσων και άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών σε οικουμενιστική στάση ζωής. Αλλά, και η Κιβωτός της Ορθοδοξίας, το Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος δεν παρέμεινε αλώβητο και ανεπηρέαστο. Ο Οικουμενισμός έχει διαβρώσει και τις Θεολογικές Σχολές,στις οποίες δεν διδάσκεται πλέον η Ορθοδοξοπατερική Θεολογία, αλλά εδραιώνεται ανοικτά, πλέον, με τον πιο πανηγυρικό και επίσημο τρόπο η οικουμενιστική θεολογία. Ο Οικουμενισμός εισχώρησε και στα νέα θρησκευτικά βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου και είναι ο κύριος υπεύθυνος διά την εφαρμογή του νέου πιλοτικού προγράμματος σπουδών στην εκπαίδευση, απαιτώντας την αλλαγή του κατηχητικού και ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό και πανθρησκειακό. Η εξάρτηση από τον Οικουμενισμό συνεχίζει να αυξάνεται, διότι υπάρχει α) απουσία κατηχήσεως των πιστών σε θέματα πίστεως, β) τρομερή έλλειψη μέσων γνησίας και αντικειμενικής ενημερώσεως του λαού του Θεού και γ) εκκοσμίκευση κλήρου και λαού[9]. Ο Οικουμενισμός αμφισβητεί έμπρακτα την ορθοδοξοπατερική μας παράδοσι και Πίστι, σπέρνει την αμφιβολία και την σύγχυση στις καρδιές του ποιμνίου και κλονίζει πολλούς φιλοθέους αδελφούς, οδηγώντας σε διαιρέσεις και σχίσματα (π.χ. παλαιοημερολογιτισμός, αποτείχιση) και παρασύρει ένα μέρος του ποιμνίου στην πλάνη και δι’ αυτής στον πνευματικό όλεθρο[10]. Ο Οικουμενισμός εντέλει αποτελεί μέγιστο ποιμαντικό και σωτηριολογικό πρόβλημα, διότι κλονίζει συνθέμελα, ακυρώνει την σωτηρία και την κατά Χάρη θέωση του ανθρώπου. Ο κίνδυνος, βεβαίως δεν αφορά στην Εκκλησία, η οποία δεν πρόκειται να καταστραφή, αφού είναι Σώμα Χριστού, έχει Κεφαλή τον Χριστό, είναι ο Χριστός ο εις τους αιώνας επεκτεινόμενος «και πύλαι Άδου, ου κατισχύσουσιν αυτής»[11], αλλά στα μέλη της Εκκλησίας, στους πιστούς, οι οποίοι κινδυνεύουν να χαθούν, όταν χαθεί η ορθή πίστη, η Ορθοδοξία, και επικρατήσουν η αίρεση και η πλάνη[12]. Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι, Μετά την ανωτέρω παρουσίαση του φαινομένου της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, των κινδύνων και των τραγικών συνεπειών του τόσο στην δογματική όσο και στην σωτηριολογική διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, διαπιστώνομε ότι όντως τώρα κινδυνεύει σοβαρά η Ορθοδοξία. Ταπεινώς φρονούμε ότι επιβάλλεται η όσο το δυνατόν συντομότερα σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να εξετάση και ερευνήση τα ανωτέρω καυτά και φλέγοντα θέματα, πάντοτε υπό το φως της Αγιογραφικής, Αγιοπατερικής και Ιεροκανονικής διδασκαλίας και παραδόσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να λάβη καταδικαστική απόφαση εναντίον τόσο του Οικουμενισμού όσο και των ακολουθούντων, διδασκόντων και μεταλαμπαδευόντων την παναίρεση αυτή για να παύσουν τα σκάνδαλα και η σύγχυση κλήρου και λαού. Τούτο άλλωστε θα αποδείξει ότι παραμένωμε επί των επάλξεων και είμεθα συνεπείς στους φρικτούς όρκους που εδώσαμε κατά την χειροτονία μας, εφαρμόζοντας στην πράξη την σχετική απόφαση, που έχομε λάβει στις συνεδρίες της 15ης - 16ης Οκτωβρίου 2009.Όθεν, Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Συνεπίσκοποι, ούτω ποιούντες μέγα καλό θα προξενήσωμε στην Αγία Ορθοδοξία μας, στο Έθνος μας, στον περιούσιο λαό του Θεού και μεγάλη χαρά θα γίνη στον Ουρανό και στην γη. Το δε μνημόσυνο μας θέλει μείνει στον αιώνα, των ονομάτων μας γραφομένων εν Βίβλω Ζωής, συγχωρουμένων των αμαρτιών μας. Ας βαδίσουμε ενωμένοι στον αγώνα της Ομολογίας της Πίστεως και είμεθα πεπεισμένοι ότι ο Οικουμενισμός «ου» κατισχύσει της Εκκλησίας, κατά την αψευδή ρήσιν του Κυρίου μας, «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Ας τολμήσουμε, Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι και περιπόθητοι άγιοι Αδελφοί, να σπάσωμε τα οικουμενιστικά δεσμά, να βγούμε από την οικουμενιστική φυλακή και να απελευθερωθούμε από την αιχμαλωσία της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τη θεία δυνάμει και Χάριτι του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι». Διά ταύτα ταπεινώς προτείνομε να αποστείλητε σχετική αίτηση εκτάκτου συγκλήσεως της Ιεραρχίας και να την υποβάλητε στον Μακαριώτατο Πρόεδρο της ΔΙΣ ώστε κατά τας διατάξεις του άρθρου 6, εδαφ. 1 του Ν. 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» Αύτη να προβή σε έκτακτη σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίαςγια την Συνοδική κατάγνωση και καταδίκη του συγκρητιστικού οικουμενισμού, της δεινής αυτής παναιρέσεως των συγχρόνων καιρών. Ελάχιστος εν Χριστώ Αναστάντι αδελφός Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + ο Πειραιώς Σεραφείμ [1] Πραξ. 20, 29. [2] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224. [3] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική εγκύκλιος επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα, εκδ. Ορθόδοξος Τύπος, Αθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά την Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx. [4] ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική εγκύκλιος επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013. [5] Ο Οικουμενισμός, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2004, σσ. 11-18. [6] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, Ιούλιος 2009, σσ. 23-24. [7] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά η Ορθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ιανουάριος-Μάρτιος 2007) 94-98. [8] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Οικουμενικό Πατριαρχείο και Οικουμενισμός», εν Οικουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου επιστημονικού συνεδρίου, Αίθουσα Τελετών ΑΠΘ, τ. Α΄, εκδ. Θεοδρομία, σσ. 233-250. [9] Ο.π. σσ. 124-126. [10] ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, Ιούλιος 2009, σσ. 25-26. [11] Ματθ. 16,18 [12] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρά η Ορθοδοξία», Θεοδρομία Θ1 (Ιανουάριος-Μάρτιος 2007) 89-94. πηγη
http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/