Γίνεται όλο και πιο αντιληπτό ότι το ανεπλήρωτο αίτημα της συνείδησης πολλών Ελλήνων πολιτών για το κόμμα του…Κανένα, επανέρχεται στο προσκήνιο σαν αντίρροπο με μια ορμή οδυνηρής κοινωνικής εμπειρίας, αλλά και γνώσης των πολιτικών ρυθμών, που δίδει την εντύπωση μιας κρυφής κυκλοφορίας επιθυμιών, που ζητεί να έλθει στην επιφάνεια σαν φαινόμενο μιας ανέκφραστης κατάστασης.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η ορμή, που είναι ένα γενικό αποτέλεσμα ή αίτιο της κοινωνικής αστάθειας με ό,τι αυτή συνεπάγεται, αλλά και της πολιτικής αβεβαιότητας, μας φέρνει στο χώρο της συνείδησης απ’ όπου ο τρόπος της εκλογής θα οδηγήσει σαν τον μίτο της Αριάδνης στην κατάκτηση του λαβυρίνθου και στην νέα πορεία, ανάλογη προς εκείνη που ώθησε τον άνθρωπο των σπηλαίων να απομακρυνθεί από τα ερέβη της πρωτόγονης ζωής…Γιατί βιώνουμε όχι απλώς πρωτόγνωρες καταστάσεις, αλλά και την “πρωτόγονη” πολιτική σκέψη, που με την έωλη νοοτροπία του “πρόχειρου”, με την ερριζωμένη λογική της “αρπακτής”, συνθέτουν την εικόνα μιας “πρωτόγονης” κοινωνίας πολιτών. Οπου φωλιάζουν τα παντός είδους τρωκτικά του εύκολου χρήματος. Οπου αναπτύσσονται ελαστικές συνειδήσεις και ευδοκιμούν τα διεσταλμένα μηδενικά και οι πεφυσημένοι ασκοί. Οπου το αύριο υποθηκεύεται από την “κοινωνικοποιημένη” αδηφαγία του άγονου σήμερα.
Με τον πρωθυπουργό να μιλάει για ανάπτυξη και να ετοιμάζει τις βαλίτσες του για την Κίνα επιστρατεύοντας “φίλους” του επιχειρηματίες να τον ακολουθήσουν, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση της κατάλληλης επικοινωνιακής “εικόνας” του, για την “επίπονη” πρόσπάθειά του προσέλκυσης επενδύσεων και με τον υπουργό Οικονομικών να δηλώνει αυτάρεσκα και με έκδηλη πομφολυγώδη θρασύτητα ότι εντός του 2013 βελτιώνεται η οικονομική κατάσταση και μέχρι το τέλος του 2014 η Ελλάδα θα “βγεί” στις διεθνείς αγορές, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες διερωτώνται για μια ακόμη φορά, αν η σοβαρότητα μπορεί να…ευδοκιμήσει στον τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας. Και οργίζονται. Οργίζονται πολύ για ό,τι τραγελαφικό ακούνε από τους μεταπράτες των ελπίδων και τους παγιδευτές των ονείρων του λαού.
Και οι οργισμένοι πολίτες μπορεί να σιωπούν, μπορεί να είναι εγκλωβισμένοι στη δίνη της καθημερινότητας, μπορεί να είναι απογοητευμένοι από τη σιωπηλή φαινομενικά πλειοψηφία των πολιτών της ανασφάλειας, του “βολέματος”, της ευπιστίας, του εθισμού σε πολιτικές λογικές και παλαιοκομματικές πρακτικές του παρελθόντος και του πολιτικού θεάματος, ωστόσο εξακολουθούν να μην μετράνε τις αξίες της ζωής με τη μεζούρα του ευκαιριακού “τίποτα” και παραμένουν προοδευτικοί με τη μαξιμαλιστική έννοια της λέξης. Δεν ζουν στο μικρόσκοσμό τους. Μπορεί να φαίνεται έτσι. Δεν είναι εσωστρεφείς. Γνωρίζουν ότι η εσωστρέφεια και η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας.
Αυτοί οι οργισμένοι πολίτες δεν ανήκουν εξ’ αντικειμένου στους ολίγους. Δεν είναι ελιτιστές. Αρνούνται απλώς να ενδυθούν το “ρούχο της μάζας”, να γίνουν περίτριμμα του κονιορτού της και υβρίδιο μέσα στο πολτό της. Δεν είναι αντιλαικοί. Δεν είναι όμως εραστές παραδοσιακών πρακτικών και φεουδαρχικών ιεραρχιών που τήκονται σ’ ενα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis. Μέσα σ’ ένα πλαίσιο ευρύτατο παραδέχονται και την κινητικότητα και την ανανέωση. Είναι φύσει αντιστατικοί. Αλλά την καταγγελία της στασιμότητας τη συνδυάζουν με το αίτημα της κοινωνικής συνοχής. Οχι με την ένοια κάποιας ψυχρής και παγωμένης σημόσιας τάξης, αλλά ως πρόληψη της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Δεν ευτελίζουν τα κύρια χαρακτηριστικά τους χάριν κάποιας αμφίβολης εκλαίκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών τους συγκερασμών. Δέχονται τις ιστορικές και βαθιές αλληλεπιδράσεις. Δέχονται τις διαπιδύσεις, αλλά όχι τις εκβιαστικές μίξεις. Αυτή η αδαμάντινη καθαρότητα, αδήριτα παρουσιάζεται και σαν σκληρότητα ή αδιαλλαξία ή και ως περιθωριοποιημένη αντίδραση. Τα διαμάντια, βέβαια, δεν είναι εύθρυπτα, είναι κοφτερά και σκληρά.
Δεν είναι ξεκομμένοι από το λαό. Αναπνέουν με το λαό. Η απολυτότητά τους δεν είναι ιδιοτροπία ή και υποχονδρία. Είναι στάση ζωής διατοπικά, διαχρονικά και διαπαραταξιακά υπέρ των αξιών. Είναι στάση ζωής κατά το ότι, σε ορισμένα θέματα, δεν εκτροχιάζονται από την πορεία τους. Εμμένουν στη συνέπεια και επιμένουν στην προετοιμασία για ό,τι κάνουν. Χωρίς να υπολογίσουν το κόστος. Το όποιο προσωπικό κόστος. Κι αυτό, γιατί γνωρίζουν ότι πολλά ταλέντα έχουν διασπαθιστεί στην Ελλάδα από έλλειψη προετοιμασίας και γιατί φθέγγονται για τα πάντα από γόνατος.
Οι ελεύθεροι οργισμένοι Ελληνες, αλλά και μεγάλο μέρος των σιωπηλών πολιτών εκφράζονται συχνά δια των δημοσκοπήσεων. Και καταδείχνουν το πλειοψηφικό επί της ουσίας ρεύμα του κόμματος του “Κανένα”. Ο “Κανένας” δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, μια πολιτική παραίσθηση του Ελληνα πολίτη. Ο “Κανένας” είναι αναμεσά μας. Είμαστε εμείς. Είναι η αντίδρασή μας στα όσα βιώνουμε και μας εξαθλιώνουν. Και μέσα από την αντίδρασή μας θα αναδυθεί με “ονοματεπώνυμο” και σφρίγος μαχητικότητας ο “Κανένας” των δημοσκοπήσεων.
Και οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν “μαγειρεύονται” στα κομματικά γραφεία, καταγράφουν ανάγλυφα τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Και δεν επιτρέπουν αμφιβολία ότι ο “Κανένας” αποτελεί το φόβητρο των ασθμαίνοντων πολιτικών αρχηγών των τελευταίων ιδίως χρόνων. Ασθμαίνοντες πολιτικοί, κληρονόμοι μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής περιουσίας, που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις επιταγές της επικοινωνιακής λογικής με “τσιτάτα” υπεραπλούστευσης των κοινωνικών προβλημάτων, που οι ίδιοι επί της ουσίας δημιούργησαν και επιμένουν με την ίδια πολιτική πρακτική και νοοτροπία να επιλύσουν…
Η πολιτική παράνοια δηλαδή σ’ όλο το αποκαλυπτικό εύρος της…
Ο “Κανένας” είναι εδώ. Τα πολιτικά κόμματα είναι παρωχημένα. Οι πολιτικοί δεν είναι εδώ, αφού συνεχίζουν να οριοθετούν το έργο τους ανάλογα με το “πως και το πότε” των εκλογικών τους συμφερόντων. Αυτό που μπορεί να διατυπωθεί με τρόπο κατηγορηματικό, είναι η διογκούμενη κρίση εμποστοσύνης των πολιτών απένατι στους πολιτικούς και τα κόμματα. Το εντυπωσιακό ποσοστό αποχής, το ποσοστό των αναποφάσιστων και του…κόμματος του “Κανένα”, δεν αφήνει περιθώρια να αμφισβητηθεί η διαπίστωση αυτή.
Αν η αντίδραση των πολιτών προσλάβει διαστάσεις, κανένα μνημονιακό ή αντιμνημονιακό ντελίριο, καμία άγονη αντιπαράθεση των υφιστάμενων πολιτικών αρχηγών, δεν πρόκειται να κονιορτοποιήσει την καχυποψία των πολιτών έναντι των παραδοσιακών εξουθενωμένων και αδρανών κομμάτων. Η δυσαρμονία των προτεραιοτήτων που θέτουν οι πολιτικοί με τις προτεραιότητες που θέτουν οι πολίτες, δεν επιτρέπει να σταματήσει να εκδηλωθεί το ανεκπλήρωτο μέχρι σήμερα αίτημα της συνείδησης των πολιτών για την εμφάνιση του “Κανένα”.
Ναι, ο “Κανένας” είναι η συνείδηση του λαού, η αφυπνισμένη συνείδηση των πολιτών, στην παρούσα ληθαργική κατάσταση της πατρίδας. Και οι ελεύθεροι-οργισμένοι Ελληνες αποτελούν την κινητήρια δύναμη προς αυτή την κατεύθυνση, όταν κι όποτε αντιδράσουν. Γιατί η κοινωνία των ελεύθερων Ελλήνων δεν είναι “τσιμέντινη” ή “γύψινη” ‘η”αναπολητική” παλαιών καλών εποχών. Είναι μια δρώσα ανοικτή κοινωνία. Και “σμιλεύει”ένα τρόπο ζωής που ανανεώνεται και οξυγονούται μέσα στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, προνοιακού και αποσυμφορημένου, με προοπτική στο μέλλον και στη θετική κρίση της ιστορίας.
Αυτό το μέλλον καλείται να υπηρετήσει ο “Κανένας”. Ολοι εμείς δηλαδή…
Και δεν πρόκειται για μια…ονείρωξη του γράφοντος, ενός αρθρογράφου του Παραλόγου και διαδρομιστή στις παρυφές της γραφικότητας, όπως κάποιοι θα σκεφτούν. Δεν είναι ανάγκη να απαξιώσουμε, να φοβηθούμε ή και να θυμώσουμε με παρόμοιες της παραπάνω άποψης, επειδή έχουμε εθιστεί σε μια λογική πεπατημένη ή μια υπάρχουσα κατάσταση που μας βολεύει ή έχουμε υποστεί την καθίζηση της ελεύθερης κρίσης μας.
Ανάγκη είναι να αφυπνιστούμε και να δούμε κατάματα την αδυσώπητη πραγματικότητα. Ανάγκη είναι να σκεφτούμε πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να γίνουμε ο δημιουργικός νους, που θα βελτιώσει το ατελές κι αρρωστημένο μας πολιτικό σύστημα. Και τότε θα ανακαλύψουμε τον…Κανένα, ο οποίος θα μας παρουσιάσει ένα νέο ευαγγέλιο πραγματικής κοινωνικής αναδημιουργίας κι αναγέννησης της πατρίδας μας!
Το ανεκπλήρωτο αίτημα για τον "κανένα"