Πού ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι το απόγευμα της Κυριακής; Γιατί έξω από τη Βουλή βρίσκονταν μόνο πεντακόσιοι άνθρωποι και όχι εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες;
Μέσα τους έσφαζαν, τους εξόντωναν, τους έκοβαν το μέλλον κι αυτοί ήταν στις καφετέριες και στις ταβέρνες.
Ούτε καν στις καφετέριες και στις ταβέρνες, σιγά μην τους έχουνε…μείνει χρήματα για καφέ και φαγητό, μετά από τρία χρόνια ανελέητων περικοπών.
Στα σπίτια τους ήταν κατά πάσα πιθανότητα και παρακολουθούσαν την εκτέλεσή τους σε ζωντανή μετάδοση.
Πού ήταν, λοιπόν, οι δημόσιοι υπάλληλοι, όχι γενικώς οι εργαζόμενοι ή οι άνεργοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι; Γιατί δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα να ανατρέψουν το νομοσχέδιο που ανοίγει διάπλατα την πόρτα των απολύσεων; Σιγά μην κατέβουμε με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που με όσα έχουν συμβεί ελέγχονται ακόμα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αν κατέβαιναν στο δρόμο 100.000 άνθρωποι, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας: ο λαός έρχεται, ο Παναγόπουλος φεύγει. Ναι, αλλά πώς θα κατέβουμε έτσι στους δρόμους, χωρίς σχέδιο, χωρίς ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση; Μα εδώ μιλάμε για την αποτροπή του συγκεκριμένου νομοσχεδίου που σας εξοντώνει, ποιο σχέδιο, ποια πρόταση. Και στο κάτω κάτω, αυτό είναι το σχέδιο, να βγει ο κόσμος στο δρόμο και να ματαιώσει τα σχέδιά τους. Τα υπόλοιπα έπονται.
Παγωμάρα, παράλυση, φόβος, απελπισία, τι από όλα αυτά εμποδίζει τους εργαζόμενους στο δημόσιο να παλέψουν, όχι για τη σωτηρία των άλλων, αλλά για τη δική τους σωτηρία; Εκτός κι αν ισχύει το “εγώ ελπίζω να τη βολέψω”, ότι “θα βρω δηλαδή έναν τρόπο, μέσω του γνωστού, μέσω του προϊστάμενου, μέσω του κόμματος, να αποφύγω το κακό”. Τρία χρόνια Μνημονίου θα έπρεπε, αγαπητές και αγαπητοί, να σας είχαν διδάξει ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το κακό. Σας το λένε άλλωστε κι ίδιοι: Απολύουμε μόλις 15.000 στις 600.000, τίποτα δηλαδή, ένα γλίσχρο 2,5%, αλλά σπάμε το ταμπού της μονιμότητας.
Η καμπάνα χτυπάει για όλους, κανείς δεν είναι ασφαλής. Σήμερα είναι οι 15.000 που απολύονται, αύριο οι 25.000 που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, μεθαύριο οι δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι που θα χάσουν τις δουλειές τους. Κι αυτά για μία και μόνο δόση. Τι θα γίνει στην επόμενη ή στην μεθεπόμενη; Αλλά και αυτοί που θα γλιτώσουν, θα ζουν υπό καθεστώς διαρκούς τρόμου, αν τους καταγγείλει ο διπλανός, ο από πάνω ή ο από κάτω για οτιδήποτε, θα θεωρηθούν αυτομάτως επίορκοι και θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, με το ερώτημα της απόλυσης.
Δεν πρόκειται απλώς για στάση πολιτική, πρόκειται για προϊούσα ανθρωπολογική μετάλλαξη, για αναστολή του ενστίκτου της επιβίωσης. Αν και τα ένστικτα είναι ενίοτε πιο ευφυή από τους ανθρώπους, αφήστε δε που έχουν την τάση να εργάζονται υπογείως.
Του Γιώργου Αναδρανιστάκη