Δεν ήταν πλέον «η Ελλάς το προκεχωρημένον φυλάκιον του ελευθέρου κόσμου». Πολιτικοί τοποτηρητές των υπερατλαντικών συμφερόντων, σοβιετολόγοι, ακαδημαϊκοί στα πανεπιστήμια του Πενταγώνου, ακόμη και απλοί πράκτορες, έμειναν στα αζήτητα. Οι αναδουλειές έφτασαν στο μη περαιτέρω όταν συνέβησαν δύο σημαντικές αλλαγές στην αμερικανική πολιτική στα χρόνια αμέσως μετά την πτώση.
Η 12ετία των Ρεπουμπλικάνων έδωσε τη σκυτάλη στην οκταετία Κλίντον. Πολλοί Ελληνορεπουμπλικάνοι βρέθηκαν μετέωροι. Παράλληλα, ο ρόλος της μοναδικής υπερδύναμης παραμέρισε το μονομεριστικό δόγμα των Ρεπουμπλικανών.
Οι ΗΠΑ, πλέον, ανεξαρτήτως διοίκησης, είναι, παντού στον κόσμο, ενεργοί. Παντού, δηλαδή και στα Βαλκάνια. Με νέους συμμάχους -συχνά τους άλλοτε αποδιοπομπαίους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και Αριστερούς- και νέους, τοπικούς και περιφερειακούς, συμπαίκτες. Οι περιδινήσεις στο νέο τοπίο πνίγουν πολλούς παλαιούς πιστούς. Όσοι σώζονται περνούν στην αντίπερα όχθη. Στον αντιαμερικανισμό νέα κοπής - Δεξιάς αυτή τη φορά.
Στην Ελλάδα ο δεξιός αντιαμερικανισμός κάνει πρεμιέρα στο Μακεδονικό, χέρι-χέρι με τον αντιγερμανισμό. Τότε είναι που ακούγονται και γράφονται για πρώτη φορά τα περί «Γερμανικής Ευρώπης».
Ήταν επειδή ο Γκένσερ και κατόπιν ο Σρέντερ, αναγνώρισαν τα ορφανά του Τίτο, χωρίς να λάβουν υπόψη τους τη Μακεδονική ιδιαιτερότητα. Αργότερα στο Γιουγκοσλαβικό ο δεξιός αντιαμερικανισμός θα σμίξει σε φόρα, περιοδικά, δίκτυα και στις πλατείες με τον κλασικό Αριστερό αντιιμπεριαλισμό.
Τότε είχε χάσει και η κομμουνιστική Αριστερά την πλανητική -έστω, διπολική- ματιά του κόσμου και ανεπαισθήτως γύρωθέ της δεν υψώθηκαν, αλλά κατέρρευσαν τείχη. Ο αντιιμπεριαλισμός γλιστρούσε σε αντι-τουρκισμό και σε αντισημιτισμό.
Ο Μιλόσεβιτς και ο Κάρατζιτς λατρεύτηκαν στην Ελλάδα από οικουμενικό φάσμα υποστηρικτών. Δεσποτάδες κομμουνιστές και αριστεριστές, βάρδοι της 7ης -τρομάρα της- τέχνης και κεντρώοι χριστεπώνυμοι εθνικοί δικαστές καταδίκαζαν τον Κλίντον στην πλατεία Συντάγματος και αναρρίπιζαν τις σημαίες του Ορθόδοξου τόξου. Μετ’ ου πολύ, στον Οτσαλάν εμφανίσθηκαν επί σκηνής όλα τα πανδαιμόνια τάγματα.
Ενοχές δεκαετιών αφύπνισαν, στη λαϊκή βάση της Δεξιάς, αντιαμερικανικά αισθήματα. Επιτέλους, τώρα, θα φώναζαν κι αυτοί «φονιάδες των λαών» χωρίς τον φόβο της προσημείωσης φρονημάτων.
Να ποιος είπε «ευχαριστώ στους Αμερικανούς» και τα ρέστα. Μια υπόγεια μετάλλαξη στην πολιτική συνείδηση της Δεξιάς παράταξης έντυσε τον εθνικισμό με τον αντιαμερικανισμό και, τώρα, τον αντιευρωπαϊσμό με τον λαϊκισμό. Όσα δεν εξηγούνταν με τη λογική του προφανούς, παραπέμπονταν στις πύλες του ανεξήγητου. Εκεί όπου αναβλύζουν οι πηγές των ψεκασμών.
Οι αράδες αυτές σύρθηκαν βλέποντας στην τηλεόραση τον νέο ηγέτη να επικαλείται τον Βελουχιώτη, τον Αντρέα και τον Ζέρβα και τους, κάποτε, νοικοκυραίους από κάτω να μην ανέχονται να τους βγαίνει ο Τσίπρας από τ΄ αριστερά.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=24057