του Στρατή Μαζίδη
Ποια παντελόνια και ποιες αποζημιώσεις και κατοχικά αναγκαστικά δάνεια βρε παιδιά; Αυτά δεν έχουν δωράκι…
Ας ήταν καμιά παραγγελία υποβρυχίων, αρμάτων μάχης ή τίποτε συστήματα επικοινωνίας και εκεί θα βλέπαμε κατα πόσο κάποιοι διαθέτουν το θάρρος που χρειάζεται.
Διότι μπορεί οι γερμανικές αποζημιώσεις να θυμίζουν χαμένο θησαυρό των Ναζί στον πάτο της θάλασσας που τόσα χρόνια κανείς δεν αναζήτησε αλλά η απαίτηση της απαραίτητης ενδιάμεσης ανταμοιβής, γνωστής και ως μίζας, για να κλείσουν οι εκάστοτε δουλειές γινόταν πάντα εγκαίρως και επαγγελματικά. Τώρα αν κάποιοι κατέληξαν στη φυλακή, δικό τους πρόβλημα. Ας πρόσεχαν.
Κι αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο της κατάντιας του ελληνικού λαού. Ανέδειξε ανάξιους πολιτικούς όντας τελικά ανάξιος κι ο ίδιος αφού κατά το λαό κι η ηγεσία. Παλαιότερα κάποιοι πέθαιναν στην ψάθα γιατί έτρωγαν τα λεφτά τους στην πολιτική. Σήμερα συμβαίνει το αντίστροφο.
Η κυβέρνηση για την ώρα μόνο ένα διεκδικεί, το πως θα διατηρηθεί όσο περισσότερο γίνεται στην εξουσία. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν την “κατάλληλη στιγμή”.
Άραγε αν τους πείθαμε ότι μας τα χρωστά η ΜΙΖΕΝΣ;
Ποιες γερμανικές αποζημιώσεις; Ας ήταν μίζες και τα λέγαμε!