του Σταύρου Τσίπρα, Δικηγόρου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα της εποχής της Τρόικας. Στην Ελλάδα που τα χρήματα που έχουμε, υποτίθεται δεν επαρκούν για τα φάρμακα των καρκινοπαθών. Στην Ελλάδα που παιδιά υποσιτίζονται στα σχολεία. Στην Ελλάδα που πρέπει να κοπεί ακόμα και η χαμηλότερη σύνταξη, για να διασωθούν τα οικονομικά της Χώρας, αλλά παράλληλα με νόμους της Βουλής στηρίζεται το τραπεζικό σύστημα με περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια.
Παράλληλα με αυτά το θέμα εν προκειμένω είναι, ότι εισάγονται και ψηφίζονται από τη Βουλή σε άσχετους νόμους, άσχετες διατάξεις που αφορούν δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι όμως ζήτημα, αν ορισμένοι νόμοι που ψηφίζουν οι βουλευτές, έχουν πράγματι το περιεχόμενο που οι βουλευτές θεωρούν ότι έχουν. Άραγε οι βουλευτές γνωρίζουν, ότι όταν ψήφισαν νόμο που αφορούσε τα ζώα και την κτηνοτροφία, όπως θα καταδειχθεί παρακάτω, υπήρχε μέσα στο κείμενο του νόμου, άρθρο που αύξησε κατά 30 δισεκατομμύρια ευρώ τη στήριξη προς το τραπεζικό σύστημα! ‘Όλα αυτά μάλιστα ορισμένες φορές ενδεχομένως και κατά παράβαση του Συντάγματος.
Α. ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Στις 11 και 12 Σεπτέμβρη του 2012 αναφέρθηκε για πρώτη φορά στη Βουλή, ότι το ποσό που αφορά τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος (κυρίως μέσω παροχής εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου) αγγίζει τα 203 δις ευρώ. Όμως τους διέφυγε μία μικρή λεπτομέρεια 30 δισεκατομμυρίων ευρώ.. κρυμμένη … σε νόμο για την κτηνοτροφία (βλέπε παρακάτω)!
Συνεπώς με βάση το σύνολο των νόμων που ακούστηκαν στη Βουλή (και με συνυπολογισμό των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχαν δοθεί το 2008 για την αγορά μετοχών των τραπεζών, βλ. κατωτέρω περίπτωση 1) το συνολικό ποσό φθάνει τα 238 δισεκατομμύρια ευρώ ! Η παρακάτω αιτιολόγηση αναφέρεται με βάση τα κείμενα των ίδιων των νόμων, που διακρίνονται επιγραμματικά στις εξής περιπτώσεις (1-5):
1. Ανάληψη από το Δημόσιο προνομιούχων μετοχών ανωνύμων τραπεζικών εταιριών
Νόμος 3723/2008 άρθρο 1 παράγραφος 1
-> 5 ΔΙΣ
2. Παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου (μέσω του Ο.Δ.ΔΗ.Χ «Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους») προς τα πιστωτικά ιδρύματα (υποχρεωτικά) για δάνεια μικρομεσαίων επιχειρήσεων και στεγαστικών δανείων.
Νόμος 3723/2008, άρθρο 3 ( 8 δις ευρώ ) και άρθρα 4 (- > δυνατότητα ανακατανομής κονδυλίων ) , 5
-> 8 ΔΙΣ
3. Παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου για κάλυψη ομολογιακών δανείων και χορηγήσεις σε επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της Χώρας.
Νόμος 3723/2008 άρθρα 2 ( 15 δις ) ,4 & 5 * Νόμος 3845/2010, άρθρο 4 παράγραφος 8 ( + 15 δις ) Νόμος 3872/2010 άρθρο 7 ( +25 δις ) * Νόμος 3965/2011, άρθρο 19 παράγραφος 1 ( + 30 δις )
-> 85 ΔΙΣ
4. Σταδιακή κάλυψη κεφαλαίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
Νόμος 3864/2010, άρθρο 3 παρ. 1 ( 10 δις ) * Νόμος 4079/2012, άρθρο πρώτο, άρθρο 1 , παρ. 1 ( + 40 δις)
-> 50 ΔΙΣ
5. Παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος για κάλυψη πιστώσεων σε τράπεζες που εδρεύουν στην Ελλάδα.
Υ. Α 2 / 43219 / 0025 , Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) Β’ 1143 / της 6ης Μαΐου 2011 ( 15 δις ευρώ) Νόμος 4031/2011, άρθρο πρώτο, άρθρο 1 παράγραφος 1 (+ 15 δις ) & άρθρο δεύτερο (+ 30 δις ) Νόμος 4056/2012, άρθρο 21 παράγραφος 1 (+ 50 %)
-> 90 ΔΙΣ
Τα ανωτέρω απαιτούν ορισμένες παρατηρήσεις για να γίνουν ορθότερα κατανοητά. Όλες οι ανωτέρω περιπτώσεις αφορούν την περίοδο από το τέλος του 2008 έως το Σεπτέμβρη του 2012. Το πρώτο νομοθέτημα που άνοιξε το χορό ήταν ο νόμος 3723 του 2008 γνωστός και ως νόμος Καραμανλή (ανωτέρω περιπτώσεις 1,2, και ο πρώτος νόμος της περίπτωσης 3) με σκοπό την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας.
Στα ανωτέρω (δηλαδή στις τρείς πρώτες περιπτώσεις που εισήχθησαν με τον αρχικό νόμο Καραμανλή), προστέθηκε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που ιδρύθηκε αργότερα (ανωτέρω περίπτωση 4) το 2010 επί Παπανδρέου, με σκοπό τη διατήρηση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Τον επόμενο χρόνο και συγκεκριμένα στις 6 Μαΐου 2011 (ένα χρόνο ακριβώς μετά το πρώτο μνημόνιο, που κυρώθηκε με το νόμο 3845/2010), με βάση την απόφαση του Υφυπουργού Οικονομικών άνοιξε περισσότερο η «βεντάλια», με την παροχή εγγυήσεων προς την Τράπεζα Ελλάδος, για κάλυψη πιστώσεων (ανωτέρω περίπτωση 5).
Για να συνειδητοποιηθεί το οικονομικό μέγεθος των 238 δισ. ευρώ που μόλις αναφέρθηκε, αρκεί να παρατεθεί το παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία του Υφυπουργού Οικονομικών στην ‘’Επιτροπή Απολογισμού και Γενικού Ισολογισμού του Κράτους και Ελέγχου της Εκτέλεσης του Προϋπολογισμού του Κράτους’’ στις 19/9/2012 : ‘’Σύμφωνα με τα στοιχεία των εταίρων, οι θυσίες των Ελλήνων πολιτών ανέρχονται περίπου στα 49 δισ. ευρώ την περίοδο 2010-2012, δηλαδή σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία στο 22,6% του ΑΕΠ’’ (επομένως χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα μέτρα που ψηφίσθηκαν το Νοέμβριο του 2012)!
Για να το πούμε απλά το τραπεζικό σύστημα έχει στηριχθεί σε ευρώ με ποσό τουλάχιστον 4 φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των φόρων και των περικοπών 2010-2012!! Για να έχουμε όμως μία συνολική εικόνα των οικονομικών μεγεθών που παρουσιάστηκαν, αρκεί να αναφερθεί ότι η συνολική οικονομική «ενίσχυση» που έχει λάβει μέχρι στιγμής η Ελλάδα με τα δύο οικονομικά προγράμματα από τις συμφωνίες με την Τρόικα, είναι (73 δις ευρώ) από το πρώτο του 2010 και (75,6 δις ευρώ) από το δεύτερο του 2012, δηλαδή σύνολο 148,6 δισ. ευρώ (European Commission, ‘’The economic adjustment programme for Greece’’, First Review November 2012, Draft 10/11/2012, κεφάλαιο 1 ‘’Introduction’’ , παράγραφος 3, σελίδα 1 και Table 1, σελίδα 3 ).
Οι ανωτέρω νόμοι (που συνοδεύονται από πλήθος υπουργικών αποφάσεων, διμερών συμβάσεων, κ.α.) προκαλούν πολλαπλά ερωτηματικά σχετικά με το σκοπό, τον τρόπο, τον έλεγχο της όλης διαδικασίας, την εξασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος. Για να γίνει όμως, καλύτερα αντιληπτή η κορυφαία σημασία του ζητήματος, πρέπει επιπλέον να επισημανθούν τρία σημεία:
Πρώτον το Υπουργείο Οικονομικών είναι αποκλειστικά αρμόδιο για την παροχή εγγυήσεων για λογαριασμό του Δημοσίου (σύμφωνα με τον ισχύοντα Κώδικα Δημόσιου Λογιστικού, άρθρο 65). Κάθε επιμέρους υπουργική απόφαση για παροχή εγγυήσεων καταλήγει με τη φράση ‘’σε περίπτωση κατάπτωσης της εγγύησης το κόστος θα βαρύνει το Δημόσιο πλέον των προβλεπομένων τόκων και πάσης φύσεως επιβαρύνσεων , το ακριβές ύψος των οποίων δεν μπορεί να υπολογιστεί’’ !
Δεύτερον το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας («Hellenic Financial Stability Fund»,HFSF) σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (3864/2010) δεν ανήκει στο Δημόσιο και διαθέτει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια (ανωτέρω περίπτωση 4). Ο αμιγώς ιδιωτικός χαρακτήρας του Ταμείου μάλιστα δεν αναιρείται, ούτε από την κάλυψη του συνόλου του κεφαλαίου του από το Ελληνικό Δημόσιο (άρθρο 1, Ν. 3864/2010). Ιδρύθηκε με αρχικό κεφάλαιο 10 δις ευρώ, το οποίο αυξήθηκε στα 50 δις (αρχικά με πράξη νομοθετικού περιεχομένου στις 19/4/2012 που έπειτα κυρώθηκε) με το πρώτο άρθρο του νόμου 4079 τον Σεπτέμβρη του 2012.
Τα ανωτέρω 50 δις καλύπτονται σταδιακά από το Ελληνικό Δημόσιο στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (άρθρο 3, Ν. 3864/2010), δηλαδή με δανεισμό δια νόμου από την Τρόικα και χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των θυγατρικών αλλοδαπών πιστωτικών ιδρυμάτων, εφόσον λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα κατόπιν άδειας της Τράπεζας της Ελλάδος (άρθρο 2, Ν. 3864/2010).
Εδώ άλλωστε κατευθύνονται για τη λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τα 23,5 δις ευρώ της αναμενόμενης δόσης έως το τέλος του 2012, που αρχικά προβλέπονταν να είναι συνολικά 31 δις πριν τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup. Έτσι μαζί με τα 25 δις που είχαν ήδη δοθεί έως τον Οκτώβρη του 2012, σχεδόν καλύφθηκε η νομοθετική πρόβλεψη των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ για τα κεφάλαια του ΤΧΣ.
Τρίτον τον κομβικό και κυρίαρχο ρόλο της Τράπεζας της Ελλάδος σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις (1-5), το οποίο χρήζει ειδικής αναλύσεως.
Πέραν όμως του οικονομικού σκέλους, αξίζει να σταθούμε και στον τρόπο νομοθέτησης από τη Βουλή, ενδεικτικά ορισμένων από τους νόμους που προαναφέρθηκαν, ο οποίος είναι για σεμινάριο!
Β. ΣΥΝΤΑΓΜΑ & ΝΟΜΟΙ «ΚΟΚΤΕΙΛ»
Οι πηγές (κανόνες και αρχές) του δικαίου συγκροτούν σύστημα και είναι δομημένες ιεραρχικώς, όπου στην κορυφή (αν και πλέον όχι αναμφίλεκτα σε σχέση με το δίκαιο της Ε.Ε.) βρίσκεται το Σύνταγμα. Οι υπόλοιποι κανόνες δικαίου ( Νόμοι , Κανονισμός της Βουλής , Υπουργικές αποφάσεις κτλ. ), θα πρέπει να εναρμονίζονται προς τις συνταγματικές διατάξεις είτε προβλέπουν κύρωση (sanction) είτε όχι ,ενώ Βουλή και Κυβέρνηση δεν θα πρέπει να τις εκλαμβάνουν ως ευχές!
Ο νομοθέτης έχει επιλέξει ως καταλληλότερο τρόπο να γίνονται οι νόμοι γνωστοί στους πολίτες τη δημοσίευση τους στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Μάλιστα εξαιτίας της ταχύτητας που θεσπίζονται οι νόμοι, ήδη από το Σύνταγμα του 1911 και κατόπιν και από το Σύνταγμα του 1927 είχε προβλεφθεί ότι δεν θα πρέπει να παρεμβάλλονται άσχετες διατάξεις στους νόμους, ώστε να γνωρίζουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν και οι πολίτες ποιο είναι το ισχύον Δίκαιο. Το ίδιο επαναλαμβάνει και στη σημερινή του μορφή, το (ξεχασμένο) άρθρο 74 § 5 του Συντάγματος που ορίζει ότι νομοσχέδιο (προερχόμενο από την Κυβέρνηση) ή πρόταση νόμου (προερχόμενη από τη Βουλή) που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό τους ’’δεν εισάγεται για συζήτηση’’.
Επίσης αναφέρει ότι προσθήκη (δηλαδή πρόταση Βουλευτή ή Υπουργού σε κατατεθέν νομοσχέδιο ή σε κατατεθείσα πρόταση νόμου, η οποία έχει διαφορετικό περιεχόμενο από το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διάταξης του αρχικού νομοσχεδίου ή της αρχικής πρότασης νόμου, και προτείνεται αντ’ αυτής) ή τροπολογία (δηλαδή πρόταση Βουλευτή ή Υπουργού σε κατατεθέν νομοσχέδιο ή σε κατατεθείσα πρόταση νόμου, με την οποία προστίθενται νέες ρυθμίσεις επί πλέον των περιλαμβανομένων στο αρχικό νομοσχέδιο ή στην αρχική πρόταση νόμου) άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου ‘’δεν εισάγεται για συζήτηση’’. Τέλος το άρθρο 74 § 5 του Συντάγματος αναφέρει ότι ‘’σε περίπτωση αμφισβήτησης αποφαίνεται η Βουλή’’.
Όμως ο Κανονισμός της Βουλής (στο άρθρο 85 § 2) διαφοροποιεί και υποβαθμίζει, το νόημα της διάταξης του Συντάγματος (74 § 5) που διατυπώνει με σαφήνεια ότι δεν μπορεί να συζητηθεί και πολύ περισσότερο να ψηφιστεί νόμος που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενο, με την αλλαγή της διατύπωσης σε: ‘’νομοσχέδια ή προτάσεις νόμου δεν πρέπει να περιέχουν άσχετες διατάξεις’’.
Επιπρόσθετα ουσιαστικά αποκλείεται η δυνατότητα της Βουλής να ‘’αποφαίνεται’’, σε περίπτωση αμφισβήτησης, αν μια διάταξη είναι σχετική ή όχι με το κύριο αντικείμενο του νόμου, αφού μόνο ο υπουργός (!) ή γραπτώς τριάντα Βουλευτές (!) μπορούν να προτείνουν την ‘’αμφισβήτηση’’ ! (Σύμφωνα με το ισχύον άρθρο 101 § 6 του Κανονισμού της Βουλής, που αναφέρει μόνο την περίπτωση της άσχετης προσθήκης ή τροπολογίας νόμου). Συνεπώς τίθεται ζήτημα αντισυνταγματικότητας του ίδιου του Κανονισμού της Βουλής, όσο και αν αυτό φαντάζει περίεργο σε κάποιον μη νομικό.
Οι ανωτέρω διατάξεις είναι οι συχνότερα παραβιαζόμενες και μάλιστα διαχρονικά (χωρίς κανένας να διαμαρτύρεται για αυτό), γεγονός που ενισχύεται από το ότι όλα τα δικαστήρια (όταν τίθεται θέμα αντισυνταγματικότητας σε σχέση με μία ή περισσότερες διατάξεις του Συντάγματος) εξετάζουν μόνο την αντίθεση του ‘’περιεχομένου’’ των νόμων προς το Σύνταγμα, (σύμφωνα με τα άρθρα 93 § 4 , 87 § 2 του Συντάγματος) και ότι αφορά τη διαδικασία έκδοσης και δημοσίευσης του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δηλαδή τα λεγόμενα εξωτερικά τυπικά στοιχεία του νόμου (βλ. και άρθρο 42 του Συντάγματος)
Αντιθέτως τα σχετικά με τη διαδικασία κατάθεσης, επεξεργασίας, συζήτησης και ψήφισης του νόμου χαρακτηρίζονται ως εσωτερικά τυπικά στοιχεία του νόμου (interna corporis) που θεωρούνται ότι ανήκουν στην κυριαρχική δικαιοδοσία της Βουλής και δεν ελέγχονται από τη δικαστική εξουσία (διαχρονικά κρατούσα άποψη). Συνεπώς ότι αφορά τη κοινοβουλευτική διαδικασία από την είσοδο ενός νομοσχεδίου στην Βουλή μέχρι την έξοδο του από αυτή και την όδευσή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν ελέγχεται δικαστικά.
Όσα προηγουμένως αναφέρθηκαν, δηλαδή ο παροπλισμός της Βουλής να ‘’αποφαίνεται’’ σε σχέση με τη δυνατότητα υποβολής της αμφισβήτησης και ο μη δυνατότητα ελέγχου μετέπειτα από τα δικαστήρια, έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρότατα οικονομικά θέματα με τεχνικούς όρους, να εισάγονται με διατάξεις σε νόμους με τελείως διαφορετικό κύριο αντικείμενο, που είναι ζήτημα, κατά πόσο οι βουλευτές κατανοούν τελικά τι πραγματικά ψηφίζουν.
Παρακάτω παρατίθενται ενδεικτικά κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις άσχετων παρεμβολών (διατάξεων) σε νόμους με διαφορετικό κύριο αντικείμενο. Οι συγκεκριμένοι νόμοι εύστοχα έχουν χαρακτηριστεί ήδη από το 1952 ως «κουρελούδες» ή «Νόμοι Κοκτέιλ» :
-Στο νόμο 3872 της 3ης Σεπτεμβρίου του 2010 που αφορά (ανωτέρω περίπτωση 3), την ‘’εκτέλεση περιηγητικών πλόων από πλοία με σημαία τρίτων χωρών με αφετηρία ελληνικό λιμένα και άλλες διατάξεις’’, εμφανίζεται «ως δια μαγείας» διάταξη (άρθρο 7) που αυξάνει το ποσό (που μέχρι τότε ήταν 30 δις) των παρεχόμενων εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς τις τράπεζες για την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας .. κατά 25 δισεκατομμύρια ευρώ!
-Στο νόμο 4056 της 12ης Μαρτίου του 2012 που αφορά (ανωτέρω περίπτωση 5), την ‘’κτηνοτροφία και τις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και άλλες διατάξεις’’ (μάλλον συμβολική επιλογή), εισάγεται διάταξη (το άρθρο 21 § 1) που αυξάνει το ποσό των εγγυήσεων (προς την Τράπεζα της Ελλάδος) .. κατά 30 δισεκατομμύρια ευρώ!!
Αξίζει να αναφερθεί δε ότι στην ανωτέρω διάταξη δεν αναφέρεται ούτε ειδικότερος τίτλος ούτε καν το ποσό (των 30 δις) σε ευρώ, όπως στις υπόλοιπες περιπτώσεις (1-4), αλλά μία αύξηση 50%, σε σχέση με το ποσό (60 δις) που είχε δοθεί από τα προηγούμενα σχετικά νομοθετήματα. [Αναλυτικότερα: Με την αρχική απόφαση της 6ης Μαΐου 2011 του Υφυπουργού Οικονομικών είχαν δοθεί 15 δις ευρώ ως όριο των εγγυήσεων προς την Τράπεζα της Ελλάδος.
Κατόπιν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) στις 14/9/2011 αυξήθηκε το ποσό στα 30 δις ευρώ. Αργότερα με το πρώτο άρθρο του Νόμου 4031 της 9ης Δεκεμβρίου του 2011 κυρώθηκε η ΠΝΠ, όμως με το δεύτερο άρθρο του ίδιου νόμου(!), το ποσό αυξήθηκε εκ νέου στα 60 δις ευρώ. Τέλος με το νόμο για την κτηνοτροφία αυξήθηκε επιπλέον 50%].
Η φαντασία στην εξουσία!, Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος τον συγκεκριμένο νόμο, διαπιστώνει ότι μετά από 20 άρθρα που αφορούν τα ζώα, τις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, τα πρόχειρα καταλύματα των ζώων, τα βοοειδή, τα προβατοειδή, τα αιγοειδή και την κτηνοτροφία, εμφανίζεται «με αλεξίπτωτο» το άρθρο 21 που αφορά το χρηματοπιστωτικό τομέα. Για του λόγου το αληθές ιδού το περίφημο άρθρο 21 παράγραφος 1, κρυμμένο στο νόμο 4056 του 2012, όπως ακριβώς ψηφίσθηκε από τη Βουλή!
‘’Άρθρο 21. Ρυθμίσεις θεμάτων χρηματοπιστωτικού τομέα.’’
1. Το προβλεπόμενο, στο πρώτο εδάφιο της υπ. αριθμ. 2/43219/0025/6.5.2011 απόφασης του Υφυπουργού Οικονομικών (Β΄ 1143), όπως τροποποιήθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 1 της, από 14.9.2011, Πράξης Νομοθετικού Περιεχόμενου (Α΄ 203), η οποία κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 4031/2011 (Α΄ 256) και αυξήθηκε με το άρθρο δεύτερο του ν. 4031/2011, συνολικό ποσό εγγύησης, αυξάνεται κατά πενήντα τοις εκατό (50%)’’.
Συμπέρασμα
Τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα σε σχέση με μία ενδεικτική συνταγματική διάταξη, μόνο ακροθιγώς έθιξαν ορισμένα σοβαρά ζητήματα που αφορούν τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και ασφαλώς δημιουργούν πολλαπλά ερωτηματικά. Οι περισσότεροι από τους ανωτέρω νόμους θεσπίζονται από τη Βουλή ταχυδακτυλουργικά, ψηφίζονται με την «ταχύτητα του φωτός», με αμφίβολα κριτήρια και διαδικασίες, θέτοντας σοβαρό θέμα αν και κατά πόσο οι βουλευτές που τους ψηφίζουν αντιλαμβάνονται πραγματικά το περιεχόμενο τους.
Η ίδια η Βουλή έχει θεσπίσει άρθρο στον Κανονισμό της Βουλής που είναι ζήτημα αν συμβαδίζει ή παραβιάζει το Σύνταγμα. Κορυφαίας σημασίας ζητήματα εμφανίζονται «ως δια μαγείας» σε άσχετους νόμους και μάλιστα διαχρονικά. Τα δύο παραδείγματα νόμων με τις «κρυμμένες» άσχετες διατάξεις που αναφέρθηκαν, που δεν είναι δυστυχώς τα μόνα σε τέτοιας κορυφαίας σημασίας δημοσιονομικά ζητήματα, αφορούν 55 δισεκατομμύρια ευρώ.
Στην ουσία το συνολικό μέγεθος όλων των θυσιών των ελλήνων από το 2010 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2012, που φθάνει σε σύνολο τα 49 δισεκατομμύρια ευρώ κατά δήλωση του Υφυπουργού Οικονομικών, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα μέτρα του Νοεμβρίου του 2012, είναι τόσα λίγα, ώστε ίσα-ίσα καλύπτουν ως οικονομικό μέγεθος, τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουμε δανειστεί μέχρι στιγμής δια νόμου από την Τρόικα για το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας!
Οι τράπεζες έχουν στηριχθεί με 238 δισεκατομμύρια, στην ουσία με τις πλάτες των φορολογουμένων, αλλά παράλληλα δεν υπάρχουν λεφτά για φάρμακα! Όλα αυτά όμως υποτίθεται είναι για το καλό μας! Δισεκατομμύρια … λόγοι συνιστούν στους βουλευτές μας … Κωδικοποιήστε τους νόμους, ώστε να γνωρίζουν όλοι τι ισχύει.
Απαγορεύστε δια νόμου ρητά και κατηγορηματικά την παρεμβολή άσχετων διατάξεων σε άσχετους νόμους, ειδικά για υψίστης σημασίας θέματα. Ασκείστε επαναλαμβανόμενο και σε βάθος κοινοβουλευτικό έλεγχο που ακριβώς πάνε όλα αυτά τα χρήματα.
Ποιος, πότε, πόσα, γιατί, πως … Ξανασκεφτείτε το! Αφορά το μέλλον μας. Τα συμπεράσματα δικά σας …