Του Μενέλαου Γκίβαλου Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Σύμφωνα με τις αντιλήψεις των εξουσιαστών μας, το πείραμα της «λιτότητας» των μνημονιακών προγραμμάτων δεν αφορά μόνο την καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού και την εξαθλίωση του λαού. Για να πετύχει το «πείραμα» αυτό, απαιτείται ταυτόχρονα η άμβλυνση των συνειδήσεων και των δημοκρατικών ευαισθησιών, τόσο των πολιτών όσο, κυρίως, των βουλευτών και των στελεχών των κομμάτων που «νομιμοποιούν» τις επιταγές των Μνημονίων…
Αυτήν τη διαδικασία παρακολουθούμε εδώ και τρία χρόνια. Κατά την πρώτη περίοδο, η τότε κυβέρνηση επιχείρησε –ανεπιτυχώς βέβαια– να περάσει «εν κρυπτώ» την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας εγκρίνοντας την άρση της ασυλίας, δηλαδή του δικαιώματος του εθνικού κράτους πάνω στην εθνική περιουσία.
Τώρα η εξαχρείωση και ο πολιτικός κυνισμός των κυβερνώντων έχει παραμερίσει ακόμα και τα προσχήματα. Εκτός από το γεγονός ότι οι βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης οδηγούνται «αγεληδόν» στο Κοινοβούλιο και υποχρεώνονται –ακόμα και μέσω απειλών και εκβιασμών– να ψηφίσουν απαράδεκτες και καταστροφικές διατάξεις, χρησιμοποιήθηκαν πρόσφατα ακόμα και τα Σαββατοκύριακα για να περάσουν Νομοθετικές Πράξεις εκτός Κοινοβουλίου, για να «νομιμοποιήσουν» τη δομή της Επιτροπείας του 4ου Ράιχ σε κάθε πτυχή, σε κάθε επίπεδο, της εθνικής-κρατικής δομής…
Ακόμα και αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, που το ονόμασαν φορολογικό νομοσχέδιο, το έστειλαν «προς έγκρισιν» στην «τρόικα» και στον Σόιμπλε, προκειμένου να οριστικοποιήσουν τα αφεντικά μας τους συντελεστές φορολόγησης… Κι όταν αυτοί αποφασίσουν, θα το φέρουν οι κυβερνήτες στο εθνικό Κοινοβούλιο, για να το «νομιμοποιήσουν» οι έχοντες παραδώσει την ατομική και κομματική τους αξιοπρέπεια, κυβερνητικοί βουλευτές.
Πρόκειται για ένα ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, το οποίο υποστήριξε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου ο θεωρητικός της αυταρχικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο Καρλ Σμιτ, και το «εξειδίκευσε» περαιτέρω ο Τζιοβάνι Τζεντίλε, θεωρητικός και πιστός οπαδός του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας του Μουσολίνι…
Όσο αυστηρές κι αν μοιάζουν αυτές οι συγκρίσεις, εντούτοις ο λογικός τους πυρήνας αναπαράγεται από το σημερινό μνημονιακό-κοινοβουλευτικό καθεστώς.
Το Κοινοβούλιο δεν αποτελεί σήμερα «Ναό της Δημοκρατίας», όπως επιτάσσει το Σύνταγμα και οι δημοκρατικές μας παραδόσεις, ενώ η Εκτελεστική Εξουσία δεν υπηρετεί ένα δημοκρατικό κράτος, αλλά έχει επιβάλει στην κοινωνία μορφές του κράτους-ανάγκης, συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» όπου μέσω εκβιασμών, απειλών και τρομοκράτησης των πολιτών ψηφίζονται «ξένοι νόμοι» και καταστρατηγούνται θεμελιώδεις συνταγματικές-δικαιϊκές διατάξεις…
Οι δημοκρατικοί θεσμοί, το Κοινοβούλιο μετατράπηκαν σε «εργαλεία» για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του 4ου Ράιχ, της τραπεζικής δικτατορίας, της εγχώριας διαπλοκής. Γιατί μόνο μέσα από την ισοπέδωση των δημοκρατικών θεσμών ανοίγει διάπλατος ο δρόμος για το ξεπούλημα της εθνικής και δημόσιας περιουσίας, για την υποθήκευση και παράδοση του υπόγειου πλούτου της χώρας, που ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, και ο οποίος «μόλις πρόσφατα» ανακαλύφθηκε…
Όμως η «τριμερής» του Μνημονίου, μήνα με τον μήνα, αποδιαρθρώνεται και καταρρέει… Πώς θα αναπαραχθεί, άραγε, σε κομματικό-κυβερνητικό επίπεδο η συστημική δομή των μνημονιακών συμφερόντων; Ο φόβος και ο πανικός στο στρατόπεδο των κομμάτων του Μνημονίου είναι φανερός και εκδηλώνεται με κινήσεις απελπισίας.
Η ΝΔ αναζητεί πελατειακό-εκλογικό ακροατήριο στην ακροδεξιά της φασίζουσας Χρυσής Αυγής και προσδοκά μερίδιο από τα «περιτρίμματα» του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που βρίσκεται σε διαδικασία διάσπασης… Γι’ αυτό και το επιτελείο της ΝΔ υιοθέτησε τη φρασεολογία και τις ιδεολογικές ακρότητες της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, προκειμένου να εκφοβίσει τα μεσοστρώματα –που σήμερα διαλύονται– από μια μαζική μετατόπιση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ταυτόχρονα «κλείνει το μάτι» προς τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, με συνθήματα που δηλώνουν ότι «είμαστε μια οικογένεια»… Άδικος κόπος:
Η Χρυσή Αυγή τροφοδοτείται από τρία «ρεύματα» (μεταναστευτικό, αντιμνημονιακό, αντικομματικό) που αντιτίθενται ευθέως προς τη ΝΔ, η οποία, συν τοις άλλοις, έχει απολέσει οριστικά την παραδοσιακή «εθνική-πατριωτική» της ταυτότητα.
Όσο για τους άλλους δύο «εταίρους-αρχιτρίκλινους» της μνημονιακής κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αυτοί διεξάγουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης…
Τώρα «επεξεργάζονται» δύο «διεξόδους»: Η μια περιλαμβάνει τη «συγχώνευσή» τους στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς… Ξεχνούν ότι ΔΥΟ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΡΝΗΣΗ… Η άλλη λύση είναι η «ενδεχόμενη» συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό θυμήθηκαν τώρα την απλή αναλογική… Ο μόνος όρος επιβίωσης γι’ αυτούς είναι ο κυβερνητισμός, η μόνη προσδοκία που μπορούν να καλλιεργήσουν στους ψηφοφόρους τους είναι η πελατειακή σχέση μέσω της κυβερνητικής εξουσίας…