Από τη σύναξη των Αποστόλων, όταν τους παρουσιάστηκε ο Χριστός μετά την Ανάσταση του, απουσίαζε ο Θωμάς ο άπιστος που λέμε σήμερα…Του ιστόρησαν όλα όσα έγιναν και τούτος με τη σειρα του λέει: ” Δεν θα πιστέψω, αν δεν δω”. Οι άλλοι είδαν.
Ο Θωμάς δεν ήθελε τη μαρτυρία, αλλά την αυτοψία. Σε οκτώ μέρες, αναφέρει ο Ιωάννης, ο Χριστός εμφανίστηκε πάλι στη συνάθροιση των μαθητών του.
Και απευθυνόμενος στο Θωμά του είπε να βάλει τα δάκτυλά του στις πληγές του, για να μη μείνει άπιστος. Ο Θωμάς ανέκρεξε αμέσως “Ο Κύριος μου και ο Θεός μου”.
του Στέλιου Συρμόγλου
Για ακολουθείστε με στη σκέψη μου…Πρέπει να ήταν Ελληνας ο Απόστολος Θωμάς. Οι αναλογίες, βέβαια, μεταξύ Ελλήνων και Θωμά δεν μας επιτρέπουν έναν ευθύ παραλληρισμό, αλλά με κάποιες παρακάμψεις, το επιχειρούμε χωρίς κίνδυνο. Δεν χρειάζεται να είναι θετικές πάντα οι αναλογίες. Μπορεί να είναι και αρνητικές. Και τούτο το λέω, γιατί ο Θωμάς ήταν μεν ενθουσιώδης στην πίστη του, αλλά και αρκετά λγοκρατικός.Εμείς σπάνια στεκόμαστε στο μαυλό μας. Εχουμε μια άγρια τάση στα θαύματα. Γι’ αυτό, στον τόπο μας έχουν πέραση οι θαυματοποιοί, μιας και μας λείπουν οι θαυματουργοί. Οι πρώτοι είναι δανεισμένοι από τα τσίρκα. Οι τσιρκολάγνοι ήταν πάντα γόητες, γιατί δημιουργούσαν στο κοινό τους το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεράπευε “πάσαν νόσον”, όσο κρατούσε η παράσταση.
Το θαύμα είναι πράξη. Ο θαυματουργός είναι πρακτικός.
Η πολιτική της φαντασμαγορίας είναι η πολιτική της παράστασης. Γι’ αυτό τέτοιοι πολιτικοί δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση. Αν μπορούν να “παριστάνουν” μια ζωή, μια ζωή θα κυβερνούν λαούς σαν τους Ελληνες. Αυτό εννοούν οι Ελληνες όταν λένε “χαρισματικός”. Καλός δηλαδή παίχτης, παραστατικός, παραστασιακός, όχι οπωσδήποτε αποτελεσματικός και δημιουργικός.
Η πιάτσα τον αποκαλεί “εφετζή”.
Οι Ελληνες, λοιπόν, αυθόρμητοι θεατές της φαντασμαγορίας, είπαμε το Θωμά άπιστο. Δεν ήταν άπιστος. Πίστευε στο Χριστό κι όχι στη φαντασμαγορία. Ηταν ως προς το φαινόμενο δύσπιστος. Οχι ως προς το θαύμα. Γι’ αυτό είπε “δεν θα πιστέψω άμα δε δω”. Κι όταν έβαλε τα χέρια του στις πληγές των καρφιών και είδε πως δεν ήταν παράσταση, αλλά πράξη Ανάστασης, φυσικά και πίστεψε.
Εμείς τον θέλαμε νεοέλληνα, που να πιστεύει σε ό,τι φαίνεται κι όχι σε ό,τι είναι. Τον είπαμε άπιστο.
Ηταν απλώς επιφυλακτικός. Ηθελε την απόδειξη, για να μην αρνηθεί τον Χριστό και πιστεψει στη φαντασμαγορία. Με το Θωμά μοιάζουμε στη δεύτερη φάση που ανέκραξε” Ο Κύριός μου και Θεός μου”. Εμείς τον θέλουμε από την αρχή να το φωνάζει, αλλά ο Θωμάς φοβόταν την παραπλάνηση. Ισως να ήταν ένας αρχαίος Ελληνας λογοκρατικός, διαλεκτικός, ευφάνταστος και ιδανικός στην πίστη του.
Ο νεοέλληνας βαριέται όλη αυτή τη διαδικασία, γι’ αυτό και προτιμά κάτι πιο παγιωμένο και ανερεύνητο: Ιδανικός άπιστος, ιδανικός πιστός και ιδανικά αδιάφορος. Γι’ αυτό, σε τούτη τη χώρα ανθούν όχι μόνο τα λουλούδια, αλλά ο,τιδήποτε σπέρνεται. Ιδανική χώρα για κάθε καλλιέργεια. Και μάλιστα με αυτόματο πότισμα. Σπείρε πολιτικό σύστημα, θεωρίες, αλλοπρόσαλλες ιδέες,
ψευδολογίες, παχυλές υποσχέσεις για ο,τιδήποτε αγγίζει τις επιθυμίες του Ελληνα, φόρεσε και ένα σινιέ κουστουμάκι με μεταξωτό πουκάμισο και γραβάτα, ένα ρολόι μάρκας, κατά προτίμηση ρόλεξ, κι αν είσαι και λίγο ευειδής, ο νεοέλληνας σε βλέπει ήση ως…ένσαρκο άγαλμα που φέρει ιστορία.
Ολα για μας παίρνουν μια μεταφυσικη ομορφιά και σημασία. Η αλήθεια είναι ένα θαύμα της πράξης και κατά κανόνα σκληρό και κοπιαστικό. Στην παράσταση συμμετέχουμε ως πανηγυριώτες για τα γεγονότα επί σκηνής. Δεν καλούμαστε σε καμιά δράση.
Τα μνημόνια, ο “μπόλικος” κυβερνητικός αυταρχισμός, οι ολέθριες πολιτικές, τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που οδήγησαν την κοινωνία στην εξαθλίωση, οι κομματικοί εγκάθετοι στο δημόσιο τομέα με τη δυσπερίγραπτη ανικανότητα, η πολιτική βλακεία που μετατράπηκε σε αλαζονεία, επιβεβαιώνουν ότι οι νεοέλληνας είναι Θωμάς. Οχι όπως ο Απόστολος. Οπως θα θέλαμε ισως να είναι. Στα μέτρα μας: Ευκολόπιστος, ευαπάτητος, ενθουσιώδης, άκριτος, αβούλευτος, αγαλλωμένος. και αδιάφορος έως ωχαδερφιστής.
Μετά Χριστόν, δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι παρά μόνο το γυνμασμένο σου μυαλό. Οσο δεν το επιδιώκεις αυτό, όσο αρκείσαι στην τηλετύφλωση και στην παραπληροφόρηση, παρακολουθώντας τα δρώμενα με ένα κομμάτι πίτσα στο ένα χέρι και στο άλλο μια δροσιστική έστω μπύρα, τόσο οι θαυματοποιοί θα είναι η μόνη “λύση”, προπαντός όταν οι άλλοι δεν κάνουν το θαύμα, αλλά είναι και κακοί ηθοποιοί.
Είναι λύση η φαντασμαγορία; Ολοι λέμε εν μια φωνή όχι. Εκεί που ακόμη εγείρεται η διαφωνία είναι το τι είναι παράσταση και τι είναι πράξη. Και εκεί που πρέπει να υπάρξει συμφωνία, είναι ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να αποφασίσει να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της κοινωνίας. Και να πάψει να γοοητεύεται από τα ψευδοοράματα παθολογικών συνειδήσεων ή πολιτικών με παραισθήσεις μεγαλείου…
Θωμάς ο νεοέλληνας...