Αντίρροπον ρεύμα, Μ.Κ.Ο. και λοιπών “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΩΝ”…άραγε, για την ΨΥΧΗ της ΜΑΝΑΣ τους;;;

 Πολλοί θα αναρωτιέστε φαντάζομαι, πως ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας κάποιοι άγνωστοι το προηγούμενο διάστημα όροι όπως, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες, Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, ΕΣΠΑ κ.λ.π..

Ακόμη περισσότεροι, θα σκέφτεστε που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί και ξαφνικά ξεφύτρωσαν παντού προσφέροντας απλόχερα ελεημοσύνη. Επίσης σε κάποιους ίσως πιο “ψιλιασμένους” να φαίνεται ακόμη πιο περίεργο το ότι μια λέξη τα…προηγούμενα χρόνια απαγορευμένη, η αλληλεγγύη, έγινε όχι μόνο σημαία τους αλλά πλασάρεται και ως εμπόρευμα ευκαιρίας.

Με όλα αυτά τα ερωτήματα ως εισαγωγή, θα ήθελα να σας μεταφέρω την εμπειρία μου από τη συμμετοχή στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Αντίρροπον η οποία έμαθα το καλοκαίρι ότι δραστηριοποιείται με παιδιά Ρομά. Πλέον βέβαια πλασάρεται πιο “chic” όπως θα δείτε και στο επίσημο site της http://www.antirropon.eu/ (το οποίο κατά τύχη φτιάχτηκε μόλις πήραμε το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ πριν δύο μήνες!).

      Δραστηριοποιούμενος από τα προβλήματα της ανόδου του ρατσισμού και του σχολικού εκφοβισμού στην περιοχή μου, τον Ασπρόπυργο,  όντας εκπαιδευτικός και άνεργος, η διευθύντρια του Γυμνασίου της συνοικίας, μου πρότεινε να συμμετέχω ως ομαδάρχης σε κάποιες μικτές κατασκηνωτικές δράσεις, στις οποίες θα φιλοξενούνταν τσιγγανόπαιδες από την περιοχή, με σκοπό την ένταξη τους. 

Η διευθύντρια δεν γνώριζε τίποτα παραπάνω και αν και στην αρχή αμφέβαλλα αν είμαστε τόσο καλό ως πρότυπο ώστε να θέλουμε να “εντάξουμε” και κάποιους άλλους, ωστόσο πείστηκα από το κίνητρο να γνωρίσω καλύτερα μια πληθυσμιακή ομάδα που αν και ζούμε επί αιώνες μαζί, δεν ξέρουμε τίποτα στην πραγματικότητα για αυτούς, πόσο μάλλον αν τους μάθω μέσα από το πιο όμορφο κομμάτι, τα παιδιά τους, έτσι και συναίνεσα.

   Όταν βρέθηκα με αυτά τα παιδιά εντυπωσιάστηκα από το σεβασμό και τη αγάπη που έδειχναν σε όποιον τους έδινε φροντίδα αλλά και από το πόσο διάθεση είχαν να μάθουν. Το μόνο πρόβλημα ένταξης  για αυτά ήταν ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν πήγαιναν σχολείο, πράγμα για το οποίο πότε έφταιγαν οι ρατσιστικές συμπεριφορές κατοίκων, πότε η μη ύπαρξη σχολείου, πότε η αδυναμία μεταφοράς των μαθητών, πότε οι οπισθοδρομικοί γονείς, πότε ο υποχρεωτικός γάμος ανηλίκων που είναι νόμιμος κανονικότατα, ποτέ όμως τα ίδια τα παιδιά. 

Όποτε όμως έθετα κάποιο τέτοιο θέμα στην Αντίρροπον και το τι κάνουμε την υπόλοιπη χρονιά στους καταυλισμούς για αυτά τα ζητήματα (που δύο άτομα ήταν η Αντίρροπον όλοι και όλοι, οι υπόλοιποι όλως περιέργως πρώτη φορά συμμετείχαν, αν και μας έλεγαν να λέμε στη Πανεπιστημιακό του  Κ.Ε.Δ.Α. που επιτηρεί το πρόγραμμα ότι όλοι είμαστε από παλιά) ισχυρίζονταν ότι δεν βγαίνει κάτι με το να πιέζουμε καταστάσεις και ότι έχουμε έρθει στην κατασκήνωση για άλλη δουλειά.

    Κατά τη διάρκεια της δεύτερης κατασκηνωτικής περιόδου  στην Π.Ε. Κερατέας που και δω τα παιδιά μας αποτελούσαν πρότυπα συμπεριφοράς και θέλησης όταν δεχτήκαμε την άθλια συμπεριφορά της κατασκήνωσης εξαιτίας της καταγωγής των παιδιών μας, η οργάνωση μας συνέστησε υπομονή σε συμβάντα όπως το να γίνεται διαφορετικό επισκεπτήριο για Ρομά και μη, ώστε να μη χαλάει η εικόνα της κατασκήνωσης στους κατοίκους της περιοχής, με αποτέλεσμα να μας βάζουν ζητήματα ή εκδρομής τη συγκεκριμένη ημέρα ή του εγκλωβισμού μας στο γήπεδο, οι εργαζόμενοι ομαδάρχες και παιδαγωγοί, με τους τσιγγάνους διαμεσολαβητές και τα ίδια τα παιδιά υψώσαμε το ανάστημά μας και κερδίσαμε το σεβασμό χωρίς καμία υποστήριξη από την Αντίρροπον. 

Όλα αυτά μαζί με την συμπεριφορά του ιδρυτή που απλά εμφανιζόταν μόνο το βράδυ να μας κάνει την κριτική του για το ότι δεν έχουμε αρκετά «φαντάρους» τα παιδιά και ότι αν δεν είναι πιο πειθαρχημένα από τα άλλα θα μας λένε γύφτους με είχαν κάνει να αμφιβάλλω για τα υγιή κίνητρα της οργάνωσης.

  Παρά όμως το γεγονός ότι δεν μας πλήρωσε η εταιρεία το Νοέμβριο όπως είχε υποσχεθεί για τις κατασκηνωτικέ ς περιόδους συνέχιζα να βοηθάω εθελοντικά στην περιοχή μου στις ελάχιστες δραστηριότητες που οργάνωνε συνήθως το Κέντρο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου όπου απλά εμφανιζόμαστε να δίνουμε το παρόν. 

Από κει και πέρα διάφορες δράσεις που είχα προτείνει στην  Αντίρροπον να κάνουμε όλο το χειμώνα, όπως ορειβατικές δραστηριότητες, ποδοσφαιρικές ομάδες και μαθήματα ελληνικής γλώσσας όχι μόνο δε βρήκαν ανταπόκριση στην οργάνωση αλλά σαμποταρίστηκαν κιόλας όταν τις ανέλαβα με ατομική πρωτοβουλία γιατί δεν ήμουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο όπως έλεγαν.

    Εν τω μεταξύ πέρασε καιρός και τους είχα ξεχάσει, είχαμε μείνει στο ότι «θα» φτιάχναμε Κοινωνικό Κέντρο Στήριξης Ρομά, φτάνοντας όμως στο 2013 μας ενημέρωσαν ότι πήραμε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΕΣΠΑ μαζί με την Περιφέρεια Αττικής και μας κάλεσαν να βοηθήσουμε εθελοντικά στις προσλήψεις, στην αξιολόγηση του ΑΣΕΠ (την οποία κάναμε εμείς!). 

Φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς στο αστείο γεγονός ότι μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση η Αντίρροπος το μόνο που την ένοιαζε είναι τι προγράμματα υπάρχουν για να χωθεί με επιχείρημα ότι οι τσιγγάνοι ήταν οι πρώτοι ανακυκλωτές! και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει σε κάποιους από εμάς να δουλέψουμε με μισθό.

   Έτσι λοιπόν σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο δεν έχουμε πληρωθεί τα δεδουλευμένα μας ακόμα, όχι μόνο τα παρατάνε άνθρωποι από την κοινότητα επειδή ένιωσαν την κοροιδία του «μπαλαμού» στο πετσί τους, όχι μόνο το ενταξιακό πλαίσιο δεν υλοποιείται αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω. 

Αλλά και οι προσληφθέντες από το πρόγραμμα ούτε καν Ρομά δεν είναι καθώς είχαν προτεραιότητα τα βύσματα της Περιφέρειας φυσικά (και καθόμουν εγώ ο μωρός και βοηθούσα τσιγγάνους να κάνουν αιτήσεις, στους οποίους λέγαμε ότι χρειάζεται απολυτήριο Γυμνασίου, ενώ φυσικά και πήραμε άλλους με Δημοτικού κατ’ εντολή κυρίου Σγουρού). 

Τι να το κάνεις που και αυτοί θύματα είναι καθώς ήδη παίρνουν τηλέφωνο οι άνθρωποι για το πότε θα πληρωθούνε, πως θα βάζουν βενζίνη στο αμάξι για να πηγαίνουν στη δουλειά ή να μην τους κόψουν το ρεύμα στο σπίτι.

    Με όλη αυτή την κατάσταση αισθάνθηκα το χρέος να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, αυτών που ανοίγουν sites και γραφεία την επόμενη μέρα της επιλογής τους από το ΕΣΠΑ!, να φανεί πιο είναι το φιλανθρωπικό τους πρόσωπο και αν όλα αυτά τα κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Να φανεί ότι όλα αυτά έναν σκοπό έχουν, να συμπληρωθεί το προσωπικό των Δήμων με απελπισμένους που θα πάρουν τα χρήματά τους μετά από ένα χρόνο και αν, καθώς στις συμβάσεις τους υπογράφουν ότι αν δεν παρθούν τα χρήματα από την Ευρώπη η εταιρεία δεν έχει κανένα χρέος να σε αποζημιώσει. 

Η  άσχημη πραγματικότητα ισχύει επίσης και για τους  υπόλοιπους εργαζόμενους εντός των Μ.Κ.Ο., Α.Μ.Κ.Ε. που δεν έχουν εξασφαλίσει  οι ίδιες τα χρήματα των προγραμμάτων, και παρ’ όλα αυτά επιδίδονται σε ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα εμφανίσει το μεγαλύτερο έργο στη διαδικασία αξιολόγησης ώστε να πάρουν τα φράγκα του ΕΣΠΑ έχοντας να χάσουν μόνο τον απλήρωτο κόπο ανυποψίαστων υπαλλήλων.

     Με λίγα λόγια αντικατέστησαν λοιπόν τον κομματικό μηχανισμό του παρελθόντος στο δημόσιο και μας φύτεψαν έναν άλλο πιο σάπιο, με ανθρωπιστικότερο βέβαια περίβλημα, που καμία σχέση δεν έχει με του ευρωπαϊκού τύπου NGO, που άσχετα με τα οποιαδήποτε κίνητρά τους διαπνέονται και από έναν αν μη τι άλλο επαγγελματισμό. 

Αυτό το κακέκτυπο που προσπαθούν να φυτέψουν οι ευρωπαίοι φίλοι μας ώστε να διαχειριστούν οι «νέοι» δικοί τους τα ψίχουλα που μας επιστρέφουν από το διαρκές άρμεγμα που δεχόμαστε εδώ και τόσο καιρό τουλάχιστον δείχνει ποιος είναι ο υπεύθυνος της γενικότερης σαπίλας που ανεχόμαστε πολύ πριν τα μνημόνια. Και το ακόμα πιο λυπηρό, ο Σαμαράς δήλωσε προχτές: ΝΕΟ ΕΣΠΑ, ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ, ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ 2014- 2020…

 paganeli.wordpress.com