Χαμένοι μέσα στην καθημερινότητα, αποσβολωμένοι από τα απανωτά χαστούκια όσο εφαρμόζεται το δόγμα του σοκ, ξεχνάμε πως ενδεχομένως υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν ένα μαρτύριο ώστε τα δικά μας προβλήματα να φαντάζουν παιχνίδια.του Στρατή Μαζίδη
Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτέλεσε ένα εξαιρετικό έργο που είχε χθες βράδυ ο Alpha, το Trade (εμπόριο λευκής σαρκός). Αρκετά σκληρή ταινία με πολύ καλές ερμηνείες που αποδίδει ρεαλιστικότατα την ωμότητα ενός άλλου κόσμου. Άλλωστε η ιστορία μπορεί να μην είναι αληθινή αλλά αποδόθηκε μια πραγματικότητα βασισμένη σε στοιχεία.Ένα παγκόσμιο πράγματι κύκλωμα με απλωμένα πλοκάμια παντού εμπορεύεται και πουλά ανθρώπους σαν σεξουαλικά αντικείμενα. Το φύλο και η ηλικία δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο.
Η ταινία κλείνοντας έδινε ορισμένα στατιστικά της CIA που κόβουν την ανάσα. Κάθε χρόνο 50.000-100.000 άνθρωποι περνούν λαθραία τα σύνορα του Μεξικό ως ένα είδος εμπορεύματος ενώ παγκοσμίως ο αριθμός αγγίζει το 1.000.000. Το σχόλιο που συνοδεύει τα στοιχεία; Συγκλονιστικό.
Κανείς δεν αναζητά τα θύματα.
Παιδάκια που εξαφανίζονται στην Ινδοκίνα και τα …παραδεισένια νησιά της ανωμαλίας, αγοράκια που χάθηκαν μετά την καταστροφή στην Αϊτή, παιδιά από φτωχογειτονιές, κορίτσια από το πρώην ανατολικό μπλοκ που φεύγουν υποτίθεται για έναν καλύτερο κόσμο, προσδοκώντας μια τίμια εργασία ώστε να θρέψουν τα παιδιά τους αλλά όταν φτάνουν στη …Γη της Επαγγελίας αντικρύζουν με τρόμο τη νέα πραγματικότητα. Για όποιον/α αντισταθεί το ξύλο και κυρίως οι απειλές για τους ανθρώπους του πίσω στην πατρίδα επιστρατεύονται.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την πατρίδα μας. Αντιγράφω τη μαρτυρία μιας γυναίκας από ένα παλαιότερο άρθρο:
Τα χρήματα αυτά όπως μας είπε η κοπέλα δίδονται κατόπιν συμφωνίας (υποτίθεται) δανεικά από τον δουλέμπορο σε συνεργασία φυσικά με τον έλληνα συνεργάτη (!). Ο λαθρομετανάστης προωθείται εδώ με την υποχρέωση να δουλεύει και να ξεχρεώνει με υψηλό τόκο…
Εννοείται φυσικά πως ότι τον αφορά είναι καταγεγραμμένο, π.χ. οικογενειακή κατάσταση, περιουσιακά στοιχεία στην πατρίδα του κτλ. Αν διανοηθεί να σηκώσει κεφάλι ή να μην πληρώσει, τότε τον απειλούν ότι θα του σκοτώσουν τους συγγενείς, θα του κάψουν το σπίτι και οτιδήποτε άλλο ώστε να παραμείνει ένας καλός και υπάκουος δούλος τους.
Όπως ακριβώς απειλούν κάποιοι άλλοι με άλλου επιπέδου απειλές την ελληνική κυβέρνηση. Η συγκεκριμένη κοπέλα κατάφερε δουλεύοντας πολύ σκληρά να συγκεντρώσει το ποσόν που αντιστοιχούσε στην “εξυπηρέτηση” και την αποπληρωμή του χρέους. Γελάστηκε όμως! Όταν θέλησε να το επιστρέψει, δεν το δέχθηκαν με την αιτιολογία ότι έπρεπε να δουλέψει ακόμη για κάποια χρόνια ώστε να τους αποδώσει και τους τόκους!
Η συνταγή είναι ίδια και δοκιμασμένη για όλες τις μορφές της εκμετάλλευσης του ανθρώπου.
Το μόνο που με κάνει να απορώ είναι πως υπάρχουν τόσο αρρωστημένοι εγκέφαλοι να ακουμπήσουν ένα παιδί ή τιποτένιοι τύποι που απλώνουν τα ξερά τους σε μια κοπέλα που γνωρίζουν πως τους σιχαίνεται.
Η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Μόλις τα παγκόσμια κυκλώματα αντιλήφθηκαν τη μετατροπή της σε δημοκρατία της Μπανανίας απλώθηκαν κι εδώ. Κορίτσια από την Αφρική και το πρώην ανατολικό μπλοκ βρέθηκαν στην Ελλάδα. Καραβιές ολόκληρες.
Πάνε σχεδόν έντεκα χρόνια όταν βρέθηκα χωρίς τη θέλησή μου σε ένα καταγώγιο κάπου στην Εθνική Οδό. “Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό σε ένα φοβερό μαγαζί”, μου είπε κάποιος φίλος. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί στα πλαίσια της ευρύτερης τότε παρέας βγαίναμε έξω και περνούσαμε καλά έχοντας δραχμές στην τσέπη μας μέχρι πρότινος.
Και αφού περάσαμε μέσα από χωματόδρομους, εγκαταστάσεις βιομηχανιών και σκοτεινούς δρόμους φτάσαμε στον προορισμό μας. Προορισμός για “πλούσιους και διάσημους” όπως έλεγε η ταμπέλα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά και μόλις περάσαμε την πόρτα εντελώς αυθόρμητα μου βγήκε ένα “που μ’ έφερες ρε μ…..κα;”. “Κάτσε μωρέ. Μην τρελαίνεσαι. Ένα ποτό και φεύγουμε”.
Αισθάνθηκα υπερβολικά άβολα. Κοπέλες να χορεύουν στα λίγα μέτρα από σένα και τους θαμώνες. Κάτι πειναλέοι έβγαζαν χαζά επιφωνήματα που αν δεν υπήρχαν τα μαντρόσκυλα θα είχαν ορμήσει στη σκηνή. Πόσο απέχει η πραγματική δυστυχία από την ψευδή ευτυχία; Ελάχιστα μέτρα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το σουλάτσο στα τραπέζια των κοριτσιών. Υπερβολικά διαχυτικές και φιλικές ζητώντας να τις κεράσεις ένα ποτό. Ποτό που λέει ο λόγος. Ενα ποτηράκι 500 ml με μείγμα σαμπάνιας και λεμονάδας που το βάραγε στο κεφάλι ο μαγαζάτορας ένα 10ρικο του νεοεισαχθέντος τότε ευρώ.
Η παρέα μου φαινόταν να το διασκεδάζει με τις τζαμαϊκανές (έτσι έλεγαν) παρουσίες. Λίγο παραπέρα, όποιος ήταν large μπορούσε να απολαύσει κι έναν ιδιωτικό χωρό με ζωντανό ωμό κρέας να μπαίνει μέσα στα μάτια του. Όμως δεν ήταν όπως φάνηκε όλα τα κορίτσια έτσι. Στην επόμενη δυάδα πέρασε και ένα κορίτσι από τη Μολδαβία. Διέφερε από τα υπόλοιπα. Ούτε απλωνόταν ούτε τίποτε. Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Αν θυμάμαι καλά την έλεγαν Ναταλία. Τουλάχιστον έτσι συστήθηκε. Καταγόταν από ένα χωρίο έξω από το Ζισινάου.
Ήρθε για μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα. Μου έλεγε πως δεν την καταπιέζει κανείς, ότι έμενε σε ένα καλό σπίτι στην Νέα Σμύρνη και ότι μπορεί να βγαίνει έξω όποτε θέλει. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά δε την πίστεψα. Μετά από λίγο σηκώθηκε για να συνεχίσει να πίνει λεμοναδοσαμπάνιες. Το ίδιο κι εμείς αλλά για να φύγουμε. Τέτοια μέρη θέλουν αναισθησία και όχι ανθρώπους που γκρινιάζουν ρωτώντας κάθε τόσο πότε θα φύγουμε.
Βγήκα και πήρα μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα. Περπατώντας προς το αυτοκίνητο ανυπομονούσα να πάω στο σπίτι μου. Δε θα ξαναπερνούσα ποτέ το κατώφλι ενός τέτοιου μέρους. Λίγες ώρες αργότερα θα έβγαινε κι η Ναταλία για να επιβιβαστεί στο βαν που θα την πήγαινε σπίτι. Ποιος ξέρει πόσες φορές ακόμη θα επέστρεψε στο μαγαζί;
Με τι όμως να εξοργιστεί κανείς περισσότερο; Με την ύπαρξη αυτής της μορφής του εγκλήματος που δεν υπολογίζει τίποτε και κανένα μπροστά στη θέα του χρήματος; Ή μήπως με μια κοινωνία που ανταποκρίνεται ώστε να ανθεί αυτή η παγκόσμια βιομηχανία που εμπορεύεται ανθρώπους;
Το trade καλά κρατεί…
Εκατομμύρια ψυχές στα αζήτητα...