Στην μποστική «Φαύστα», η ομώνυμη ηρωίδα σπαράζει και θρηνεί όταν πληροφορείται με ενάμιση αιώνα καθυστέρηση τον θάνατο του Καραϊσκάκη. Φέτος στις 5 Μαρτίου σε κάποιες απομακρυσμένες γωνιές της γης, όπως η Βόρεια Κορέα και ο Περισσός, εορτάστηκαν τα 60 χρόνια από τον θάνατο του Στάλιν σαν να επρόκειτο για τα εξηκοστά γενέθλια και, κυρίως, χωρίς οι εορτάζοντες να έχουν πληροφορηθεί ότι πριν από 24 χρόνια, το 1989, απεβίωσε και ο σταλινισμός. Εις μνήμην λοιπόν, ας ανατρέξουμε στη λιγότερο γνωστή εκκαθάριση, τη «Συνωμοσία των γιατρών».
Μετά τον πόλεμο ο Στάλιν, έχοντας ενισχύσει την παντοδυναμία του ως νικητής επί των ναζί, θεωρούνταν φίλος των Εβραίων. Είχε μάλιστα στην αρχή υποστηρίξει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Από το 1948 όμως, όταν το τελευταίο εκδήλωσε τη στήριξή του στο δυτικό ψυχροπολεμικό στρατόπεδο, εκδήλωσε κι εκείνος έναν έντονο αντισημιτισμό. Σε συνδυασμό και με το ότι αισθανόταν πως γερνάει, του βγήκε στην επιφάνεια η τελευταία του μανία καταδιώξεως, που κατά κάποιον τρόπο στάθηκε και μοιραία για τη ζωή του.
Το πρώτο σοκ ήρθε το 1948 με τον θάνατο από αλκοόλ του αρχιλογοκριτή Αντρέι Ζντάνοφ, τον οποίο ο Πατερούλης προόριζε για διάδοχό του. Ακολούθησε σε λίγους μήνες ο Δημητρόφ (σε σανατόριο, αλλά με όχι τόσο προχωρημένη φυματίωση όσο με προχωρημένες συνομιλίες με τον Τίτο σχετικά με μια βαλκανική συνομοσπονδία) και άλλα ανώτατα στελέχη της νομενκλατούρας λιγότερο επώνυμα.
Ο Στάλιν έγραφε: «Πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Πρέπει να αλλάξουμε γιατρούς». Οι γιατροί που εννοούσε ήταν οι περισσότεροι Εβραίοι, καθηγητές πανεπιστημίου, που καθένας είχε χρεωμένο ως προσωπικός θεράπων κάποιο ανώτατο κομματικό στέλεχος.
Τελικά στις 1.12.52 ο Στάλιν ανακοινώνει στο Πολιτμπιρό την ανακάλυψη σιωνιστικής συνωμοσίας, η οποία εξειδικεύεται στις 13.1.53 στον Τύπο ως συνωμοσία των γιατρών, στην πλειονότητά τους εβραϊκής καταγωγής. Η κατηγορία ήταν ότι, με λάθος διαγνώσεις και φάρμακα, προκάλεσαν τον θάνατο του Ζντάνοφ, του Στσερμπάκοφ κ.λπ. και ότι «ανήκαν σε μια πέμπτη φάλαγγα, ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο σιωνιστών». Οι αρχικές συλλήψεις ήταν 37 καθηγητών, που γρήγορα έγιναν εκατοντάδες σε όλην τη χώρα και άπαντες πήραν την άγουσα για μπουντρούμια ή Σιβηρία, ώσπου να γίνουν οι αρμόζουσες δίκες.
Στις 1.3.53, έπειτα από ένα ολονύκτιο φαγοπότι με τους Μπέρια, Μάλενκοφ, Μπουλγκάνιν και Κρούστσεφ, ο Στάλιν αποσύρθηκε και το πρωί δεν εμφανίστηκε. Προς το μεσημέρι τον βρήκαν στο κρεβάτι του με όλα τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού, πράγμα φυσιολογικό, αφού είχε από χρόνια διαγνωστεί με έντονη αθηροσκλήρωση από το κάπνισμα. Ψυχορραγούσε επί τέσσερις μέρες -ή τόσες χρειάστηκαν για να σιγουρευτούν όλοι ότι είχε πεθάνει- ή τόσες χρειάστηκαν για να το ανακοινώσουν.
Αργότερα διαπιστώθηκε ότι είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία, η οποία, αν είχε κάποιος επέμβει αμέσως, θα αντιμετωπιζόταν όπως όπως με τα μέσα της εποχής. Ομως δεν υπήρξε γιατρός που να δεχτεί να αναλάβει την υπόθεση, γιατί, αν ο Στάλιν πέθαινε, θα τον κατηγορούσαν ότι εκείνος τον έφαγε. Αν πάλι επιβίωνε, θα κατηγορούσε ο ίδιος τον γιατρό ότι πήγε να τον φάει. Δεν παραθέτουμε την αφήγηση του Μπέρια για το εγκεφαλικό, γιατί είναι μακάβρια και υπερβολικά «ευώδης»... καταλαβαίνετε...
Αμέσως μετά τον θάνατο του Στάλιν, όλοι οι κρατούμενοι γιατροί απελευθερώθηκαν λόγω έλλειψης ενοχοποιητικών στοιχείων. Το 1956 στο 20ό Συνέδριο ο Κρούστσεφ κατάγγειλε όλο το σχέδιο, αναπτύσσοντας και το πώς είχε αναλάβει ο Μπέρια να το φέρει σε πέρας (Ο Στάλιν φερόταν να του έχει πει ότι, αν δεν τα καταφέρει, θα τον κοντύνει κατά ένα κεφάλι). Αυτή λοιπόν ήταν η μόνη σταλινική εκκαθάριση που δεν έγινε, ακριβώς επειδή ο εμπνευστής της έπεσε στη δική του παγίδα.
http://www.6meres.gr/details.php?aid=50400