Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε μαζί το πώς εκλαμβάνει ο ελληνικός λαός τα μηνύματα που διαχρονικά στέλνει με τη στάση του ο κυπριακός ελληνισμός. Έχουν περάσει μερικά χρόνια από την περίοδο που Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν ο μεγάλος εθνικός ηγέτης του ελληνισμού, Τάσσος Παπαδόπουλος. Στα χρόνια της ηγεσίας του, η Κύπρος έγινε η χώρα – πρότυπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφού πρώτα ο κυπριακός ελληνισμός υπερασπίστηκε το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του με το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, υπήρχαν πλέον οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή μιας πολυεπίπεδης οικονομικής, εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής.
Επρόκειτο τότε για την καλύτερη οικονομία μεταξύ των χωρών της Ε.Ε., με πλεόνασμα κάθε χρόνο, ευημερία, ανάπτυξη, συμφωνίες οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με άλλες χώρες, χάραξη της Α.Ο.Ζ. και έναρξη όλων των διαδικασιών αξιοποίησης των φυσικών της πόρων, μια χώρα με αξιοζήλευτη εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή, υπερήφανη εξωτερική πολιτική και σκληρή διαπραγμάτευση σε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά πεδία.
Το μήνυμα, λοιπόν, για μια πατριωτική ηγεσία και εξωτερική πολιτική που διέπνεε την Κύπρο τα χρόνια 2003-2008, ο ελληνικός λαός το …αξιοποίησε εκλέγοντας το 2009 πρωθυπουργό το Γιώργο Παπανδρέου, δηλαδή την πιο καραμπινάτη περίπτωση πολιτικού εξαρτημένου από τους ξένους. Οι συνέπειες γνωστές: τεχνητό φούσκωμα του ελλείματος και σκόπιμη χειροτέρευση των οικονομικών δεικτών ώστε να δικαιολογηθεί ως αναγκαστική η υπαγωγή της χώρας μας στην Τρόικα.
Σήμερα ήρθε και πάλι η ιστορική στιγμή όπου οι πολίτες της Κύπρου δείχνουν αποφασιστικότητα και αγωνιστικότητα και προσπαθούν να αποτρέψουν εξελίξεις που θα υποθηκεύσουν το μέλλον της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Ας προσέξουμε πώς ο κυπριακός ελληνισμός πιέζει την πολιτική ηγεσία του να κάνει σκληρή διαπραγμάτευση ώστε να αρθεί ο παραλογισμός της ευρωπαϊκής απόφασης για μερική δήμευση των καταθέσεων.
Πώς απορρίπτει τα τελεσίγραφα και τις απειλές των Ευρωπαίων και τις σαχλαμάρες των παπαγαλακίων ότι δήθεν θα έρθουν η συντέλεια του κόσμου και η καταστροφή αν δεν δεχτεί τους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς. Πώς πιέζει την ηγεσία του να ορθώσει τείχος αξιοπρέπειας απέναντι σε αποφάσεις που σκοπεύουν να γκρεμίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Κύπρου και να υποθηκεύσουν τον φυσικό της πλούτο και τις αναπτυξιακές της δυνατότητες. Και πώς το κυπριακό πολιτικό σύστημα ανταποκρίνεται θετικά στην πίεση αυτή και προσπαθεί για τη βελτίωση της κατάστασης.
Ετούτη τη φορά, η Ελλάδα – λαός και ηγεσία - θα λάβει άραγε το μήνυμα; Θα σταματήσουν επιτέλους η μοιρολατρία και το σκιάξιμο απέναντι στις απειλές και τους εκβιασμούς για την πιστή συνέχιση μιας αποδεδειγμένα αδιέξοδης πολιτικής;