Γράφει ο Νίκος Σχοινάς
«Πολίτης»
Η φράση «Kazan- kazan» στη Τούρκικη γλώσσα, ή «win-win» Αγγλιστί, ή «επωφελής για όλους μας» Ελληνιστί, σημαίνει απλά στην καθομιλουμένη: μοιρασιά ή συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. «Kazan- kazan» είπε ο Τούρκος Πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, σχετικά με την Ελληνική ΑΟΖ, απαντώντας στον Έλληνα Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, κατά την κοινή συνέντευξη τύπου (4.3.2013), ο οποίος ερωτηθείς για το θέμα της ΑΟΖ, δήλωσε «άψυχα» και αόριστα, ότι «το δικαίωμα (της Ελλάδος) που απορρέει από το διεθνές δίκαιο υπάρχει πάντοτε για την ΑΟΖ…». Δηλαδή «κατάπιε τη γλώσσα του» κατά την λαϊκή έκφραση.
Η Τουρκία στην εξωτερική της πολιτική εργάζεται με στρατηγική και προετοιμάζεται συντονισμένα σε όλα τα επίπεδα (δηλαδή: διπλωματικά δεν δίνουν, αν πρώτα δεν πάρουν, στρατιωτικά εξοπλίζονται δυναμικά, οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο ατελείωτες, υπογράφουν συμφωνίες που δεν εφαρμόζουν, κλπ), ενώ οι Έλληνες Πρωθυπουργοί δεν ακούν τους ειδικούς και πεπειραμένους διπλωμάτες, δίνουν με ευκολία (υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ), κάνουν χειραψίες και ανούσιες δηλώσεις για το θεαθήναι (εσωτερική κατανάλωση), κλπ. Δεν τολμάνε χρόνια τώρα να αντιμετωπίσουν τις Ελληνοτουρκικές διαφορές με θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα, ούτε καν αξιοποιούν τις διεθνείς φιλίες – συμμαχίες και τα Ελληνικά λόμπυ στο εξωτερικό.
Η «στρατηγική» τους είναι να κληροδοτούν τα Εθνικά θέματα στους διαδόχους. Έτσι όμως ενισχύουν την Τούρκικη στρατηγική με την οποία προσπαθεί να εγκλωβίσει την Ελλάδα στην επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις, τρόπος, που θα τους ωφελήσει την Τουρκία και όχι μέσα από την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, αφού η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και με περισσότερες και ισχυρότερες διεθνείς συμμαχίες.
Ο φάκελος της Κύπρου, που έκλεισε ερμητικά ο Κ. Καραμανλής και το mea culpa του Α. Παπανδρέου, στο οποία απάντησαν οι γείτονες με το casus belli, σημάδεψαν την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Για όλα αυτά φαίνεται, ότι φταίει ο ορυκτός πλούτος, που κρύβεται κάτω από τα Ελληνικά νησιά – θάλασσα Αιγαίου, αλλά και η αδυναμία των Ελλήνων ιθυνόντων να υπερασπιστούν τα δικαιώματά της Χώρας, όπως απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμφωνίες.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα Ελληνικά λάθη. Την άνευρη δήλωση «βυθίσατε το χώρα».
Τις φοβικές δηλώσεις για επέκταση των Ελληνικών χωρικών στα 12 μίλια. Τις κορώνες για δήθεν προσφυγές στο Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με την περίφημη νησιώτικη υφαλοκρηπίδα. Τους τόμους των διμερών συμφωνιών που υπογράφηκαν τόσο στο παρελθόν, όσο και προχθές (25 στον αριθμό), αλλά στη πλειονοψηφία τους έμειναν και παραμένουν ανεφάρμοστες.
Το θερμό επεισόδιο των Ιμίων. Τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις περί δικαιωμάτων των μειονοτήτων στη Θράκη. Τις επικυρίαρχες δηλώσεις, ότι η Τουρκία είναι εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου. Τα υπέρ της Ελλάδος ψηφίσματα των διεθνών οργανισμών, που παραμένουν ανενεργά. Οι Έλληνες μετά από κάθε Ελληνοτουρκική συνάντηση Κορυφής αναρωτιούνται, γιατί οι Έλληνες Πρωθυπουργοί πηγαίνουν «ξυπόλυτοι στα αγκάθια», γιατί κάνουν τα «στραβά μάτια» στην τουρκική προκλητικότητα, γιατί μεταθέτουν τα προβλήματα, γιατί δεν υπερασπίζονται τα διεθνώς αναγνωρισμένα Ελληνικά δικαιώματα, γιατί υποχωρούν.
Βέβαια τα θέματα Εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ σοβαρά. Θέλουν λεπτούς χειρισμούς, καλή διπλωματική προετοιμασία, πολύπλευρη ενημέρωση, ισχυρές διεθνείς συμμαχίες και όχι απλή διαχείριση, όσο καλή κι αν είναι.