Το ουσιαστικό βήμα προς αυτήν την άκρως επικίνδυνη κατεύθυνση η Άγκυρα το έκανε την Παρασκευή 28 Απριλίου 2012 – δηλαδή εν μέσω της ελληνικής προεκλογικής (και ασταθούς οικονομικά και πολιτικά) περιόδου. Τότε, στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύθηκαν χάρτες με θαλάσσιες περιοχές εντός της ελληνικής ΑΟΖ νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου, οι οποίες παραχωρούνται προς έρευνα και εκμετάλλευση στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου TPAO. Σε αυτές ακριβώς τις περιοχές, όπως διαβάσαμε αυτή την εβδομάδα σε τουρκικές εφημερίδες...
Η Άγκυρα έχει προγραμματίσει την έναρξη ερευνών την προσεχή άνοιξη!
Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τον Απρίλιο του 2012, όταν η κυβέρνηση της Τουρκίας προχώρησε στη δημοσίευση των χαρτών, το καταρρέον ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχοντας κατά νου μόνο τη διάσωσή του στις επερχόμενες εκλογές (τις οποίες κέρδισε με ψεύτικες υποσχέσεις και απειλές περί χρεοκοπίας), δεν έδωσε καμία προσοχή στην τουρκική κίνηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η δημοσίευση των τουρκικών χαρτών δεν τράβηξε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την προσοχή από την προεκλογική αντιπαράθεση.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ασυγχώρητη και επικίνδυνη ιστορική αμνησία των πολιτικών δυνάμεων (και της ελληνικής κοινωνίας), καθώς δεν θα έπρεπε να έχει λησμονηθεί ότι η οδυνηρή ελληνοτουρκική «περιπέτεια» με τις αλλεπάλληλες διεκδικήσεις και εντάσεις είχε αρχίσει το 1973, όταν πάλι στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είχαν δημοσιευτεί ανάλογοι χάρτες με περιοχές για έρευνες βορειοδυτικά της Μυτιλήνης.
Είχαν προαναγγελθεί
Η έλλειψη προσοχής του ελληνικού πολιτικού συστήματος γύρω από αυτήν την υπόθεση μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική, αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι τουρκικές κινήσεις είχαν, ουσιαστικά, προαναγγελθεί έναν χρόνο νωρίτερα.
Τον Απρίλιο (6.4.2011) το «Π», στο πρωτοσέλιδό του με τίτλο «Τουρκικό πόδι στο Καστελόριζο», είχε παρουσιάσει ρεπορτάζ για ένα διάβημα διαμαρτυρίας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα. Στο εν λόγω διάβημα η Τουρκία παρουσίαζε χάρτες της περιοχής για να υποστηρίξει ότι:
◆ Το Καστελόριζο με τα χωρικά του ύδατα (στα 6 μίλια) επικάθεται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και δεν έχει κανένα δικαίωμα στην ΑΟΖ.
◆ Με βάση τους χάρτες που παρουσίασαν οι Τούρκοι, η τουρκική ΑΟΖ στην περιοχή συνορεύει με την ΑΟΖ της Αιγύπτου.
Αφορμή για να ξεκαθαρίσει με αυτόν τον τρόπο η τουρκική πλευρά τις θέσεις της ήταν λοιπόν ένα ελληνικό διάβημα προς το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών για την ενέργειά του να παρεμποδίσει ιταλικό σκάφος (Explora) που πραγματοποιούσε έρευνες για την πόντιση καλωδίου οπτικών ινών για λογαριασμό της Ελλάδας στην περιοχή.
Έκτοτε, πριν φτάσουμε στη δημοσίευση των τουρκικών χαρτών τον Απρίλιο του 2012, πάνω και πέριξ του Καστελόριζου πραγματοποιήθηκαν δεκάδες περιστατικά στρατιωτικής έντασης, κυρίως υπερπτήσεις τουρκικών αεροσκαφών, χωρίς να συναντήσουν κάποια ελληνική ιδιαίτερη διπλωματική αντίδραση πέραν των συνηθισμένων διαβημάτων διαμαρτυρίας.
Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι τα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων για τις προθέσεις της Άγκυρας να προχωρήσει σε έρευνες στην εν λόγω περιοχή την προσεχή άνοιξη εμφανίστηκαν σε μια στιγμή που, σύμφωνα με πληροφορίες, οι οποίες έχουν δημοσιευτεί στο «Π», η Αθήνα δέχεται ιδιαίτερα πιεστικά μηνύματα από τις ΗΠΑ:
◆ Να μην προχωρήσει σε καμία περίπτωση στην ανακήρυξη της ΑΟΖ, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο με την Τουρκία.
◆ Να λάβει υπόψη τη θέση της Ουάσιγκτον και να αποφύγει να προσφέρει στη Ρωσία τη δυνατότητα να γίνει ο μονοπωλιακός προμηθευτής ενέργειας στην Ε.Ε. Δηλαδή, με απλά λόγια να μην πωλήσει ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ σε Ρώσους.
Επικίνδυνο παιχνίδι
Σύμφωνα με εκτιμήσεις έμπειρων διπλωματών, όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω εντάσσονται – και έως έναν βαθμό περιγράφουν – στο πολύπλοκο και επικίνδυνο παιχνίδι των ισχυρών δυνάμεων για τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων και των δρόμων μεταφοράς τους που εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, η Ουάσιγκτον έχει τον τρόπο να υπενθυμίσει στην ελληνική κυβέρνηση (αλλά κυρίως στη Γερμανία) ότι καμία σημαντική διευθέτηση «στρατηγικού χαρακτήρα» στην περιοχή δεν μπορεί να γίνει ερήμην της.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η τρικομματική ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί (μάλλον μάταια) να ισορροπήσει στο τεντωμένο σχοινί που από τη μία πλευρά κρατά ο γερμανικός ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος και από την άλλη η κολοσσιαία στρατηγική/στρατιωτική επιρροή της Ουάσιγκτον. Η αναζητούμενη δε ισορροπία γίνεται αδύνατη αν στην εξίσωση αυτήν προσθέσουμε τις αυτόνομες και αυτοτελείς τουρκικές επιδιώξεις, καθώς η Άγκυρα έχει αποδείξει πως διαθέτει τη δική της ατζέντα, την οποία μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλει διεκδικώντας τον ρόλο της περιφερειακής υπερδύναμης.
Με άλλα λόγια... καλά ξεμπερδέματα.
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ