Έτσι τελευταία ελπίδα για την πάλη είναι να αναμετρηθεί τον Σεπτέμβριο με το μπέηζμπολ, τα πατίνια, το σκουός, την αναρρίχηση και του γου-σου (κινέζικο παιχνίδι, μην με ρωτήσετε τι είναι) ώστε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του 2020 ως «πρόσθετο άθλημα». Αν όμως τον Σεπτέμβριο πάρει τελικά τους Ολυμπιακούς του 2020 η Κωνσταντινούπολη, δύσκολο το βλέπω να μην βάζουν οι Τούρκοι λυτούς και δεμένους ώστε να είναι η πάλη στο πρόγραμμα καθότι έχουν μεγάλη παράδοση (56 ολυμπιακά μετάλλια από το 1936).
Η εκτελεστική επιτροπή της ΔΟΕ για να αποκλείσει την πάλη εξέτασε 39 κριτήρια. Μεταξύ αυτών (και μάλλον με πολύ μεγάλο συντελεστή βαρύτητας κατά τη γνώμη μου) ήταν η τηλεθέαση και οι πωλήσεις εισιτηρίων. Δεν είμαι κανένας αιθεροβάμων, ξέρω ότι πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει “business”. Όμως ένας από τους βασικούς πυλώνες στους οποίους στηρίζονται αυτές οι “business” είναι η παράδοση και η ιστορία. Για να σερβιριστεί καλύτερα το προϊόν κι όχι «άγαρμπα» και μας κάτσει στον λαιμό, χρειάζεται εκτός των άλλων και μια ιστορική σάλτσα που να παραπέμπει στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας.
Εξ ου και η σπουδή για τις ρίζες των αγώνων στην Ολυμπία, την αφή της φλόγας και όλα τα τελετουργικά. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στους αρχαίους αγώνες η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό είναι από τα αγγεία και τις μαρμάρινες ζωφόρους παραστάσεις δύο αθλητών που παλεύουν. Είναι λοιπόν τουλάχιστον άστοχο να βγάλεις αυτό το άθλημα από τους αγώνες για εμπορικούς λόγους και συγχρόνως να επικαλείσαι το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» για να κάνεις πιο εύπεπτο το προϊόν σου. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά στην ιστορία των αποφάσεων της ΔΟΕ που ο διαφημιστής μπαίνει πάνω από την ιστορία.
Επίσης η πάλη είναι ένα άθλημα με «Α» κεφαλαίο κι όχι (ας με συγχωρέσουν οι φίλοι τους) σαν το μπάντμιντον ή το κέρλινγκ (αυτό που σκουπίζουν τον πάγο). Δοκιμάστε να παλέψετε για δύο λεπτά και θα καταλάβετε τι αθλητικές ικανότητες πρέπει να έχουν οι παλαιστές.
Μάλιστα, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του ’70 και του ’80 η πάλη ήταν ο μόνιμος ξελασπωτήρας του ελληνικού αθλητισμού με τους Μυγιάκη, Χολίδη, Γαλακτόπουλο, Θανόπουλο, Χατζηιωαννίδη να φέρνουν σχεδόν όλα τα Ολυμπιακά μετάλλια. Και σε διεθνές όμως επίπεδο η πάλη έχει βγάλει αθλητές-θρύλους του παγκόσμιου αθλητισμού όπως τον Ρώσο Αλεξάντερ Καρέλιν (η «ρωσική αρκούδα» που παρεμπιπτόντως ακολουθεί σήμερα πολιτική καριέρα).
Δεν είναι λοιπόν ένα δευτερεύον άθλημα, αλλά ίσως το βασικότερο από τα δυναμικά αθλήματα (πυγμαχία, τζούντο, τάε κβο ντο, άρση βαρών και πάλη). Έχει ένα κακό όμως: Για όσους δεν το ξέρουν δεν είναι θεαματικό. Δεν καταλαβαίνουν την μάχη που γίνεται γιατί είναι στατική με λίγες εξάρσεις. Στην τηλεόραση όμως δυστυχώς δεν αρέσει η ακινησία και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή είναι που καθορίζει τα πράγματα στη σύγχρονη ολυμπιακή ιστορία.
Ας ελπίσουμε ότι στη ΔΟΕ θα υπάρξουν κάποια ψήγματα ρομαντισμού και ιστορικής συνέπειας και δεν τα έχει ισοπεδώσει όλα η εμπορευματοποίηση και η τηλεθέαση. To Ολυμπιακό μότο εξάλλου είναι Citius Altius Fortius κι όχι Citius Altius Fortunes…
http://www.protagon.gr