«Μπάτε σκύλοι αλέστε» έχει καταντήσει ο Δήμος Δελφών! ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ

    Το αποτέλεσμα είναι εκεί. Μακροημερεύει πια. Κυρίαρχο στην εικόνα και μυρωδάτο. Δεν αφορά μία φορά το χρόνο. Είναι τακτικό. Θρασύτατο, προκλητικό και προσβλητικό. Προερχόμενο εν μέρει  ή όλο από μονάδα ψηλότερα από την Κακανού, διατρέχει το πολυσυζητημένο Δελφικό Τοπίο και καταλήγει να λιμνάζει στο κεντρικότερο σημείο της παραλίας των Δελφών. Σαλαμούρες ή και ότι άλλο περιλαμβάνεται στα μαύρα νερά που εκβάλει πάλι ο χείμαρρος Σκίτσα. Συνεχή ροή για δύο τουλάχιστον μέρες. Δύο συνεχείς μέρες που αν κάποιος αρμόδιος ήθελε, θα ήταν πανεύκολο να εντοπίσει από πού προέρχονται. 

Αρκεί να έστελνε κάποιον να ελέγξει δύο τρία σημεία. Χρόνια καταγγελίες, διαμαρτυρίες, παράπονα στους αρμόδιους, επώνυμα, ανώνυμα, ψάχνοντας τον γνωστό ανάμεσα στους αρμόδιους να δώσει λίγο περισσότερο σημασία, κατευθείαν στον Εισαγγελέα, αλλά τίποτα. Και όχι μόνο τίποτα αλλά και χειρότερα. Δεν περιμένουμε πια την νεροποντή και την κατεβασιά του πολύ νερού να ρίξουμε και τις σαλαμούρες. Όποτε μας έρχεται τις πετάμε στο χείμαρρο. Άντε και τους βόθρους αν είναι έτσι, αλλά δεν είναι έτσι. 

   
Κατάσταση προσβλητική όχι μόνο για όποιους μένουν κοντά στο χείμαρρο Σκίτσα αλλά για όλους τους κατοίκους της Ιτέας, των Δελφών του Χρισσού και της Άμφισσας. Για όλη την Ελλάδα στα μάτια μιας οικογένειας τουριστών που τα έβγαζαν φωτογραφία το πρωί όταν μετά τον ιερό αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, κατέβηκαν μία βόλτα στην παραλία του. Σε αυτό τον τόπο κατοικούν ημιάγριοι θα σκέφτηκαν. Έχουμε κάνει κάποιο λάθος αλλά αυτό δεν μας αξίζει. Εικόνες που μιλάνε μόνες τους. 

Σε κεντρικό σημείο. Σε σημείο που όποιος επισκέπτης θελήσει να κάνει αναγνωριστικό περίπατο στην πανέμορφη παραλία της Ιτέας, θα πέσει πάνω τους. Αυτές οι εικόνες στην βιτρίνα του τόπου μας δεν μας αντιπροσωπεύουν. Δεν αντιπροσωπεύουν τον πολιτισμό μας, δεν αντιπροσωπεύουν το επίπεδο όσον ζούμε εδώ. Αυτό φαίνεται από την καθολική αντίδραση όσων πέφτει στην αντίληψή τους. Αυτές οι εικόνες αντιπροσωπεύουν το επίπεδο όσων το κάνουν και όσων τους συγκαλύπτουν. 

Και σίγουρα πια κάποιοι τους συγκαλύπτουν. Ο χείμαρρος είναι ένας, μία διαδρομή, με λίγους και συγκεκριμένους πιθανούς ενόχους όπως επεσήμανε επιστολή συμπολίτη μας που αναρτήσαμε πριν από λίγες μέρες. Αν τις άλλες φορές μπορεί κάποιος από μακριά να έφερνε ένα βυτίο και να το άδειαζε περιστασιακά και κρυφά και πώς να τον εντοπίσουμε, αυτή την φορά έχουμε συνεχή ροή για πάνω από δύο μέρες. Το ωραίο στην προηγούμενη επιστολή, ήταν ότι εξέφραζε την ελπίδα κάποιοι να αντλήσουν τα νερά αυτά να μην λιμνάσουν για πολλές ημέρες ακόμα.

 

Άσε την υγεία μας. Εκεί υστερούμε πράγματι. Είμαστε μακριά ακόμα από το καταλάβουμε τι σημαίνει «μακροχρόνιες επιπτώσεις». Έχουμε άλλα παραδείγματα που βγάζουν μάτια. Πληρώνουμε με την ζωή μας οπότε τι μεγαλύτερη τιμωρία να μας βάλουν.  Την προσβολή όμως της εικόνας του «σπιτιού» μας σαν βόθρος  την καταλαβαίνουμε όλοι. Ποιος μας προσβάλει  με τόσο θράσος;

Υπεύθυνοι για το «Μπάτε σκύλοι αλέστε» δεν είναι οι «σκύλοι» ούτε τα παιδιά του «Μυλωνά» αλλά ο «Μυλωνάς».  Ποιος είναι αυτός στην περίπτωσή μας; Η Πολιτεία. Οι Υπηρεσίες των Υπουργείων, της Περιφέρειας, του Δήμου, κάθε ένας από τους αιρετούς εκπροσώπους μας, ή οι διορισμένοι υπάλληλοί μας;  

Όλοι οι υπόλοιποι φταίμε γιατί  πιστέψαμε αυτά που έλεγαν προεκλογικά.  Εμείς εκεί τελειώνουμε και θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές με άλλα μάτια. Πάει ο παλιός καλός ύπνος. Πληρώνουμε το λάθος μας και δεν θα το ξανακάνουμε. Ο «Μυλωνάς» όμως δεν τα καταφέρνει αλλά δεν παραιτείται κιόλας. Όσο μένει λοιπόν στην θέση του, μπορούμε να του αποδώσουμε αποκλειστικά και πλήρως όλες τις ευθύνες. Οι Γαλάζιες Σημαίες θέλουν σίγουρα δουλειά και κάποιοι κάνουν αυτή την δουλειά. Αλλά , για να πιάσουν τόπο θέλουν και σεβασμό από τους Αρμόδιους. 

Όχι στο πανί που θα σηκώσουμε το καλοκαίρι και για το οποίο  κάποιοι θα κομπάζουν αλλά σεβασμό στην ουσία αυτού για το οποίο  θα περηφανευόμαστε.  Δελφικό Τοπίο κατά τα άλλα. Αλλά μην τολμήσεις να  το περπατήσεις. Και μας λένε ότι φροντίζουν για την τουριστική ανάπτυξη για να μπορέσουμε να ζήσουμε κάπως. Όπως και να το πούμε δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που νοιώθει ο κόσμος. Μόνο να ρίξουμε το επίπεδο μπορούμε για να μην το εκτραχύνουμε. «Μπούρδες». 

Η κατάστασή τους  μπορεί να χαρακτηριστεί πια «κατάντια». Ποιών ακριβώς; Των Αρμόδιων του Δήμου και της Περιφέρειας. Ποιοι είναι αυτοί ονομαστικά; Δεν ξέρουμε  αλλά και δεν προβλέπεται από κανένα γραμμένο ή άγραφο Δίκαιο εμείς οι απλοί πολίτες να μπορούμε και να πρέπει να ξέρουμε. Η απόγνωση και η οργή όμως μας επιτρέπει να αποκλίνουμε του "καθώς πρέπει" και να πούμε όλοι τους. Και το δικαιούμαστε και το έχουμε ανάγκη και για λόγους υγείας και να τρέξουν  αυτοί να μας πουν ο καθένας ξεχωριστά γιατί ο ίδιος δεν φταίει και ποιος φταίει τελικά. 

 

    Αυτοί που ρίχνουν τα λύματα στο Σκίτσα είναι κολλητοί, κουμπάροι, συνεργάτες ή κάτι παρόμοιο με τους Αρμόδιους. Δεν εξηγείτε αλλιώς η κατάντια αυτή. Μας δουλεύουν σε προσβλητικό επίπεδο, μας φτύνουν στα μούτρα και μετά όλοι, σίγουρα κάπου τρώνε και πίνουν μαζί, γελώντας με εμάς τους «κακόμοιρους» που τους εμπιστευτήκαμε στις τελευταίες εκλογές. Σίγουρα δε, προσφιλές θέμα στην χαλαρή συζήτηση μετά το φαί και το κρασί, θα είναι πώς θα καταφέρουν   στις επόμενες εκλογές εμάς τους ηλίθιους να τους ξαναψηφίσουμε.

Και όταν αρχίζουν να αναφέρονται στον καθένα μας προσωπικά και να περιγράφουν με ποιά αδυναμία μας,  μας χειραγωγούν, εκεί   πρέπει να βγάζει και πολύ γέλιο. Το ευχαριστιούνται. Τους «ανεβάζει».